Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας…

Δεν εξέπληξε πολλούς το πρόωρο τέλος συνεργασίας ανάμεσα σε Αιολικό και Άγγελο Διγκόζη. Αναμενόμενο ήταν, όταν τις τελευταίες ημέρες παρουσιάζονταν συνεχείς αναβολές τόσο ως προς την άφιξη του Μακεδόνα τεχνικού στη Λέσβο, όσο και ως προς την υλοποίηση του μεταγραφικού σχεδιασμού των «κυανόλευκων».

Προσωπικά, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού ως ένα δεδομένο από την περσινή σεζόν, τη συγκρουσιακή σχέση της διοίκησης με τον προκάτοχό του, τον Κωνσταντίνο Παναγόπουλο, μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα στο άκουσμα της πρόσληψης ενός προπονητή, ο οποίος είναι αποδεδειγμένα «μελετηρός» σε ότι αφορά τα διπλώματα UEFA, άρα φιλόδοξος και απαιτητικός, σε μια ηλικία που ακόμα βαδίζεις με τη δική σου φιλοσοφία και δεν «βολεύεσαι» πάνω σε ένα καλό συμβόλαιο.

Το ξάφνιασμα είχε να κάνει αποκλειστικά με μια ατάκα του Προέδρου Σταύρου Γριπιώτη στη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης, όταν αναφερόμενος στην περίοδο Παναγόπουλου στον Αιολικό είχε επισημάνει πως «ίσως εμείς δεν καταφέραμε να προσεγγίσουμε τον επαγγελματισμό του, ίσως εκείνος δεν μπόρεσε να προσεγγίσει τον ερασιτεχνισμό μας». Η απορία μου λοιπόν, στο άκουσμα της πρόσληψης Διγκόζη, ήταν ευθύς εξαρχής μία: Aν και τι άλλαξε μέσα σε λίγους μήνες στη νοοτροπία αυτής της διοίκησης, που θα επέτρεπε να συνεργαστεί αρμονικά με έναν επαγγελματία προπονητή, τη στιγμή που την τελευταία φορά που επιχειρήθηκε κάτι παρόμοιο, τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Όπως αποδείχθηκε δεν άλλαξαν πολλά. Για να μην πω απολύτως τίποτα…

Ένας φίλος, που βρίσκεται στο χώρο και του αρέσει παράλληλα να… φιλοσοφεί, μου είπε κάποια στιγμή ότι στο ποδόσφαιρο, μια ομάδα την ανεβάζουν κατηγορία οι ποδοσφαιριστές γιατί παίζουν, ο προπονητής γιατί τους φτιάχνει στο γήπεδο και ο πρόεδρος γιατί πληρώνει. Όποιος όμως προσπαθήσει να παρεμβληθεί στο κομμάτι του άλλου, χαλάει όλη τη μαγιά…

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, στον Αιολικό έχουμε γίνει πολλές φορές μάρτυρες τέτοιων καταστάσεων. Μας αρέσει να το παίζουμε παράγοντες, προπονητές και αν αντέχαμε ίσως ζητούσαμε να φορέσουμε και για κανένα τεταρτάκι τη φανέλα… Το χειρότερο είναι όμως, ότι προσπαθούμε να επιβάλλουμε τα «θέλω» μας, στα «πρέπει» όσων έρχονται στο νησί για να εργαστούν, παίζοντας ακόμα και την καριέρα τους κορόνα – γράμματα, δίχως να έχουν καμία απολύτως όρεξη να βαδίσουν πάνω στις δικές μας ερασιτεχνικές λογικές, οι οποίες αρμόζουν μόνο στα τοπικά πρωταθλήματα και πουθενά παραπέρα…

Διαφορά φιλοσοφίας στο μεταγραφικό σχεδιασμό ανάμεσα σε Διγκόζη και διοίκηση σημαίνει πρακτικά πως ο προσυμφωνημένος αριθμός μεταγραφών είτε αυξήθηκε από την πλευρά του προπονητή, είτε περιορίστηκε από τη μεριά του Προέδρου. Ότι και να συνέβη, κακώς συνέβη λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η προετοιμασία, όταν θα έπρεπε το μεγαλύτερο ποσοστό του ρόστερ να είναι ήδη συμπληρωμένο. Και κυρίως, κακώς που όλα αυτά δε λύθηκαν από την αρχή. Ο σχεδιασμός είναι όλη η ουσία. Όχι κάποιο επικοινωνιακό τρικ, που το σερβίρεις στον Τύπο ή στους φιλάθλους για να κάνεις τη φιγούρα σου. Ευθύνες λοιπόν για αυτήν την «κοροϊδία» έχουν και οι δύο πλευρές…

Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι στον Αιολικό ελάχιστοι μαθαίνουν από τα λάθη τους, τα οποία επαναλαμβάνονται πλέον πολύ πιο σύντομα χρονικά, απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Και δυστυχώς, τίποτα απολύτως δεν προμηνύει πως αυτά δεν θα επαναληφθούν και στο άμεσο μέλλον. Δεν είναι κακό να δηλώνεις ερασιτέχνης παράγοντας. Κακό είναι να νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα. Και όσο ο ερασιτεχνικός Αιολικός θα προσπαθεί να «ψηλώσει» απότομα και να πορευτεί με επαγγελματία προπονητή, η σύγκρουση φιλοσοφίας θα είναι αναπόφευκτη. Τα παραδείγματα Σπανού, Παναγόπουλου, Διγκόζη το αποδεικνύουν περίτρανα… Εύκολο να τους αποκαλείς προβληματικούς. Δύσκολο να αντιληφθείς ότι εκείνοι, επειδή ακριβώς είναι φιλόδοξοι και απαιτητικοί, δεν κάνουν δημόσιες σχέσεις στις ομάδες που καλούνται να προπονήσουν...