Ας μη χαθεί κι αυτή η ευκαιρία...

Λίγες ημέρες μετά τα όσα προηγήθηκαν στον Αιολικό, φέρνοντας ανακατατάξεις εντός και εκτός αποδυτηρίων, ο σύλλογος μπαίνει και επίσημα πλέον σε ένα νέο κεφάλαιο με την έλευση του Γιάννη Πολλαετίδη στην τεχνική ηγεσία. Τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός από τις δημόσιες αντεγκλήσεις, είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή για δυο-τρεις πιο ψύχραιμες τοποθετήσεις.

Ο νεαρός τεχνικός είχε νωρίς το μεσημέρι την πρώτη του επαφή με τον Τύπο, στη συνέντευξη που διοργάνωσε η διοίκηση του συλλόγου. Συνέντευξη και όχι παρουσίαση, καλά διαβάσατε. Αφού δυστυχώς, δεν μπήκε κανείς στον… κόπο να παρουσιάσει on camera τον νέο προπονητή του Αιολικού, να τον καλωσορίσει στη Λέσβο και να του ευχηθεί καλή επιτυχία, φέρνοντας σε αμηχανία και τον ίδιο τον Γιάννη Πολλαετίδη, ο οποίος πάντως απάντησε ευγενικά σε όλες τις ερωτήσεις που του τέθηκαν.

Συχνά, ο Πέτρος Μίχος έκανε λόγο για τον όρο «βελτίωση» σε όλα τα επίπεδα το τελευταίο τρίμηνο. Προσωπικά, έχω την αίσθηση ότι ο νέος προπονητής θα πρέπει να προσθέσει στο πίσω μέρος του μυαλού του και τον όρο «κατανόηση». Όχι για τη σημερινή «παρουσίαση», αλλά γενικά για το γεγονός πως ο Αιολικός «πλάθεται» ξανά από την αρχή και σε αυτό σίγουρα έχει ελαφρυντικά η νέα διοίκηση. Δεν θα πρέπει όμως οι αδυναμίες της, επικοινωνιακά ή λειτουργικά, να υπεισέλθουν εντός των αποδυτηρίων. Και αυτό οφείλει πρώτος να το κατανοήσει ο Γιάννης Πολλαετίδης, που και όρεξη έχει για δουλειά και φιλοδοξίες για να πετύχει στον Αιολικό. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να βάλει την προσωπική του σφραγίδα παντού. Να προσπαθήσει να εμπνεύσει με την προσωπικότητά του, όχι μόνο τους ποδοσφαιριστές ή τους άμεσους συνεργάτες του στο τεχνικό επιτελείο, αλλά και τους διοικούντες. Ώστε να εξαλειφθούν οι όποιες αδυναμίες και με θέληση, πίστη, αλλά και αποφασιστικότητα να μετατραπούν σε κινητήρια δύναμη για τον ίδιο τον σύλλογο.

Ο Πρόεδρος Γιάννης Μανούσος επιθυμεί -και είναι οφθαλμοφανές από τα όσα επεσήμανε στη δική του παρέμβαση σήμερα- να αφήσει έργο στον Αιολικό που θα έχει ονοματεπώνυμο. Το δικό του. Το αν θα το πετύχει ή όχι θα το κρίνει ο χρόνος. Εάν για κάτι όμως, μέχρι τώρα, μπορεί κανείς να τον ψέξει, είναι μονάχα το γεγονός ότι δεν επέδειξε το καλοκαίρι αυτήν την αποφασιστικότητα στις κρίσιμες και καίριες αποφάσεις, που αφορούν διοικητικά και αγωνιστικά το παρόν και το μέλλον ενός συλλόγου. Παραδέχθηκε ότι ήθελε εξαρχής να φέρει στον Αιολικό τον Γιάννη Πολλαετίδη και χαρακτήρισε προσωπικό λάθος του, το ότι δεν επένδυσε σε έναν φιλόδοξο προπονητή.

Εν ολίγοις, προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο ίδιος ο πρόεδρος δεν πίστεψε ποτέ στην αξία ή τις δυνατότητες του Πέτρου Μίχου, αλλά για τους δικούς του λόγους δεν επέμεινε τον Ιούλιο ώστε να πορευτεί ο Αιολικός με άλλον προπονητή. Προφανώς για να μη χαλάσουν οι διοικητικές ή οι χορηγικές ισορροπίες. Εάν όμως το είχε πάρει πάνω του από τότε, όπως τώρα, ενδεχομένως ο Αιολικός να ήταν σε ένα διαφορετικό μονοπάτι αυτή την περίοδο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είχε γλιτώσει όλη αυτή τη… διαπόμπευση της προηγούμενης εβδομάδας, που μόνο κακό έκανε στο πρεστίζ του συλλόγου, ειδικά με τις αιχμηρές -και αβάσιμες όπως αποδείχθηκαν- δημόσιες τοποθετήσεις της διοίκησης για τον Πέτρο Μίχο, σχετικά με τον προαποφασισμένο επόμενο σταθμό της καριέρας του.

Στο δια ταύτα, υπάρχει μπροστά μια χρυσή ευκαιρία για τον Αιολικό. Σε μια χρονιά, που ο πρωταθλητισμός δεν είναι αυτοσκοπός, με ένα ρόστερ νεαρής κατά βάση ηλικίας συν τις όποιες έμπειρες προσθήκες, εύπλαστο δηλαδή, με έναν προπονητή που αντιμετωπίζει ως πραγματική πρόκληση το σύλλογο και μια διοίκηση που έχει θεωρητικά μικρότερο οικονομικό βραχνά συγκριτικά με την προηγούμενη διετία, να μπορέσει να δημιουργήσει επιτέλους στέρεες βάσεις για το μέλλον.

Τα τελευταία χρόνια πέρασαν από τον Αιολικό πολλοί προπονητές, αλλά η ομάδα δυστυχώς δεν έκανε ούτε βήμα προς τα μπρος και σε κάθε τέλος συνεργασίας, ο καθένας είχε να πει για τα… ξούρια του άλλου. Τη μια ο Γούτης είχε βολευτεί πάνω στο μισθό του, την άλλη ο Παναγόπουλος δεν μπορούσε να συμβαδίσει με την πραγματικότητα της Γ’ Εθνικής, την παράλλη ο Ταουσιάνης δεν είχε την πυγμή να επιβληθεί μέσα στα αποδυτήρια, μέχρι που ο Μίχος αποφάσισε να παραλογιστεί ένα πρωί και να μετεγκατασταθεί στην… εξωτική Αμαλιάδα. Φευ! Κοινή συνισταμένη όλων, πως ο Αιολικός διοικητικά βρισκόταν στο ίδιο ακριβώς σημείο, όπου ήταν και πριν αναλάβουν οι συγκεκριμένοι προπονητές τις τύχες της ομάδας. Ας ελπίσουμε ότι με τον Γιάννη Πολλαετίδη θα προχωρήσουν όλοι μαζί μπροστά. Για το καλό του Αιολικού πρωτίστως.

Για να συμβεί αυτό απαιτείται διοικητική συνέπεια, που είναι και το πιο βασικό, θέληση για βελτίωση από όλους και σε όλους τους τομείς, καθώς επίσης και διάθεση για προσωπική εξέλιξη (όχι απαραίτητα ανέλιξη) είτε πρόκειται για ποδοσφαιριστές και προπονητές, είτε ακόμα και για τους ίδιους τους διοικούντες. Ώστε να μπορέσει η ομάδα να προχωρήσει απερίσπαστη αγωνιστικά και να μη φτάσουμε ξανά, στο σημείο να ζήσουμε καταστάσεις, που είναι κοινά παραδεκτό, πως πλήττουν την εικόνα του Αιολικού προς τα έξω. Ειδικά όταν για χάρη της... showbiz γίνονται άνω-κάτω τα αποδυτήρια ή βγαίνουν ανακοινώσεις με ανούσιες κόντρες εντυπώσεων ή διοργανώνονται… παρουσιάσεις χωρίς παρουσίαση.

ΥΓ1: Καλή δύναμη κόουτς, στο δύσκολο πραγματικά έργο σου.

ΥΓ2: Χάθηκαν δύο τεράστιες ευκαιρίες, πέρυσι και πρόπερσι. Ας φροντίσουμε όλοι να μη χαθεί ακόμα μία...

ΥΓ3: Δε μιλάμε για άνοδο, αλλά για ομάδα. Και αν πρέπει να συμφωνήσω σε κάτι με τον Γιάννη Μανούσο είναι ότι απαιτείται ο Αιολικός να αποτελεί ομάδα τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδου. Και διοικητικά, θα συμπλήρωνα όμως...