Ξενέρωσε μέχρι και ο Τρύφωνας!

Δύο μήνες μετά την έναρξη του πρωταθλήματος και ο Αιολικός βρίσκεται στο δεύτερο μισό της βαθμολογίας, έχοντας προλάβει μέσα σε μόλις 8 αγωνιστικές να απωλέσει συνολικά 13 πόντους! Εξέλιξη, που είναι γεγονός πως κανείς δεν περίμενε το καλοκαίρι, κατά τη συναρμολόγηση του αγωνιστικού παζλ της ομάδας, που στόχευε και στοχεύει ακόμα (;) στον τίτλο και στην εξασφάλιση της ανόδου στη Football League.

του Βαγγέλη Παπαντώνη

Από το απόγευμα της Κυριακής, ένα είναι το ερώτημα στα χείλη των φίλων της ομάδας: Τι φταίει και ο Αιολικός δείχνει τόσο κακό πρόσωπο μέσα στο γήπεδο, κοντεύοντας να πετάξει στα σκουπίδια μια χρυσή ευκαιρία; Ουσιαστικά, η ερώτηση μεταφράζεται στο αν και κατά πόσο η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει αυτό και αν υπάρχουν πλέον τα χρονικά περιθώρια ή η διάθεση για να τα εξαντλήσουμε; Εκεί είναι που πιστεύω ότι πρέπει να σταθούμε…

Αφήνω στην άκρη το σχολιασμό της αγωνιστικής εικόνας του Αιολικού κόντρα στον Παναργειακό. Τι να στηλιτεύσεις άλλωστε σε ένα ματς, που τίποτα δεν πήγε όπως είχε σχεδιαστεί, με αποτέλεσμα μια βαριά ήττα από μια ομάδα, που δεν αποτελεί φόβητρο, αλλά διαθέτει αυτό που λείπει από εκείνη της Μυτιλήνης: διάθεση και πάθος ή ακόμα χειρότερα την πίστη, που απουσιάζει παντελώς από τους «κυανόλευκους» και την οποία επικαλέστηκε πρόσφατα ακόμα και ο προπονητής.

Εκεί που πρέπει να σταθούμε είναι στο τι συνέπειες δείχνει να έχει αυτή τη στιγμή η τραγική εικόνα της ομάδας μέσα στο γήπεδο. Και δυστυχώς, σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές, προσκείμενες μάλιστα στο κοντινό περιβάλλον του Παναγιώτη Τρύφωνα, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο ισχυρός χρηματοδότης του Αιολικού όχι μόνο είναι… ξενερωμένος, αλλά έχει φτάσει στο σημείο πλέον να σκέφτεται έντονα ακόμα και να παύσει τη στήριξη που παρέχει στο σύλλογο την τελευταία τριετία! Το ενδεχόμενο μιας πλήρους αποστασιοποίησης της οικογένειας από τα κοινά του Αιολικού, είναι και ο μεγαλύτερος φόβος των φιλάθλων, αφού αν επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο, τότε πολύ δύσκολα θα καταφέρει ξανά ο ιστορικός σύλλογος του νησιού να σηκώσει κεφάλι, διεκδικώντας την επάνοδό του σε υψηλότερες κατηγορίες.

Πώς μπορεί να αποφευχθεί αυτό το απευκταίο σενάριο για τον Αιολικό; Αναμφίβολα, μονάχα εκ των έσω! Ίσως η κατάσταση να φαίνεται μη αναστρέψιμη, ωστόσο κανείς δεν πρέπει να παρατήσει την προσπάθεια για την επίτευξη του υψηλού στόχου από την 8^η κιόλας Αγωνιστική. Εκείνο που απαιτείται, είναι να αλλάξει επιτέλους o τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζει ο καθένας μέσα στην ομάδα αυτή τη δυσχερή -από κάθε άποψη- κατάσταση.

Ξεκινώντας από τους ποδοσφαιριστές, που είναι αδιανόητο να καταδέχονται να εμφανίζουν τέτοια εικόνα στο γήπεδο και να κάνουν… γλέντι εις βάρος τους αντίπαλοι, εμφανώς υποδεέστεροι από εκείνους, με βάση το βιογραφικό και τα ποδοσφαιρικά τους επιτεύγματα τα προηγούμενα χρόνια. Συνεχίζοντας, με το τεχνικό επιτελείο, που οφείλει να βρει άμεσα λύσεις, ξεπερνώντας την αγωνιστική κρίση, ενεργοποιώντας τον ποδοσφαιρικό εγωισμό της ομάδας.

Καταλήγοντας στη διοίκηση, που καλώς ως τώρα δεν την έχει κυριεύσει ο πανικός, όμως σε μια (ακόμα) χρονιά που παρέχει τα πάντα στο ποδοσφαιρικό τμήμα, είναι αναγκαίο πια να απαιτήσει και τη γρήγορη αντιστροφή του αρνητικού κλίματος, με πιο δραστικά μέτρα εντός των αποδυτηρίων, ώστε να εκλείψουν οι δημοσιοϋπαλληλικές νοοτροπίες και να βρεθεί η ομάδα όσο το δυνατόν πιο κοντά στην κορυφή της βαθμολογίας, έως τη μεταγραφική περίοδο, όταν και επιβάλλεται να γίνει εκκαθάριση του ρόστερ, από όσους λανθασμένα έχει υπερεκτιμήσει, τη στιγμή που αποδεικνύεται ξεκάθαρα πως δεν μπορούν να αντέξουν υπό την πίεση του πρωταθλητισμού.

Η εικόνα της Κυριακής, όπως μου τη μετέφεραν από το Άργος, με τον Παναγιώτη Τρύφωνα κατηφή στην κερκίδα των οργανωμένων φιλάθλων του Αιολικού, μακριά από τους διοικούντες ή τους ποδοσφαιριστές, μιλάει από μόνη της. Ο άνθρωπος, στην όρεξη και στο όραμα του οποίου έχουν εναποθέσει όλοι τις ελπίδες τους για την αναγέννηση του συλλόγου, φαίνεται πιο προβληματισμένος από ποτέ. Και γι’ αυτή την αρνητική εξέλιξη, ευθύνες έχουμε όλοι μας, συμπεριλαμβανομένων και του Τύπου, αλλά κυρίως των φιλάθλων εκείνων, που αρέσκονται να ασκούν κριτική, αλλά παρακολουθούν από… μακριά τα «εντός» έδρας ματς στο «Κ. Κεντέρης», μην προσφέροντας τη στήριξη που απαιτείται στην ομάδα.

Ας κατανοήσουμε επιτέλους, πως το να υπάρχει ένας τέτοιος χρηματοδότης στο ποδόσφαιρο, τη δεδομένη χρονική περίοδο, είναι πολυτέλεια!

Το να παρακολουθεί την ομάδα να διασύρεται όμως, προβληματισμένος και απομονωμένος σε μια γωνιά της εξέδρας, είναι ντροπή!

Το να συνεχίσει να στέκεται στο πλευρό της, σε κάθε γήπεδο, φορώντας μάλιστα τη φανέλα της ως οπαδός, θα είναι πραγματική ευλογία!

Ο καθένας λοιπόν, όσο ακόμα είναι καιρός, ας αναλάβει τις ευθύνες του, πριν είναι πολύ αργά για δάκρυα…