Αν όχι τώρα, πότε;

Είναι ίσως η πρώτη φορά, κατά την οποία η συζήτηση που έχει ανοίξει γύρω από τον εκσυγχρονισμό των υποδομών του στίβου, φαίνεται να έχει και ουσία αλλά και δια ταύτα. Η δημοτική αρχή, στην οποία πολλοί καταμαρτυρούν διάφορα, δείχνει να ποντάρει στον αθλητισμό.

Και δικαιολογημένα το πράττει, αφού είναι κοινά παραδεκτό πως τα προηγούμενα χρόνια ελάχιστοι ασχολήθηκαν σοβαρά με τις ανάγκες των αθλητικών υποδομών του νησιού. Παρότι μάλιστα πέρασαν τόσο από τον πρώτο όσο και από το δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης τοπικοί άρχοντες που προέρχονταν μέσα από το χώρο του αθλητισμού. Ας μην ξεχνάμε, ότι παρότι ο Παύλος Βογιατζής ήταν Νομάρχης επί δύο θητείες, με Αντινομάρχη και μετ’ έπειτα Δήμαρχο τον συναθλητή του στην υδατοσφαίριση Σπύρο Γαληνό, είναι απορίας άξιο γιατί η Λέσβος εν έτη 2018, δεν διαθέτει εδώ και μια πενταετία κολυμβητήριο…

Παράλληλα, το τρίτο μεγαλύτερο νησί του Αιγαίου προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες των αθλημάτων σάλας (μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ) στο μοναδικό του Κλειστό Γυμναστήριο, τη στιγμή που η Χίος διαθέτει τρία, η Σάμος τέσσερα, η Λήμνος ένα μεν υπερσύγχρονο δε, φιλοξενώντας μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις, όπως αντίστοιχα και πολλά άλλα μικρότερα νησιά από εμάς, συγκριτικά με τον πληθυσμό ή τη γεωγραφική τους έκταση, αλλά κυρίως με βάση τις ανάγκες τους (βλ. Σαντορίνη). Την ίδια ώρα τα περισσότερα ποδοσφαιρικά γήπεδα στα χωριά είναι ακόμα χωμάτινα, ενώ ο στίβος έχει αφεθεί στην τύχη του, παρότι φέρνει διαχρονικά τις μεγαλύτερες επιτυχίες εντός και εκτός συνόρων.

Η αθλητική κοινότητα δεν είναι αμελητέα ποσότητα, όπως νομίζουν κάποιοι. Κι αυτό, εφόσον δείχνουν να το έχουν κατανοήσει επιτέλους Δήμος και Περιφέρεια, μόνο θετικά μπορεί να εξελιχθεί για τον ίδιο τον τόπο και τη νεολαία του. Ευχή όλων μας είναι να μη μείνουμε στα λόγια, για ακόμα μία φορά…