Επτά χρόνια… φαγούρα!

Πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια από την έναρξη της ανοδικής πορείας της ΠΑΕ ΑΕΛΚ στις εθνικές κατηγορίες, με τον Νίκο Μιχαλάκη στην προεδρία. Μια επταετία γεμάτη από κάθε πλευρά.

Μπορεί η πρώτη άνοδος από τη Γ΄ Εθνική να ήρθε από το «παράθυρο», μετά από αναδιάρθρωση, ή η πρώτη σεζόν στη Football League να ήταν απογοητευτική βάσει των χρημάτων που δαπανήθηκαν. Ήταν συνάμα όμως και διδακτική, αφού τους πειραματισμούς χωρίς προπονητή (Λουτσιάνο Ντε Σόουζα) διαδέχτηκε η επιλογή των Ματζουράκη - Τεννέ και ο προβιβασμός στη Super League για πρώτη φορά στα χρονικά του λεσβιακού ποδοσφαίρου.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Για την ακρίβεια σχεδόν όλα, γιατί στο μεσοδιάστημα των αγωνιστικών επιτυχιών της ΑΕΛΚ αυξανόταν ολοένα και περισσότερο η υπεροψία και η μεγαλομανία, ενώ μεγάλωνε η αντιπάθεια σε μια μερίδα φιλάθλων. Σε αυτό μέτρησε καταλυτικά η απαίτηση περί «εξοστρακισμού» του Αιολικού από τη φυσική του έδρα αλλά και όλα όσα συνέβησαν την κρίσιμη περίοδο του καλοκαιριού του 2013, όταν σε πέντε διαδοχικές Γενικές Συνελεύσεις της ιστορικής ομάδας της Μυτιλήνης, η ΠΑΕ ΑΕΛΚ δια των αντιπροσώπων της Καρτάλη και Καραβασίλη πρότεινε την «απορρόφησή» της με διοικητικό σχήμα επιλογής Μιχαλάκη, ο οποίος προάλειφε τον Γιάννη Μανούσο για πρόεδρο με αγωνιστικό ταβάνι τη Γ΄ Εθνική, ώστε οι δύο σύλλογοι να έχουν απόσταση δύο κατηγοριών, εισπράττοντας πέντε βροντερά «όχι» υπό αυτές τις προϋποθέσεις. Λες και η μοίρα δεν είχε από μόνη της τα ίδια σχέδια για τον Αιολικό, δίχως μάλιστα την «κηδεμονία» Μιχαλάκη. Λες και η ΑΕΛΚ θα έμενε για πάντα στη Super League…

Χαρές και πανηγύρια

Η πρώτη σεζόν (2013-14) της ΑΕΛΚ στη μεγαλύτερη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν ονειρεμένη. Ευχάριστη έκπληξη, ρεκόρ συγκομιδής για νεοφώτιστη ομάδα στο ξεκίνημα, εγκωμιαστικά σχόλια αλλά και… ΟΑΚΑ. Ο «Ταρλάς» δεν πληρούσε τις προδιαγραφές και για την ανακατασκευή του χρειάστηκαν όχι μόνο περίπου 10 μήνες, αλλά και διάφορες παρεμβάσεις πολιτικών προσώπων. Η παραμονή στην κατηγορία ήρθε χωρίς απρόοπτα, αν και προς το τέλος η ΠΑΕ ΑΕΛΚ αναγκάστηκε να γίνει… συστημική.

Η ζώνη ανέβαινε επικίνδυνα, η αποφυγή του υποβιβασμού δεν ήταν σίγουρη και το 7-0 από τον Πλατανιά, στην πιο βαριά και ιστορική ήττα του συλλόγου, έμελλε να «εξοφλήσει» πολλά γραμμάτια. Οι Κρητικοί εξασφάλιζαν καλύτερη διαφορά τερμάτων σε περίπτωση ισοβαθμίας με τον Απόλλωνα και η ΑΕΛΚ εξαργύρωνε τη «ντροπή» της με μια ακόμα σεζόν στα μεγάλα «σαλόνια».

Αρχή του τέλους η απόλυση του «Ρουμάνου»

Η δεύτερη χρονιά (2014-15) ήταν καλύτερη. Η ομάδα επέστρεφε στη Λέσβο, η Ουντινέζε εγκαινίαζε τον νέο «Ταρλά» και οι φίλαθλοι γέμιζαν τις κερκίδες του ανακαινισμένου Σταδίου Μυτιλήνης. Για να δουν την ΑΕΛΚ; Κάποιοι ναι. Οι περισσότεροι, όμως, για να δουν από κοντά τις μεγάλες ομάδες.

Μεσούσης της σεζόν ξεκινούν τα προβλήματα. Στην ΕΠΟ καταφτάνουν συνεχώς φάκελοι με «ύποπτα προς χειραγώγηση» ματς των Καλλονιατών λόγω στοιχηματισμού, οι οποίοι πάντως μπαίνουν στο συρτάρι. Μια ανατροπή, «ημίχρονο-τελικό», του ΠΑΟΚ μέσα στον «Ταρλά», όμως, γίνεται η αφορμή για να εκδιωχθεί ο Γιάννης Ματζουράκης από τον πάγκο. Κάπου εκεί, η ομάδα της Καλλονής άρχισε να παίρνει την κατιούσα. Σώθηκε στο… τσακ με τον βαθμό που της «χάρισε» ο Ατρόμητος την τελευταία αγωνιστική, αλλά έδειχνε -φανερά πια- ότι είχε κάνει τον κύκλο της.

Τα έκανε όλα λάθος

Το ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς (2015-16) ήταν εξευτελιστικό. Ο σύλλογος έγινε πρωτοσέλιδο για τους λάθος λόγους, με τη διοίκηση να κλειδώνει εκτός προπονητικού κέντρου τον κόουτς Βαγγέλη Βλάχο, τον οποίο ήθελε να απολύσει. Το «στοίχημα» με τον Θαλή Θεοδωρίδη, που ξαφνικά από βοηθός γίνεται πρώτος προπονητής, αποτυγχάνει παταγωδώς. Στην ΠΑΕ ΑΕΛΚ νομίζουν, πια, ότι έχουν μάθει τα πάντα. «Ψωνίζουν» παίκτες αμφιβόλου ποιότητας, αφήνουν εν τέλει γυμνό το ρόστερ μετά τις αποχωρήσεις Λεοζίνιο, Χουάνμα και η ομάδα κατακτά μόλις 7 βαθμούς μέχρι τα Χριστούγεννα. Η καθυστερημένη αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, με την έλευση του Καραγεωργίου, απλώς παρατείνει τυπικά τον υποβιβασμό, ο οποίος έρχεται τελικά λίγους μήνες αργότερα.

Εθελούσιος ή οικονομικός υποβιβασμός;

Πέφτοντας ξανά στη Football League, η ΠΑΕ ΑΕΛΚ έπρεπε να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Να συνεχίσει τον αγωνιστικό, διοικητικό και οικονομικό κατήφορο ή να αποδεχθεί την αποτυχία διαχείρισης της κατάστασης και να δηλώσει από μόνη της συμμετοχή στη Γ΄ Εθνική, ποντάροντας σε ένα νέο ξεκίνημα; Ο εγωισμός των διοικούντων την οδήγησε στον πρώτο δρόμο, ο οποίος όμως με μαθηματική ακρίβεια θα την έφερνε στον δεύτερο. Η διοίκηση περίμενε οικονομικές ανάσες που δεν ήρθαν ποτέ (πριμοδότηση από Super League), ενώ δεν είχε προβλέψει το σύνολο των παλιών οφειλών, με αποτέλεσμα, όταν άρχισαν να καταφθάνουν οι προσφυγές η μία πίσω από την άλλη, να σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Η ΠΑΕ ΑΕΛΚ πλήρωσε τα πάθη, αλλά και τα λάθη της, επικοινωνιακά πρωτίστως. Ο Νίκος Μιχαλάκης είχε την ευκαιρία να γίνει λαϊκός ήρωας. Αλλά οι σύμβουλοί του τον έστρεψαν με τον τρόπο τους, συνειδητά, εναντίον όλων. Αρχικά εναντίον της φυσικής έδρας της ομάδας, στο Λεκανοπέδιο Καλλονής. Εν συνεχεία εναντίον του Αιολικού. Στο τέλος εναντίον της ίδιας της τοπικής κοινωνίας, κατηγορώντας την ότι δεν στήριξε την ομάδα. Πώς αλλιώς, όμως, θα κατάφερναν να τον έχουν σαν το «χρυσόψαρο» μέσα στη γυάλα, «ταΐζοντάς» τον με όσα εκείνοι επέλεγαν κάθε φορά να του σερβίρουν;

Σήμερα που η κάνουλα έκλεισε, τα χαμόγελα κόπηκαν απότομα. Οι «αυλικοί» απομακρύνονται σιγά-σιγά. Και σε λίγο καιρό, όλοι και όλα θα έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας με τη διάλυση της καλλονιάτικης ΠΑΕ. Η λάμψη μιας φωτοβολίδας εξάλλου δεν κρατάει για πολύ κι αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ο ίδιος ο καπετάνιος…