Τι να περιμένουμε απόψε…

Σε εποχή… Γενικής Συνέλευσης μπαίνει από σήμερα ο Αιολικός, αφού λίγο μετά τις 20:30 θα ξεκινήσει η γνωστή καλοκαιρινή διαδικασία στο Επιμελητήριο Λέβσου, με στόχο την ομαλή μετάβαση από την απερχόμενη διοίκηση σε μία νέα. Που μπορεί να είναι και η… παλιά! Ποιος ξέρει;

Είθισται, σε τέτοιες καταστατικές διαδικασίες, το σώμα της συνέλευσης –που αποτελείται από τα ταμειακώς τακτοποιημένα μέλη κάθε συλλόγου- να εγκρίνει τον διοικητικό και οικονομικό απολογισμό της απερχόμενης διοίκησης, να την απαλλάσσει από τα καθήκοντά της, ακολούθως να γίνονται τοποθετήσεις και στο τέλος να προκύπτει μια νέα διοίκηση, μέσα από κάποιες αυτοπροτάσεις ουσιαστικά, ανθρώπων που επιθυμούν να σηκώσουν το βάρος στις πλάτες τους. Καλή η θεωρία ως εδώ. Στην πράξη πιθανολογώ πως έχουμε πρόβλημα.

Πρώτο ζήτημα, εάν υπάρχει ενδιαφέρον και από ποιους; Υπό ποία διοίκηση; Εννοώ με ποιους οικονομικούς παράγοντες εντός αυτής, αφού είναι λίγο – πολύ γνωστό πως η οικογένεια Τρύφων μπορεί να αποτέλεσε βασικό χρηματοδότη τα τελευταία χρόνια, αλλά παραμένει χορηγός και δε σκοπεύει να μπει μπροστά στη διοίκηση. Εκτιμώ όμως, πως θα σταθεί αρωγός σε κάθε σοβαρή διοικητική πρόταση, όπως άλλωστε πράττει απλόχερα σε κάθε τι που πρεσβεύει τη Λέσβο έξω από τα στενά τοπικά όρια του νησιού.

Δεύτερο ζήτημα, το πλάνο. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το βράδυ βρίσκεται το νέο διοικητικό σχήμα. Εκείνο που πρέπει να απασχολεί όσους θα μπουν μπροστά, είναι ο στόχος. Και δε μιλώ απαραίτητα για πρωταθλητισμό. Όσοι διάβασαν τη συνέντευξη του Σταύρου Γριπιώτη την περασμένη εβδομάδα στη «ΡΕΒΑΝΣ των Σπορ», θα διαπίστωσαν πως μέσα σε όσα ενδιαφέροντα ανέφερε ο απερχόμενος -κατά δήλωσή του- πρόεδρος του Αιολικού, φανέρωσε και μια (περσινή) σκέψη του Παναγιώτη Τρύφωνα. Η οποία ίσως και να είναι μονόδρομος, φέτος. Νεαροί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές, Μυτιληνιοί στην πλειοψηφία τους, μαζί με κάποιους έμπειρους που γνωρίζουν το σύλλογο και την ιδιοσυγκρασία του, με φιλοσοφία τη δημιουργία μιας ομάδας που θα αποδώσει μελλοντικά. Να σπείρει δηλαδή, για πρώτη φορά, ο Αιολικός μετά από χρόνια, ώστε να θερίσει ενδεχομένως στο τέλος μιας διετίας, βασισμένος τότε πια στις δικές του δυνάμεις, διεκδικώντας κάτι παραπάνω. Με έναν προπονητή, που θα έχει τη στήριξη, με παίκτες που θα τους δοθεί η απαραίτητη εμπιστοσύνη. Μια ομάδα, που μπορεί και πρέπει να ξυπνήσει στο Λέσβιο φίλαθλο μνήμες του παρελθόντος, με την ελπίδα ότι θα φέρει κάποια στιγμή και επιτυχίες ανάλογες του παρελθόντος.

Μπορεί να φαντάζει ουτοπικό, μπορεί το συγκεκριμένο πλάνο να αντιμετωπίζει πολλές αντικειμενικές δυσκολίες. Μπορεί ακόμα και να πάει στραβά. Θα συμφωνήσω σε όλα. Ένα είναι όμως το σίγουρο. Εάν αυτό αποτελεί επιθυμία της οικογένειας Τρύφων, τότε ο Αιολικός δεν έχει την πολυτέλεια να μην το επιλέξει. Φαντάζομαι, ότι θα τοποθετηθεί επισήμως επ’ αυτού και ο Παναγιώτης Τρύφων, με κάποιο τρόπο, απόψε το βράδυ.

Το ερώτημα είναι ποιοι θα συμπορευθούν με αυτή την ιδέα, αναλαμβάνοντας να την υλοποιήσουν διοικητικά. Άποψή μου διαχρονικά, είναι πως από τον Αιολικό δεν περισσεύει κανείς. Ίδωμεν…

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη στήλη "Editorial" της αθλητικής εφημερίδας "ΡΕΒΑΝΣ των Σπορ" στις 30-5-2016