"Μπάλα στον Αέρα" 99 FM. Ακούστε Ζωντανά
Στον ιδιαίτερο χώρο του ποδοσφαίρου που επέλεξε να περπατήσει για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα, κατάφερε να κρατήσει καθαρή τη σκέψη του, να σηκώνεται γρήγορα κάθε φορά που έπεφτε, να γυρίσει σελίδα όταν χρειάστηκε, να μεταφέρει τα θετικά από κάθε προσπάθεια, να έχει μεγάλη αντοχή και το πιο σημαντικό, να βλέπει την αλήθεια γιατί όπως λέει τις περισσότερες φορές είναι ξεκάθαρη και ας κάνουμε πως δεν τη βλέπουμε.
Ο Παράσχος Λάσκαρης είναι περισσότερα από 30 χρόνια προπονητής ποδοσφαίρου. Ξεκίνησε τα ποδοσφαιρικά του βήματα από τον Αιγέα Πλωμαρίου σε ηλικία 14 ετών. Έχει συνδέσει το όνομα του με τη «χρυσή εποχή» του Αιολικού ως τερματοφύλακας της ομάδας την περίοδο 1982-83 όταν αγωνίστηκε για πρώτη φορά στη Β Εθνική,την ακαδημία του Οδυσσέα Ελύτη αλλά και με την ΕΠΣ Λέσβου που εργάστηκε στην γραμματεία για 35 ολόκληρα χρόνια.
Αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη, η πολύχρονη και με σταθερό βηματισμό παρουσία του στο Λεσβιακό ποδόσφαιρο. Τα βιώματα του πολλά, καλά και άσχημα, ο λόγος του όμως πάντα πράος και με σύνεση. Η πορεία του ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια, ίσως του επιτρέπει κάποιες φορές να πει μια κουβέντα παραπάνω, αφού έχει αποδείξει ότι πριν μιλήσει το σκέφτεται δύο και τρεις φορές. Το μόνο σίγουρο ότι όλα αυτά τα χρόνια παλεύει για το καλύτερο και όπως ομολογεί ο ίδιος η απεραντοσύνη των παιδιών είναι που τον κρατάει ακόμη στον χώρο.
«Έχω συμπληρώσει τρεις δεκαετίες ενασχόλησης με την προπονητική. Τα πρώτα τρία χρόνια βρέθηκα στον πάγκο του Όλυμπου Αγιάσου, τρία χρόνια στον Αστέρα Ιππείου και σχεδόν τρία χρόνια στην Α.Ε.Λ. Καλλονής. Στο διάστημα αυτό και με μετέπειτα με τον Οδυσσέα Ελύτη κατέκτησα πρωτάθλημα σε όλες τις κατηγορίες υποδομών. Επίσης, κύπελλο και πρωτάθλημα που συνδυάστηκε και με την άνοδο της ΑΕΛΚ στη Δ Εθνική. Μετά τη ολοκλήρωση της συνεργασίας μου με την ομάδα της Καλλονής, αποφάσισα να στραφώ στις αναπτυξιακές ηλικίες, γιατί κατάλαβα από ένα σημείο κα μετά ότι δεν χαιρόμουν μέσα από τη δουλειά μου. Εκεί ξεκίνησε η ιδέα της ακαδημίας του Οδυσσέα Ελύτη».
«Θεωρώ ότι επέλεξα κάτι πιο δύσκολο, αφού η δημιουργία της Ακαδημίας ήταν κάτι καινούργιο στο νησί που για να καθιερωθεί και να πετύχει έπρεπε να αφιερωθώ αποκλειστικά σε αυτό. Δεσμεύτηκα από την αρχή ότι θα φροντίζουμε τα παιδιά που μας επιλέγουν και έρχονται κοντά μας για τη σωστή καλλιέργεια σώματος και ψυχής. Κάθε μέρα που περνάει καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο και σημαντικό καθήκον είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά εκτός από το να μάθουν ποδόσφαιρο να βρουν και το νόημα της ζωής.
Έχουμε επιλέξει με τα παιδιά έναν δύσκολο δρόμο, συνήθως όμως αυτοί οι δρόμοι οδηγούν κάπου. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε από την αρχή της καθιέρωσης μας με αποκορύφωμα την ολοσχερή καταστροφή των εγκαταστάσεων μας και όλου του αθλητικού και αρχειακού υλικού της ομάδας μας πριν δύο χρόνια από τη μεγάλη φωτιά-εμπρησμό, λειτούργησαν ευεργετικά γιατί μας έκαναν να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο αυτό το δημιούργημα. Όλοι γνωρίζουμε ότι όταν τα πράγματα έρχονται εύκολα δεν μπορείς να τα εκτιμήσεις σχεδόν ποτέ. Αυτό το συνεχές «πάρε-δώσε» με τα παιδιά είναι μοναδικό και αναντικατάστατο και με κρατάει όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο.
Όσον αφορά το μυστικό μας θα έλεγα ότι είναι η απλότητα με την οποία προσεγγίζουμε το ποδόσφαιρο, χωρίς να ξεχνάμε ότι είναι ένα παιχνίδι, είναι γιορτή. Έχουμε δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον με αξιόλογους συνεργάτες, εξαιρετικούς προπονητές αλλά το κυριότερο ανθρώπους με αξίες και ήθος.
Σχετικά με την ανδρική ομάδα πιστεύω ότι είμαστε από τα λίγα σωματεία που από τα 8 χρόνια παρουσίας μας, ήμασταν δύο χρόνια στη Β κατηγορία και τα υπόλοιπα στην Α. Στηριζόμαστε για τη συγκρότηση της ομάδας στα τμήματα υποδομών κάθε χρόνο μαζί με μια παρέα 4-5 αθλητών πιο έμπειρων και χωρίς υπερβολές και εκτάσεις έχουμε μια καλή παρουσία στην Α ΕΠΣΛ με τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας όλα αυτά τα χρόνια.»
«Είναι αλήθεια ότι είχα την τύχη και προσπάθησα να βάλω και γω ένα λιθαράκι, αφού ήμουν δίπλα τους στα πρώτα τους βήματα και πλέον είναι αξιόλογοι αθλητές που μπόρεσαν να ανέβουν κατηγορία και να αγωνιστούν στο υψηλότερο επίπεδο. Είναι αρκετοί οι «μεγάλοι» αθλητές που μοιράστηκα μαζί τους στις γνώσεις μου, άλλες φορές μέσα από τα σωματεία που εργάστηκα, τις Μικτές ομάδες που επίσης ήμουν προπονητής για μια δεκαετία αλλά και από την ακαδημία του Οδ. Ελύτη.
Η πιο πρόσφατη περίπτωση είναι ο Τάσος Χατζηγιοβάνης που ήταν στην ακαδημία μας από 5 ετών και για 10 χρόνια, ξεκινώντας από το χωμάτινο γηπεδάκι της Ακαδημίας και τώρα είμαι μέλος της Εθνικής Ανδρών.
Ήμουν κοντά και στον Προκόπη Καρτάλη ως προπονητής στον Αστέρα Ιππείου και στον «πιτσιρικά» Μιχάλη Παυλή, τον Γιώργο Μανούσο και στις Μικτές ομάδες με σημαντικές διακρίσεις και δύο φορές καταφέραμε να φτάσουμε στην ημιτελική φάση. Δουλέψαμε ακόμη μαζί για 3-4 χρόνια με τον Ανέστη Αγρίτη, τον Μιχάλη Κριπιντίρη, τον Δημοσθένη Μανουσάκη, τον Πραξιτέλη Βούρο και στον Οδ. Ελύτη επίσης τον Γιώργο Μαρίνο. Αλλά και σε κάποιους «αδικημένους» όπως ο Στρατής Σαλταμάρας που τράβηξε το ενδιαφέρον της Γιουβέντους με δοκιμαστικά για μια εβδομάδα στην Ιταλία και στη συνέχεια αγωνίστηκε στα τμήματα του Ολυμπιακού για δύο χρόνια μαζί με τον Παντελή Μιχαλακέλλη. Υπάρχουν και άλλοι ποδοσφαιριστές, ας με συγχωρήσουν που δεν τους ανέφερα. Είναι πολλοί, όλοι τους όμως εξαιρετικοί χαρακτήρες και αθλητές που δούλεψαν αρκετά, έκαναν υπέρβαση και μπόρεσαν να διακριθούν».
«Είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου στην Αθήνα και εργαζόμουν στην ειδικότητα μου στα διυλιστήρια της Motor Oil. Όταν προέκυψε η μεταγραφή μου στον Αιολικό και το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο, ήρθε στη συνέχεια και η πρόσληψη μου στην γραμματεία της ΕΠΣ Λέσβου. «Υπηρέτησα» για 35 χρόνια σε έναν χώρο που από την πρώτη ημέρα προσπάθησα να βοηθήσω με ευθύνη και αγάπη και να κινηθώ προς τη σωστή κατεύθυνση δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους που με μεράκι και πολλή δουλειά προσπαθούσαν να είναι δίπλα στα προβλήματα των σωματείων, δίνοντας καθημερινά λύσεις.
Στον Σταύρο Ψαρρόπουλο πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Νιώθω ευγνώμων που όλα αυτά τα χρόνια με εμπιστεύτηκε, με στήριξε και με βοήθησε να στήσω βήμα-βήμα την ακαδημία. Είχα την τύχη να συνεργαστώ πολλά χρόνια στην Ένωση με τη σχέση προέδρου-εργαζομένου. Με την πείρα τόσων ετών γνώριζε καλά από διοίκηση, με γνώμονα πάντα το καλύτερο για όλα τα σωματεία.»
«Είμαι η αλήθεια πολλά χρόνια στο ποδόσφαιρο. Αν δεν είχε προκύψει η ακαδημία, θα είχα απομακρυνθεί. Ποτέ δεν ένιωσα πρωταγωνιστής, αφού πρωταγωνιστές είναι οι αθλητές. Πιστεύω ότι έβαλα ένα μικρό λιθαράκι, θα μπορούσα να είχα προσφέρει ακόμη περισσότερο ίσως.»
«Η ακαδημία είναι μια όμορφη αλλά ταυτόχρονα «παρεξηγημένη» λέξη στη Λέσβο. Νομίζω στο νησί μας υπάρχει μόνο σε ποσότητα. Στοχευμένη, ποιοτική δουλειά με οργάνωση και κατάλληλους ανθρώπους δίπλα στα παιδιά αυτής της ηλικίας σε ελάχιστες ομάδες θα συναντήσεις. Σε αυτές τις ηλικίες πρέπει να βρίσκονται κοντά άτομα που να γνωρίζουν καλά το αντικείμενο, να ξέρουν από παιδική ψυχολογία και οι γνώσεις τους να μη σταματούν στο ποδόσφαιρο, γιατί όποιος γνωρίζει μόνο ποδόσφαιρο τελικά ίσως να μην το γνωρίσει ούτε αυτό.
Μέχρι την ηλικία των Κ12 θα πρέπει να σταματήσουμε να εστιάζουμε στο αποτέλεσμα των αγώνων. Στον πρωταθλητισμό υπάρχει μια υπερβολή και στο ποδόσφαιρο για να κερδίζει ο αθλητής πρέπει να δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα στο παιχνίδι.Υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης σαφώς, αρκεί να διορθώσουμε λάθη που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια με αποτέλεσμα να χαθούν ταλέντα.
Πρέπει να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, να βάλουμε τα παιδιά σε καλύτερους αγωνιστικούς χώρους που υπάρχουν αυτή τη στιγμή και πρέπει να αξιοποιηθούν και να σταματήσουμε να λειτουργούμε τόσο ανταγωνιστικά αλλά να «αντιγράψουμε» ο ένας τα καλά του άλλου.»
«Στα αναπτυξιακά πρωταθλήματα των ΕΠΣ ο στόχος δεν θα πρέπει να είναι περισσότερα παιχνίδια, αλλά παιχνίδια με καλύτερες συνθήκες. Είναι δύσκολο να ανταποκριθούν οι μαθητές-αθλητές σε αγώνες που γίνονται μεσοβδόμαδα και Σάββατο πρωί γιατί πάνω απ’ όλα είναι μαθητές και έχουν υποχρεώσεις που θα πρέπει να παραμελήσουν για να ανταποκριθούν. Η προκήρυξη πρέπει να είναι προς στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και όχι του πρωταθλητισμού και να σταματήσουν οι συνεργασίες στις ακαδημίες.
Σκοπός είναι ξεκάθαρα ο πρωταθλητισμός και δεν κερδίζει τίποτα ένας παίκτης αν αγωνίζεται στην Α και Β ΕΠΣΛ αλλά και στις υποδομές κάνοντας συνεργασίες. Να απαιτηθεί έγκαιρα από την ΕΠΟ να ξεκαθαρίσει τις ηλικίες που αγωνίζονται οι Μικτές ομάδες και πάνω εκεί να προσαρμοστούν οι προκηρύξεις της Ένωσης. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την ευθύνη των επιτροπών, που αφιερώνουν ατελείωτες ώρες για να οργανώσουν αυτά τα πρωταθλήματα. Όλοι να πούμε τους προβληματισμούς μας για να κινηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση.»
«Νομίζω ότι τα ανδρικά πρωταθλήματα στη Λέσβο είναι σε δύσκολο σταυροδρόμι. Λίγες ομάδες έχουν υποδομές και μπορούν να τροφοδοτήσουν την μεγάλη ομάδα και πολύ λιγότερες εμπιστεύονται τους νέους αθλητές. Υπάρχουν παίκτες που στην ηλικία 17-18 αγωνίζονται σε εθνικές ομάδες και σε ανεπτυγμένα πρωταθλήματα. Για εμάς εδώ σε αυτές τις ηλικίες είναι ακόμα μικροί. Πολλά σωματεία αναγκάζονται να κάνουν 8-10 μεταγραφές για να παρουσιαστούν ανταγωνιστικοί στην κατηγορία με μεγάλο κόστος και αυτή η κατάσταση επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Έχουμε δει ομάδες να πρωταγωνιστούν, να βρίσκονται σε δύσκολη θέση την επόμενη χρονιά και να αλλάζουν κατηγορία αλλά και παράγοντες που κουράστηκαν και χάθηκαν. Θα πρέπει να υπάρχει πλάνο τουλάχιστον τριετίας, να εμπιστευτούμε τους νεαρούς παίκτες και εκεί πάνω να στήσουμε τις ομάδες μας. Ανάλογα με τις δυνάμεις των ομάδων να αγωνίζονται στην Α, Β και Γ κατηγορία.
Σε λίγο δεν θα υπάρχουν παράγοντες για να συντηρήσουν τις ομάδες. Θα υπάρχουν παίκτες, όμως θα λιγοστέψουν οι ομάδες. Σε κάθε ομάδα είναι 2-3 αυτοί που σηκώνουν το βάρος για να βγει η χρονιά. Οι ίδιοι τρέχουν για δύο και τρεις αγώνες το Σαββατοκύριακο όταν υπάρχουν και τμήματα υποδομών με μεγάλη επιβάρυνση από κάθε άποψη.
Ακόμη ένα πρόβλημα είναι ότι σε κάθε αγωνιστική περίοδο είναι τα σωματεία αγωνίζονται 3-4 Τετάρτες και ειδικά τον χειμώνα με ώρα έναρξης στις 3 το μεσημέρι. Όμως οι περισσότεροι είναι εργαζόμενοι και μαθητές.»
«Το σημαντικότερο πρωτάθλημα είναι των Μικτών και θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να λειτουργεί ως μια μικρογραφία των Εθνικών ομάδων, με πλάνο τριετίας και περισσότερο ίσως. Με τους ίδιους προπονητές, με προπόνηση σε όλη τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου (10 μήνες), με σταθερές ημέρες και ώρες για να μπορούν να ανταποκριθούν όλοι αλλά και οι γονείς που μετακινούν τους μικρούς ποδοσφαιριστές.
Η ΕΠΟ έχει μεγάλη ευθύνη, αφού οι Ενώσεις δεν γνωρίζουν έγκαιρα ποιες ηλικίες θα αγωνιστούν και κάθε χρόνο αλλάζουν οι ηλικίες. Δεν υπάρχει ικανοποίηση για τη λειτουργία και τα αποτελέσματα των τελευταίων ετών με σημαντική ευθύνη να πέφτει και στα σωματεία γιατί όλοι πιστεύουν ότι έχουν τους «παιχταράδες».
Είναι δύσκολο κομμάτι η λειτουργία των Μικτών ομάδων που θα πρέπει όμως να σκύψουμε όλοι μαζί και με οποιονδήποτε τρόπο μας ζητηθεί να βοηθήσουμε. Είναι η μοναδική διέξοδος και ο μοναδικός τρόπος να προχωρήσουν ορισμένα ταλέντα προσελκύοντας το ενδιαφέρον ομάδων που αγωνίζονται σε επαγγελματικές κατηγορίες. Οι αθλητές που έκαναν βήμα παραπάνω, το έκαναν μέσα από τους αγώνες των Μικτών ομάδων.»
Ο Παράσχος Λάσκαρης έχει τρία παιδιά, τον Δημήτρη που έχει και εκείνος δίπλωμα προπονητή UEFA B, τη Ζωή που είναι τεχνολόγος τροφίμων και τη Σιλένα που είναι αρχιτέκτονας. Του αρέσουν τα απλά και ήρεμα πράγματα.Έχει αδυναμία στο καλό κρασί, τη μουσική που είναι το «το βότανο της ψυχής» όπως λέει. Ψάχνει πάντα για ένα καλό βιβλίο. Όταν ξεκλέβει χρόνο, χάνεται σε ένα μικρό σπίτι στην παραλία της Δρώτας, δίπλα στη θάλασσα, συνδυάζοντας την ηρεμία, το ψάρεμα και την καλή παρέα. Φροντίζει να υπάρχει πάντα ένα πιάτο φαγητό για τους φίλους που θα μπουν στην «περιπέτεια» για να φτάσουν έως εκεί.
