Αν όχι και τώρα, πότε;

Αυτή η Κυριακή, μακάρι και η επόμενη βέβαια, είναι διαφορετική από κάθε άλλη. Αλλιώτικη από όσες Κυριακές προηγήθηκαν τρεις και κάτι δεκαετίες τώρα.

Είναι η μέρα, που κόσμος κάθε ηλικίας περίμενε καρτερικά 30 και βάλε χρόνια. Για την ακρίβεια, η μέρα που κάποιοι προσδοκούσαν να ζήσουν ως παιδιά και θα έχουν πια μαζί στην κερκίδα τα παιδιά τους. Άλλοι, που τότε είχαν παιδιά και θα πάνε τώρα στο γήπεδο με τα εγγόνια τους. Και κάποιοι που τότε μπορεί να ήταν παππούδες, αυτήν την Κυριακή θα αγωνιούν και θα πανηγυρίζουν σε μια κερκίδα, έστω κι από εκεί ψηλά, μαζί με άλλους Αιολικούς που ίσως "έφυγαν", πρόωρα, άδικα ή σε βαθιά γηρατειά, αλλά όλοι μας τους έχουμε πάντα στην "κυανόλευκη" καρδιά μας.

Ένα τελευταίο εμπόδιο πριν από την πολυπόθητη άνοδο. Δύο αγώνες. Δύο τελικοί. Πρώτα για 90 λεπτά στον "Ταρλά". Την άλλη βδομάδα για 90 λεπτά στη Νεάπολη της Νίκαιας. Αντίπαλος ο Ιωνικός.

Αν η μοίρα έχει ήδη γράψει για τον καθένα μας, άγνωστο. Ψάχνοντας κανείς να βρει κάποια από τα σημάδια της, γυρίζει αναπόφευκτα το χρόνο πίσω. Σε άλλα σπουδαία και ιστορικά ματς. Τέτοια εποχή, Μάη μήνα, που κρίνεται παραδοσιακά ένας τίτλος, μια άνοδος.

2 Μαΐου ήταν. Το 1982. 37 χρόνια πίσω, όταν ο Μανούσος κέρδιζε το πέναλτι και ο Μέγας έστελνε από την άσπρη βούλα στη Β' Εθνική τον Αιολικό, στο αλησμόνητο παιχνίδι με τον Αθηναϊκό, μπροστά σε 8.000 κόσμο σε έναν "Ταρλά" πιο γεμάτο από ποτέ. Πέρασε ή δεν πέρασε η μπάλα τη γραμμή; Τι σημασία έχει; Ο διαιτητής Νικάκης το μέτρησε. 1-0 στο 83'. Κάπου εκεί έληξε κιόλας.

Και για σκέψου... Έβρεχε το πρωί, πριν τον αγώνα. Μπόρα, πρωτομαγιάτικη, προβλέπουν και αυτήν την Κυριακή στη Μυτιλήνη. Δες κάτι σημάδια της μοίρας... Μωρέ λες; Να είναι αυτή τελικά η δική μας Κυριακή; Αν όχι και τώρα, πότε;