Ας μιλήσουμε και για τον κόσμο...

Τώρα που η "σκόνη" του 2-2 ανάμεσα σε Αιολικό και Ιωνικό κατακάθησε, με τους παλμούς να έχουν έρθει ξανά σε φυσιολογικά επίπεδα, είναι η πιο κατάλληλη ώρα να γίνει η αποτίμηση όσων συνέβησαν το μεσημέρι της Κυριακής στον "Ταρλά" μετά το τελευταίο φετινό εντός έδρας ματς.

"Πόσο ήρθε;" με ρώτησε κάποιος έξω από το στάδιο, σχεδόν μια ώρα μετά τη λήξη του αγώνα; "Όσο κι αν ήρθε ο Αιολικός, εσύ γιατί δεν ήρθες;", του απάντησα.

Ήταν η άβολη στιγμή, που στο μυαλό μου δεν ερχόταν μόνο η -κόντρα στη ροή του αγώνα- ισοφάριση του Ιωνικού, αλλά τα πολλά άδεια καθίσματα στις εξέδρες, σε ένα τόσο κομβικό ματς που χαρακτηριζόταν δικαίως ως ο τελικός της χρονιάς, της δεκαετίας, της σύγχρονης ιστορίας.

Τελικά πολλοί δεν ήρθαν στο γήπεδο. Μπορεί οι πιο αισιόδοξοι να υπολόγιζαν μεσοβδόμαδα ακόμα και περισσότερους από 2.000 φιλάθλους στις κερκίδες, όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι πιθανώς στην πιο γαλαντόμα εκτίμηση να πλησίασαν τους 1.500. Και ίσως να λέμε πολλούς. Τι ίσως δηλαδή; Οι φωτογραφίες από ψηλά ειναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Ο Αιολικός έχει χάσει κάποιες γενιές φιλάθλων. Να το δεχθώ. Αλλά να μην μπορεί πια να τραβήξει το ενδιαφέρον της κοινωνίας ούτε ένας αγώνας με χαρακτήρα "δίχως αύριο"; Λιγόστεψαν τόσο οι "τρελοί"; Μα, θα πει κάποιος, είχε κόσμο που ήρθε από άλλες περιοχές της Ελλάδας. Είχε ανθρώπους που ήρθαν οικογενειακώς ακόμα κι από το εξωτερικό! Πώς γίνεται να μη γέμισαν το γήπεδο οι Μυτιληνιοί; Κι όμως, γίνεται...

Αρκετή ώρα μετά το τέλος του αγώνα, ο Σταύρος Γριπιώτης καθόταν ακόμα στη θέση του, αμίλητος. Και πιστέψτε με δεν ήταν το 2-2 που σκεφτόταν. Δεν τον τρόμαξε ο Ιωνικός. Συνειδητοποιούσε τη χαμένη ευκαιρία, αλλά ήταν και κάτι ακόμα. Περίμενε, όπως κι όλοι μας, ότι αυτό το ματς θα ήταν η απαρχή για να γίνει ο Αιολικός ξανά προτεραιότητα στην τοπική κοινωνία. Δεν είναι σήμερα. Και δυστυχώς δεν ήταν ούτε χθες, ούτε προχθές. Αυτό αποδείχθηκε με τη μισοάδεια ή μισογεμάτη κερκίδα (όπως θέλετε πείτε την) στη διάρκεια του πιο κρίσιμου φετινού αγώνα. Αυτό πονάει περισσότερο...

Τόσος είναι ο κόσμος του Αιολικού τελικά; Αδυνατώ να το πιστέψω, δεδομένου ότι έχουμε δει και πολύ περισσότερο. Αλλά αν στον "τελικό" έρχονται μόνο τόσοι, μάλλον έτσι θα είναι.

Οι εποχές, φαίνεται, έχουν αλλάξει. Κάποιοι τα προηγούμενα χρόνια σύνδεσαν τον "Ταρλά" με τη... μόδα και με χαρά έκαναν... πασαρέλα στο γήπεδο, καρτερώντας τη στιγμή που θα βρίσκονταν ξανά εκεί από Κυριακή σε Κυριακή.

Δεν τους κατηγορώ. Όπου είναι τα πολλά, εκεί πάνε και τα λίγα. Ήταν ελκυστικότερη η κατηγορία. Αλλά για να ανέβεις ψηλότερα, χρειάζεται πρώτα να κερδηθούν μάχες σαν τη χθεσινή. Και εμείς, οι 1.300-1.500, ήμασταν καλοί, αλλά όχι αρκετοί.

Έχει δρόμο ακόμα ο Αιολικός μέχρι να καταφέρει να γεμίσει ξανά ασφυκτικά τον "Ταρλά". Χρόνο δεν ξέρω αν έχει... Και όταν θα το διαπιστώσουν οι πιο πολλοί, φοβάμαι ότι θα είναι μάλλον αργά.