Τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά…

Και να που φτάσαμε στο σημείο να παρακολουθούμε παιχνίδι του Αιολικού και να κρίνουμε (τέλη Οκτώβρη!) με κριτήρια που αφορούν σε ομάδα… προετοιμασίας. Γιατί αυτό είναι ο Αιολικός σε αυτή τη νέα φάση του καλώς ή κακώς. Μία ομάδα που δεν αναδομείται βεβαίως, αλλά μπαίνει στη διαδικασία επανεκκίνησης με κίνδυνο μεν να χάσει ότι καλό είχε «αποστηθίσει» στο διάστημα των πρώτων πέντε αγωνιστικών, αλλά και με περιθώριο (και ζητούμενο) να βελτιώσει τους τομείς που προφανέστατα έπασχε (και συνεχίζει να πάσχει) ως σήμερα. Εν πάση περιπτώσει αυτή η νέα φάση, αν και αχρείαστη για κάθε ομάδα, όχι μόνο για τον σημερινό Αιολικό, δημιουργεί νέα δεδομένα και θα καταγράψει κέρδη και απώλειες.

Τα κέρδη βέβαια θα φανούν (ελπίζουμε) στο άμεσο μέλλον και όχι σήμερα, ούτε την άλλη Κυριακή, γιατί έχουμε... ντέρμπι στον Ταύρο. Αντίθετα οι απώλειες ήδη γράφουν. Με χαρακτηριστικούς τους νέους δύο βαθμούς που ξέφυγαν από το σακούλι την Κυριακή στον Ταρλά.

Όμως εδώ ισχύει το εξής οξύμωρο: Οι δύο βαθμοί απέναντι στην Θήβα, δεν χάθηκαν από την αλλαγή προπονητή και τις γενικές ανακατατάξεις που προέκυψαν διοικητικά και οργανωτικά στην ομάδα μετά την αποχώρηση Μίχου. Χάθηκαν, όπως χάθηκαν και όλοι οι προηγούμενοι. Λόγω της γνωστής αδυναμίας του Αιολικού να τελειώνει τα δικά του παιχνίδια ειδικά στον Ταρλά. Θυμίζουμε ότι ένα πεντάλεπτο χαλάρωσης κόντρα στον Παναρκαδικό έφερε τούμπα το 1-0 του Αιολικού, αναγκάζοντας την ομάδα που είχε ως τότε εξαιρετική εμφάνιση, να κάνει υπέρβαση για να σώσει έστω και τον βαθμό. Χθες ένα δίλεπτο, αυτή τη φορά απέναντι στη Θήβα, ήταν αρκετό για να μη γίνει το 2-0 στο χαμένο πέναλτι του Μανουσάκη και να έρθει το 1-1 στην αντεπίθεση.

Πριν φτάσουμε όμως στα αναθέματα, θα πρέπει να κρατήσουμε δύο στοιχεία. Πως ο Αιολικός, ξεκίνησε φέτος προκειμένου να εκπαιδευτεί όπως γράφαμε παλαιότερα ως ομάδα που θα μπορέσει να κάνει πρωταθλητισμό και στην πορεία διαδικασίας αυτής, ίσως χρειαστεί να πληρώσει κι άλλους βαθμούς. Και πως η Παναχαϊκή που βρίσκεται στην κορυφή, πρώτη και αήττητη, δεν έχει καταφέρει ούτε εκείνη να κάνει αυτό για το οποίο κατακρίνεται ο νεανικός Αιολικός. Να «τελειώνει» δηλαδή τα παιχνίδια της. Αντίθετα επικρατεί με το αγαπημένο της 1-0 (το έχει κάνει πέντε φορές!), άλλες φορές με την βοήθεια και της διαιτησίας, άλλες φορές και με τη συνδρομή της τύχης, που ο Αιολικός μέχρι στιγμής την βρήκε μόνο σε ματς που δεν τον ενδιέφερε. Στην Βάρδα για το Κύπελλο!

Οι διαφορές λοιπόν του Αιολικού με την Παναχαϊκή, δείχνουν πολύ μικρές και αρκεί να θυμηθούμε και το μεταξύ τους 0-0 στον Ταρλά. Είναι όμως τόσο μικρές στην πραγματικότητα; Είναι τόσο απλό να βγάλεις κι εσύ «κυνισμό» στο παιχνίδι σου; Όχι βέβαια. Γιατί τον «κυνισμό» είτε τον βγάζεις μετά από πολλές δραματικές εμπειρίες και σκληρής δουλειάς, είτε τον διδάσκεσαι λέω εγώ από έναν μετρ του είδους, το παιδί του… Ρεχάγκελ, τον Κατσουράνη, που είναι επικεφαλής στο ποδοσφαιρικό τμήμα των Πατρινών, είτε τέλος, τον «αγοράζεις» με παίκτες που μία στις δύο ευκαιρίες, τις έχουν στείλει στα δίχτυα.

Θα πει κανείς πως το παρόν κείμενο, βγάζει απαισιοδοξία και πως βάζει παραμορφωτικό καθρέφτη στο πραγματικό μέγεθος των αντιπάλων του Αιολικού, που εξακολουθούν να είναι κάτι ομάδες από την Αμαλιάδα, τη Μεγαλόπολη και την Πύλο. Δεν βγάζει απαισιοδοξία όμως. Είναι ρεαλιστική προσέγγιση. Έχουμε ξαναπεί πως ο φετινός ο Αιολικός, έχει καλύτερη ομάδα από τις προηγούμενές του, αλλά δεν είναι ούτε έμπειρη κι ούτε μπορεί να πει κανείς πως έχει σαφή προσανατολισμό για τη χρονιά που κάνει. Πάει για το καλύτερο κάθε Κυριακή, με αρκετά λειτουργικά προβλήματα, εσωτερικές εντάσεις ακόμα και από το πουθενά και χωρίς μπάλες για προπόνηση! Ναι. Χωρίς μπάλες.

Ως εκ τούτου, ακόμα και οι φωνές της κερκίδας και του ιδίου του προέδρου Γιάννη Μανούσου που «δεν μπορούμε να κερδίσουμε ομάδες επιπέδου… τοπικού», τις κατανοώ, αλλά δεν μπορώ να τις δικαιώσω. Γιατί πολύ απλά, δεν έχουμε μάθει να τις κερδίζουμε! Το Λουτράκι αν θυμηθούμε, παραμένει αήττητο από την αφεντιά μας τρία χρόνια τώρα. Ας το κερδίσουμε μία φορά και μετά ας έχουμε απαίτηση να το κερδίζουμε συνεχώς. Και θα το… κερδίσουμε. Ο Αιολικός, αν καταφέρει να κρατήσει τις δυνάμεις του σε διοικητικό επίπεδο, θα παρουσιαστεί μόνο καλύτερος στη συνέχεια. Όχι χειρότερος.

Υγ 1: Θα ήταν ανόητο να μπούμε στην διαδικασία… κριτικής στον προπονητή που κάθισε πρώτη φορά στον πάγκο της ομάδας.

Υγ 2: Θα ήταν εξίσου ανόητο να γκρινιάξουμε για την αντίδραση του νεαρού και άπειρου Ζαχαρή στο γκολ της Θήβας, ειδικά όταν χάσαμε πέναλτι με τον μπαρουτοκαπνισμένο Μανουσάκη. Θέλει ισορροπία…

Υγ 3: Όταν έχεις βάλει τέσσερα γκολ σε έξι αγώνες, είναι λίγο άνω των ποταμών να απαιτείς τριάρες στη Θήβα. Και ενδεικτικό του προβλήματος και ημών, που δεν παίζουμε.