Μαζί και όπου βγει...

Τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα. Το ήθελες πολύ. Το πάλεψες όλη τη χρονιά. Το πίστεψες, όταν οι περισσότεροι θα τα παρατούσαν. Το πήγες μέχρι το τέλος. Και παρότι δεν κέρδισες, μπορείς να έχεις το κεφάλι ψηλά. Αιολικός είσαι...

Υπάρχει στενοχώρια. Υπάρχει απογοήτευση. Αλλά υπάρχει και ελπίδα.

Όταν βλέπεις τον Τζόρνταν να βάζει τα κλάματα στη λήξη...

Όταν βλέπεις στην κερκίδα δακρυσμένα πρόσωπα σχεδόν μια ώρα μετά...

Όταν άνθρωποι "ξένοι" κλαίνε πριν καν τη σέντρα, γιατί δέθηκαν με τον "ΑΙΟ" όλη τη χρονιά...

Όταν οι αντίπαλοι αναγνωρίζουν την αξία σου...

Υπάρχει ελπίδα. Θα το γράψει κάποτε κι η δική μας η μοίρα.

Δεν έχουμε μάθει στα πολλά. Γι' αυτό ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τα λίγα. 

Σημασία εξάλλου δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Εμείς λοιπόν εδώ και χρόνια, συνειδητά, αυτό το ταξίδι το κάνουμε μαζί... Και όπου βγει...

Γιατί ειν' ωρΑΙΟ...

Δεν τελειώνει η ζωή σε μια άρνηση. Κι αν έχεις άντερα, την άρνηση ακολούθα...

ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από το Γήπεδο της Αγιάσου. Τελευταία αγωνιστική κόντρα στους Τράχωνες, όταν σφραγίστηκε ο υποβιβασμός στο τοπικό το 2013...