×

Προειδοποίηση

JUser: :_load: Αδυναμία φόρτωσης χρήστη με Α/Α (ID): 988

Όταν πληρώνεις τα παιδιά για να… παίζουν!

By Δεκεμβρίου 19, 2016

Αντί να πηγαίνουμε γύρω-γύρω, καλό είναι σήμερα που πιάσαμε πάτο -και ευτυχώς τα αντανακλαστικά της ποδοσφαιρικής κοινότητας αποδείχθηκαν πράγματι ισχυρά- να δούμε λίγο τα πράγματα όπως είναι και κατάματα.

Το λοιπόν, έχει αξία να διηγηθώ κάτι προσωπικό, που φαντάζομαι πως και άλλοι συνάδελφοι θα συνηγορήσουν. Έχω αποθηκευμένες στο κινητό μου πάνω από 30 επαφές πατεράδων, εκ των ποδοσφαιριστών που είτε παίζουν στα πλαστικά πλέον γήπεδα της Λέσβου, είτε παίζουν σε πραγματικά κορυφαίο επίπεδο. Πολλά από τα παιδιά αυτά δεν τα ξέρω προσωπικά και ούτε καν… «ποδοσφαιρικά». Έχω ακούσει από τους μπαμπάδες τους. Μου έχει ζητηθεί από εκείνους, εξάλλου, να «περάσουν» στον Τύπο τα κατορθώματά τους. Είτε ήταν τέτοια (κατορθώματα), είτε δεν ήταν. Μου έχει ζητηθεί να πάρω συνεντεύξεις και είχαν έτοιμες και τις ερωτήσεις. Μου έχει ζητηθεί η βοήθεια για τη μεταγραφή τους. Μου έχει ζητηθεί η βοήθεια για να «δουν» 11άδα. Ακόμα και όταν αρνήθηκα, είδα αλλού συνεντεύξεις ή και αφιερώματα για τα «κατορθώματά» τους. Να σας πω και την άλλη αμαρτία; Μου έχουν προσφερθεί και χρήματα για να τα γράψω.

Η προτροπή μου σε όλους ήταν μία: «Αφήστε τα παιδιά να παίξουν μπάλα και μην ασχολείστε». Προφανώς και δεν έπιασε τόπο αυτή η προτροπή, που δεν είναι φυσικά δική μου, αλλά η κορωνίδα αυτών που δίνουν στο ποδόσφαιρο, παγκοσμίως. Είναι πολλά εξάλλου τα περιστατικά έντασης, όχι κλωτσοπατινάδας σαν και αυτής στην Αγία Παρασκευή, αλλά στην κερκίδα. Μεταξύ των «προπονητών της κερκίδας» βέβαια. Ναι, μπαμπάδων που ωρύονται βλέποντας τα καμάρια τους ακόμα και 25 χρονών να έχουν φτάσει, μαντράχαλοι πια, να «αδικούνται» ή να «δοξάζονται» στο τοπικό. Μπαμπάδων που εκτός από κόουτς, είναι και «ατζέντηδες». «Το παιδί έκλεισε με ενάμιση χιλιάρικο για ένα χρόνο», λένε με καμάρι στα καφενεία και δεν ξέρω ειλικρινά αν αυτό τους αρκεί και για πόσο ακόμη στη ζωή των ίδιων τους των παιδιών.

Γιατί αυτή η εισαγωγή; Γιατί εξηγεί καταρχήν αυτό που έχουμε σαν «ποδοσφαιρική παιδεία», ειδικά στη Λέσβο, όπου έννοιες όπως ο «σεβασμός», το «fair play», ο «συναγωνισμός», η αποδοχή της ήττας και άλλα σχετικά, τελικά αγνοούνται. Και για αυτό φταίμε όλοι. Πρώτα η ΕΠΣ Λέσβου που δεν ασχολήθηκε ποτέ πραγματικά με ζητήματα τέτοια, που είναι κανονικά θεμελιώδη για το ερασιτεχνικό της ποδόσφαιρο. Μετά εμείς. Ο Τύπος, που τα τελευταία χρόνια έχουμε μετατρέψει το ρεπορτάζ των τοπικών κατηγοριών, σε αντίστοιχης σημασίας με εκείνο της Premier League. Ρεπορτάζ μεταγραφών, ρεπορτάζ ίντριγκας, ρεπορτάζ προετοιμασίας με όρους αντίστοιχους εκείνων που διαβάζει κανείς στις ανταποκρίσεις από το Ζέεφελντ. Ο «Χ», ο «Ψ» και ο «Ω» που έσκισαν τα δίχτυα στη Β' και στη Γ' Κατηγορία. Και τέλος –με μεγάλο μερίδιο- οι ίδιοι οι παράγοντες του λεσβιακού ποδοσφαίρου. Οι οποίοι πληρώνουν. Ναι, πληρώνουν. Όχι επενδύοντας στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, που θα έπρεπε να αποτελεί κανονικά την δεξαμενή των νέων ποδοσφαιριστών των εθνικών (επαγγελματικών) κατηγοριών. Αλλά, που πληρώνουν για να αγοράσουν την επιτυχία… σήμερα. Και έχουν μετατρέψει με τον τρόπο τους το απομονωμένο ποδόσφαιρο της Λέσβου από την υπόλοιπη Ελλάδα, σε μία δεξαμενή part-time αμειβομένων ποδοσφαιριστών, με κίνητρο την πρωτιά στο χωριό. Αφού στο μεταξύ έπεσε μέχρι και το αγωνιστικό επίπεδο, από την κουλτούρα της αμοιβής για να παίζεις μπάλα τις Κυριακές σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Το είπε ο Φώτης Αλεξανδρής. «Κάποιοι φάγανε ψωμάκι»! Ψωμάκι βέβαια, που δεν έφερε καμία συμμετοχή τα τελευταία χρόνια, έστω και στην Δ' Εθνική, μέσω των μπαράζ. Τζάμπα τα λεφτά κοινώς…

Η κουλτούρα της αμοιβής αλλοίωσε αυτό που είναι το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Στη δεκαετία του '90 και στην πρώτη του 2000, πληρωνόντουσαν παλιές δόξες που αποσύρονταν από το υψηλό επίπεδο για να δώσουν τα φώτα τους στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Από το 2006 και μετά, πληρώνονται όμως και τα παιδιά για να κάνουν τι; Για να παίζουν!

Κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο, ο εγωισμός να χτυπάει κόκκινο. Τι κι αν οι φιλοδοξίες για διάκριση στο ποδόσφαιρο και για μία ενδεχομένως καριέρα δεν υπάρχουν πια, ο ανταγωνισμός στο κατώτερο σκαλοπάτι της πυραμίδας του ποδοσφαίρου, ξεπερνάει εκείνον στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Τα παιδιά αυτά τα έχουν ντοπάρει τόσο πολύ, που θεωρούν ότι είναι κάτι μεταξύ Μανούσου και Βούρου, αλλά όχι τόσο τυχεροί όσο αυτοί για να τους δει κάποιος και να τους κάνει πράγματι «σταρ». «Πάρτε το πρωτάθλημα και θα έχει πριμ», «δείξτε ότι είστε καλύτεροι», «βουλώστε τους τα στόματα», είναι όμως οι παραγοντικές προτροπές, που τους κάνουν τελικά «σταρ», έστω και για εσωτερική κατανάλωση.

Το έχω ζήσει και από τα SportLesvos Tournaments. Πίστευα σε έναν βαθμό, πως για τις φοβερές εντάσεις μεταξύ παικτών στα τουρνουά διασκέδασης, στα οποία… πλήρωναν οι συμμετέχοντες, έφταιγαν κάποιες διαιτησίες, έφταιγε «το γήπεδο που δεν κέρναγε ένα μπουκάλι νερό», έφταιγα εγώ και ο Βαγγέλης που δεν είχαμε προβλέψει στην προκήρυξη κάθε πιθανό και απίθανο, που απορρέει από την ιδιαίτερη ποδοσφαιρική μας, εν Λέσβω, κουλτούρα. Δεν είχαμε προβλέψει, ας πούμε, το τι θα γίνει αν δύο ομάδες έστηναν εμφανώς ένα ματς μεταξύ τους σε φάση ομίλων για να προκριθούν και να αφήσουν μία άλλη έξω, με την οποία πλακώθηκαν λίγες ημέρες πριν. Ναι, αλλάζανε πάσες στην άμυνα μισή ώρα για να έρθουν ισόπαλοι και πλήρωσαν μετά τη συμμετοχή τους στο παιχνίδι! Δεν είχαμε προβλέψει ότι μεταξύ κάποιων παικτών, υπήρχε τέτοιος ανταγωνισμός που δεν θα τον συγκρατούσε τίποτε αν ξέφευγε. Όπως και έγινε αρκετές φορές στα πέντε χρόνια διοργανώσεων. Μία φορά μέχρι και με τον Λουτσιάνο Ντε Σόουζα μέσα στο γήπεδο να… χωρίζει παίκτες! Δεν είχαμε προβλέψει πως ακόμα και σε ένα τουρνουά, χορηγοί έδιναν έως και πριμ στην κατάκτηση του τίτλου! Ναι και τούτο έγινε! Συμβάλλαμε στην εμπορευματοποίηση αυτού του ανταγωνισμού. Την κάναμε κανόνα, επενδύσαμε σε αυτό, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει.

Φταίνε όμως τα παιδιά που έχουν μάθει στραβά –εκτός προφανώς από την ίδια τη ζωή- και το καλύτερο δευτερεύον πράγμα αυτής; Ασφαλώς και δεν φταίνε, όσο φταίμε όλοι οι υπόλοιποι. Οι «γύρω» και οι «μέσα» από το ποδόσφαιρο. Γιατί εμείς πρώτοι συντηρούμε με τον τρόπο μας, αυτό το επίπεδο και αυτό το ποδόσφαιρο, ως επικρατούσα «κουλτούρα».

Στο καλύτερο ματς της χρονιάς λοιπόν, ο κόσμος είδε ένα 8x8 και μία κλωτσοπατινάδα. Δεν έχω πάντως την διαύγεια, αυτή τη στιγμή, να προτείνω κάτι ριζοσπαστικό και συγκεκριμένο για την επόμενη ημέρα. Περιμένω όμως με ενδιαφέρον να δω πώς θα χειριστεί το θέμα η πειθαρχική καταρχήν της ΕΠΣΛ και μετά ο ίδιος ο πρόεδρός της.

ΥΓ: Κρατώ τις δύο πραγματικά σπουδαίες παρεμβάσεις στο facebook από πρωταγωνιστές των δύο επίμαχων ομάδων. Του Δημήτρη Βαμβουκλή και του Αλέξη Καδή. Φωτεινών παραδειγμάτων, που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι υπάρχει ελπίδα…  

ΥΓ 2: Στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, υπάρχει σε ντέρμπι έως και το ξύλο. Από ερασιτέχνες, όμως, που παίζουν για το γόητρο του χωριού τους, για την υπερηφάνεια τους, για τη νίκη και θα τους… δικαιολογούσες, ας πούμε, σε ένα ματς Πέτρας-Μολύβου ή Κεραμειών-Ιππείου. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων σήμερα, πολλά από τα χωριά, παραδοσιακές δυνάμεις του λεσβιακού ποδοσφαίρου, δεν έχουν ούτε μισό παίκτη να παίζει σε αυτά. Δεν έχουν καν προπονητές. Και για αυτό υπάρχουν προπονητές, που κοουτσάρουν και δύο και τρεις διαφορετικές ομάδες. Ναι, τόσο καλοί είναι!

ΥΓ 3: Στη "Μασία" έχουν μάθει ότι ο καλύτερος τρόπος να ξεφτιλίσεις τον αντίπαλο, είναι να μην του αφήσεις λεπτό τη μπάλα. Στην Ελλάδα, να τον δείρεις.

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Powered by CJ web | Made with love by CJ web, Creative web Journey