Πραγματικοί ήρωες όσοι αθλούνται στο Μόλυβο!

Υπάρχουν κάποιοι συντοπίτες μας, που παρότι δεν έχουν καμία ουσιαστικά πρόσβαση σε κάτι που να μοιάζει, ή απλά να θυμίζει έστω, σύγχρονη αθλητική εγκατάσταση, επιμένουν να κάνουν πράξη το αδύνατο. Και η αλήθεια είναι πως κάτι παρόμοιο συμβαίνει σε πολλά χωριά του νησιού, μικρά και μεγάλα. Εξάλλου η Λέσβος συνολικά σε επίπεδο αθλητικών υποδομών είναι πολύ πίσω συγκριτικά με άλλες περιοχές της χώρας, νησιωτικές και μη.

Όμως στο Μόλυβο, με τον οποίο καταπιανόμαστε σήμερα, οι άνθρωποι αυτοί δεν κάνουν απλά αθλητισμό. Παλεύουν να «χαρίσουν» στη Λέσβο μετάλλια και υψηλές διακρίσεις. Βγάζουν πρωταθλητές! Αλλά, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες το πράττουν, την περίοδο ειδικά που συντελείται η σκληρή προπονητική δουλειά ώστε να έρθουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα τους επόμενους μήνες, είναι επιεικώς απαράδεκτες. Σε τέτοιο βαθμό, που είναι απορίας άξιο το πώς τα καταφέρνουν. 

Ο ΓΑΣ Ολυμπιάς Μηθύμνης διαθέτει στις τάξεις του αθλητές και αθλήτριες με περίσσιο αθλητικό ταλέντο. Μία εξ' αυτών, η Παρασκευή Παπάζογλου που τα πήγε εξαιρετικά πέρυσι στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ18, κατακτώντας τη 10η θέση, έχοντας ατομικό ρεκόρ στο άλμα εις ύψος το 1,59μ. Επίδοση που απέχει μόλις δύο εκατοστά από το παλλεσβιακό ρεκόρ του 1,61μ που είχε σημειώσει η Μαρίνα Δημοπούλου, επίσης από το σύλλογο του Μολύβου, το 2007.

Για να αντιληφθεί όμως κάποιος το μέγεθος του προβλήματος, το «SL» δημοσιεύει σήμερα μια σειρά από χαρακτηριστικές φωτογραφίες του Γηπέδου Μολύβου, εκεί όπου προπονούνται καθημερινά δεκάδες παιδιά στο στίβο, σε συνθήκες που δεν τιμούν κανέναν μας. Μπορεί στην προχθεσινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου να συζητήθηκε η υπογραφή προγραμματικής σύμβασης με την Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου για τον εκσυγχρονισμό του Γηπέδου Μολύβου, όμως αυτό θα συμβεί (καλώς εχόντων των πραγμάτων) εν καιρώ και στο μεσοδιάστημα οι συνθήκες αυτές οφείλουν να έχουν αποκατασταθεί σε ένα βαθμό τουλάχιστον, πριν εκτελεστούν οι αναγκαίες εργασίες κατασκευής ταρτάν και τοποθέτησης συνθετικού τάπητα.

Είναι αδιανόητο, εξάλλου, να μην ενοχλείται κανείς από όσους έχουν την αρμοδιότητα, με τέτοιες εικόνες όπως δείχνουν οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται, με το σκισμένο και φθαρμένο στρώμα ύψους, τα σπασμένα εμπόδια, τον κατεστραμμένο «διάδρομο» ελαστικού τάπητα, που είχε τοποθετηθεί για την... προσομοίωση συνθηκών ταρτάν ή τα χώματα, οι λακκούβες και οι λάσπες! Δεν είναι έτσι οι χώροι άθλησης. Και ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να περιμένουν αυτά τα παιδιά το πότε θα προκύψει αυτοδιοικητική πρωτοβουλία, να ξεπεραστούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες των αρμόδιων υπηρεσιών, μέχρι να μπορούν μια μέρα να προπονούνται σε αξιοπρεπείς εγκαταστάσεις.

Οι αθλητικές τους υποχρεώσεις άλλωστε είναι συνεχείς και τα όνειρά τους μεγάλα. Ας μην τα αναγκάζουμε είτε να διανύουν καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή με παιδιά από την Ερεσό, την Άντισσα ή τον Μεσότοπο, που προπονούνται στην Καλλονή, είτε να εγκαταλείπουν τη μεγάλη τους αγάπη για τον κλασικό αθλητισμό λόγω της αδιαφορίας μας...