"Μπάλα στον Αέρα" 99 FM. Ακούστε Ζωντανά
Αθλητισμός δεν είναι μόνο οι πρωτιές, τα μετάλλια και οι διακρίσεις. Δεν είναι μόνο τα ταξίδια, ούτε οι αποστολές. Αθλητισμός πάνω απ' όλα είναι να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και μέσα σου. Να συναναστρέφεσαι σε προπονήσεις και αγώνες, να κοινωνικοποιείσαι, να δημιουργείς συναισθήματα και κυρίως να τα εκφράζεις ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Αυτό έκανε η Μαντώ Ανθούσα, μετά την ολοκλήρωση του αγώνα της στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ20 στα Τρίκαλα, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 1.500μ, αφιερώνοντάς το στον αδικοχαμένο Νίκο Μαλλή. Αθλητές και οι δύο, φίλοι από την Καλλονή, με την Μαντώ να λυγίζει, δακρύζοντας στη σκέψη και μόνο του τραγικού δυστυχήματος. Ηθελε πολύ την πρωτιά για να τιμήσει τη μνήμη του, όμως ήταν απόλυτα φυσιολογικό να επηρεαστεί και το χάλκινο μοιάζει με χρυσό υπό τέτοιες συνθήκες.
Αναλυτικά όσα ανάρτησε σε κοινωνικό δίκτυο το βράδυ του Σαββάτου: «Τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή, ας μην ξημέρωναν ποτέ. Δυστυχώς, ο τόσο άδικος χαμός του Νίκου δεν μου επιτρέπει να χαρώ την κατάκτηση ενός μεταλλίου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στίβου.
Από το πρωί, τόσο ο προπονητής μου, όσο και οι στενοί μου φίλοι προσπάθησαν να μη μου μεταφέρουν τα δυσάρεστα νέα στα Τρίκαλα, ώστε να παραμείνω συγκεντρωμένη στον αγώνα μου. Όμως ήταν αδύνατο και ομολογώ ότι επηρεάστηκα.
Σε όλη τη διάρκεια της μέρας σκεφτόμουν την απώλεια ενός καλού φίλου. Ήθελα τόσο πολύ να τρέξω για εκείνον σήμερα. Να του χαρίσω το χρυσό. Να τιμήσω τη φιλία μας, αλλά και τη μνήμη του. Λύγισα όμως. Και μόνο στη σκέψη του δάκρυζα. Δεν κατάφερα να βγω πρώτη, αλλά πάλεψα με όλες τις δυνάμεις μου και χαίρομαι κάπως που μπόρεσα να ανέβω τελικά στο βάθρο για εκείνον. Στο τέλος έκλαψα. Ξέσπασα. Ακόμα δακρύζω. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι ο Νίκος δεν είναι πια μαζί μας.
Θέλω λοιπόν να του αφιερώσω το μετάλλιο μου και ελπίζω να είναι περήφανος από κει ψηλά.
Κουράγιο στην οικογένεια του. Κανείς να μη ζει τέτοια δύσκολη στιγμή να αποχαιρετά τόσο ξαφνικά γιο και εγγονό.
Νίκο μου, να μας προσέχεις σε παρακαλώ. Καλό παράδεισο...»
