Αυτός ο άνθρωπος, αυτός… *

By Σεπτεμβρίου 06, 2017

Ζω στον αστερισμό του ΠΑΣΟΚ μάγκα μου. Και μην αρχίσεις να μου λες για τα «παλιά τα ΠΑΣΟΚ τα Ορθόδοξα» και τις cult-ιές που ανεβάζουν στα φου μπου κάτι αγανακτισμένοι χιπστεράδες, που νομίζουν ότι κάνουν μόδα, ούτε για τις διεργασίες σύστασης νέου Φορέα στην Κεντροαριστερά. Αυτά είναι τρίχες κατσαρές και εδώ μιλάμε πάντα σοβαρά. Το ξέρεις. Εδώ, σου λέω, νιώθω τα μέζεά μου (που μας μαθαίνει κι ο Ζουράρις) να κουνιούνται μετά από χρόνια στα σκέλια μου και θα σου ξηγηθώ το γιατί.  

Το λοιπόν, είτε το κατάλαβες κι εσύ, είτε κάνουν ακόμα ότι δεν το κατάλαβαν όλοι από άκρη σ' άκρη αυτής της γης, έχω... ανάψει επειδή 43 χρόνια μετά, ήρθε αυτή η πουτάνα η ιστορική δικαίωση. Δεν θα σου αραδιάσω εγώ επιχειρήματα για την Εθνική Συμφιλίωση, το ΕΣΥ, το ΑΣΕΠ, τη χωροφυλακή, το mea culpa, το χρονοντούλαπο και το Μάαστριχτ για να σου καταδείξω το πώς ήρθε αυτή η δικαίωση για το πιο αγαπησιάρικο κόμμα που γέννησε ετούτο το έθνος των ανάδελφων. Τα λέει από μόνο του, πχια, μέχρι κι αυτό που έχουμε πρωθυπουργό σήμερα και θαρρεί πως μπορεί να διεκδικήσει, να αποτελέσει στο μέλλον, μία τρίχα από το δεξί μέζεο του τιτανοτεράστιου Αντρέα. Τι να σου πω εγώ άλλο; Στον δικό του μπαίνει όμως πλέον, οπότε το κόβω κι αρχίζω να μπαίνω στην ουσία.

Εξάλλου δεν περίμενες τόσους μήνες να σου γράψω ξανά και να διαβάσεις τελικά για την Μεταπολίτευση. Ψοφάς να διαβάσεις για την "επταετία του γύψου" στο καμάρι του Λεκανοπεδίου. Μην κολλάς, παραδέξου το. Οι δυο μας είμαστε… Δεν περίμενες να γράψω για το ΠΑΣΟΚ μετά από τόσους μήνες. Περίμενες να δώσω πόνο στα τρολ, στους ψεκασμένους, στους γλείφτες, στους αυλικούς και στους μισθοφόρους, που τόσο πολύ σου μπήκανε στο ρουθούνι όλα αυτά τα χρόνια, επειδή είχαν ομαδάρα σουπεριλγκάτη. Περίμενες να σου αποκαλύψω ποιοι συγκατοικούν σήμερα στον γραφικό Σκουτάρο και σε ποια τρύπα είναι χωμένες όλες αυτές οι πρόθυμες ύαινες που σκύλευαν έναντι οβολού, οτιδήποτε δεν προσκύναγε το... καμάρι του νησιού!

Αμ δε! Τώρα θα καταλάβεις καλύτερα το κόλλημά μου με το ΠΑΣΟΚ. Ε, λοιπόν το ΠΑΣΟΚ, μετά τόσα χρόνια, είτε με 45 τα εκατό, είτε με 5 τα εκατό το σωτήριον έτος 2017, κουτσοϋπάρχει ρε αδελφέ. Και η ιστορία γράφεται από τους παρόντες. Γκε-γκε; Παρών σήμερα λοιπόν είναι ένας, για να κάτσεις να ασχοληθείς με αυτούς που την έκαναν με ελαφρά. Καλά κατάλαβες. "Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, που περπατάει πάντα σκυφτός" όπως έλεγε η Ρίτα. Και δε μιλάει σε κανέναν. Ο Σταύρος.

Είτε το γουστάρεις, είτε όχι, τη βρώμικη δουλειά για να το παίζεις ΑΙΟ ακόμα και σήμερα, με 43 υπερήφανα χρόνια ιστορίας σαν του ΠΑΣΟΚ να πούμε, (ανοίγω παρένθεση για να πω πως αυτή η σύμπτωσις δεν μπορεί να είναι τυχαία, ρε μαν μου), οφείλεται σε έναν. Αυτόν που στα χρόνια της υπομονής, όπως έλεγε και ο Νταλάρας, σου δίνει φιλιά ζωής. Ο Γριπιώτης με «ι» ή με «υ», με ένα ή με δύο «π» (ούτε κι αυτός ξέρει, αλλά λίγη σημασία έχει). Σου είπε με τα αγνά ελληνικά του, ότι ο Αιολικός είναι παιδί μας. Και ίσως να μην μπορούμε να το σπουδάσουμε, αλλά το αγαπάμε, το μεγαλώνουμε, το προσέχουμε και δεν θα το αφήσουμε ποτέ. Ξηγήθηκε με ρητορική 10χρονου, αφήνοντας όμως νόημα επιπέδου Ρίτσου.

Αυτός ο τύπος που λατρεύεις να μισείς, είτε το παραδέχεσαι, είτε όχι ακόμη, σου συνεχίζει το ταξίδι. Ο ίδιος αυτός τύπος, που κατάπιε προπονητές επειδή έτσι του ήρθε, που κατέστρεφε ότι έχτιζε εν μία λευκή νυκτί (το έπιασες έτσι;), που έδινε χαρτάκι την 11άδα, που έπαιρνε και τηλέφωνο να σε ξεφωνίσει επειδή τόλμαγες και του έγραφες αυτά ακριβώς που έκανε, είναι ο ίδιος τύπος που στην πραγματικότητα, έχεις δικαίωμα να του πεις λίγα. Ελάχιστα. Τίποτα, μη σου πω. Τουμπεκί. Γιατί αυτός, μετράει 17 συναπτούς Αγιασμούς του Σεπτέμβρη, βάζοντας το χέρι στην τσέπη σε όλους ανεξαιρέτως, όταν οι περισσότεροι κάνανε αρχίδια χαρτοπόλεμο και στο τέλος σε έκλαναν χύμα.

Ο Σταύρος, από τη θέση του πραγματικού καπετάνιου (όχι σαν τον άλλον τον γιαλαντζί που όταν έμπασε νερά το καράβι, είπε έχετε γεια και στην ευχή της Παναγιάς), μετράει βιωματικά όλες τις πίκρες που εσύ πήρες σαν οπαδός, μόνο για λίγη ώρα, σπίτι σου. Και σήμερα, που τα υπερωκεάνια τα οποία μας ζάλισαν τα έτσι μας τόσα χρόνια, βούλιαξαν στο λιμάνι, αυτός είναι εδώ. Ξανά. Και ξανά μανά. Πιστός στην καψούρα του. Την πρώτη του αγάπη και παντοτινή. Κάνει προϋπολογισμούς, μεταγραφές, μυρίζει το χορτάρι και καταστρώνει σχέδια ακόμα ένα καλοκαίρι, μέσα από τα σωστά του και τα λάθη του. Εκδημοκρατίστηκε κιόλας και ακούει πια τον κάθε παράγοντα, που έχει άποψη-βουνό για τα πάντα, αλλά αν είναι και λείπει κανά κατοστάευρω για να πληρωθεί μια αποστολή, πίνει από το αμίλητο νερό.

Ένα ακόμη καλοκαίρι, αυτός ο άνθρωπος κοίταζε από εδώ και από εκεί, μην τυχόν βρεθεί και κανάς άλλος να βοηθήσει για να αρχίσει η χρονιά. Και πήρε τη Συνέλευση επ' ώμου. Παρέλαβε έναν Αιολικό, που στο μεταξύ έγινε μέσα σε 10 μήνες η πιο... χαριτωμένη ομάδα που είδε ποτέ ο ποδοσφαιρικός πλανήτης. Και έφτασε να ακούει στωικά πια την (καλόπιστη) κριτική που του γίνεται, επειδή δεν έχει γραφεία η ομάδα. Μην τυχόν έρθει τρομάρα μας κανάς διάσημος κομμωτής να βγάλει σέλφι, ας πούμε και μας παρεξηγήσει. Ο Σταύρος φίλε, όταν πριν καμιά 60αριά Τετάρτες παρέδωσε τη σκυτάλη, άφησε και γραφεία, άφησε και προπονητικό κέντρο, άφησε και μηδενικά χρωστούμενα. Τι να του πείτε λοιπόν όλοι εσείς οι αδειανοί, μαζεμένοι τα πρωινά στον καφέ, για το πώς την παρέλαβε ξανά, ένα χρόνο μετά;

Όλο το ζουμί πάντως είναι, ότι ο αυτός ο άνθρωπος αυτός, προχωρώντας σκέφτεται, πως άμα του κάτσει η καλή και του βγει κανάς όμιλος της εξυγίανσης, θα τρέμει ο μοναδικός εν ζωή πρωταθλητής πρόεδρος, ο Βέρρος της «Παπανδρεϊκής» ορθόδοξης ΑΕΛΚ, όχι της «εκσυγχρονιστικής» των ακατανόμαστων.

Η πουτάνα η ιστορική δικαίωση λοιπόν, έρχεται κάποτε. Ειδικά εκεί που δεν το περιμένεις. Και συνήθως από τους διαχρονικούς ηλίθιους έξυπνους κάθε περίστασης ή παράλληλης ιστορίας. Σαν τον Τσίπρα, που αποθέωσε καταλάθος τον παμμέγιστο Αντρέα και σαν τους άλλους τους ακατανόμαστους, που την έκαναν με ελαφρά χωρίς να πούνε ούτε γεια, δικαιώνοντας την πίστη των γραφικών της Θύρας ΝΤΟΥΒΑΡ.

Και μιας και λέμε για δαύτους, μια υποσημείωση χρήσιμη πάντα και για πάντα: Οι ηλίθιοι έξυπνοι είναι ευδιάκριτοι. Φωνάζουν πολύ, κάνουν σαματά, αλλά έχουν διάρκεια ζωής από επταετία το μάξιμουμ, έως κάτι μήνες το μίνιμουμ. Όταν τελειώνει η αποστολή τους, εξαφανίζονται από προσώπου γης. Και μένουμε πίσω εμείς κι εμείς… Το ΠΑΣΟΚ, ο Σταύρος, ο Αιολικός, ο Τόμυς και η πουτάνα αυτή η σελίδα που συνεχίζει ακόμα να χωλοσκάει με όλα αυτά…

Καλού κακού, λοιπόν, να ΣΕΒΕCΤΕ.

*Αυτός ο άνθρωπος αυτός, από τη μεγάλη Ρίτα.

Αφιερωμένο σε μία άλλη Ρίτα, όχι την υποφαινόμενη, στον Ανδρέα και στον Σταύρο.

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Powered by CJ web | Made with love by CJ web, Creative web Journey