Χορηγός: Η μάνα… φύση!

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι από ένα μικρό χωριό ενός νησιού. Στα παιδικά της χρόνια αγάπησε το τρέξιμο. Είχε την τύχη, βλέπετε, να μεγαλώσει μέσα σε μια υπέροχη οικογένεια που φρόντισε από πολύ νωρίς να εμφυσήσει στα παιδιά της τις αξίες και τα οφέλη από την ενασχόληση με τον αθλητισμό. Το μικρό κορίτσι της ιστορίας μας μπήκε πολύ γρήγορα στο Στάδιο του νησιού. Βοήθησε σε αυτό το γεγονός πως η μεγάλη της αδερφή είχε καταπιαστεί με το τρέξιμο και μάλιστα από τα αποτελέσματά της στους αγώνες που λάμβανε μέρος, έδειχνε πως είχε μέλλον στο χώρο και σύντομα κατόρθωσε να διακριθεί σε υψηλό επίπεδο.

Η μεγάλη της αδερφή κέρδιζε τη μία κούρσα μετά την άλλη, συμμετέχοντας σε αγώνες με το σύλλογό της ακόμα και εκτός νησιού. Κάποια στιγμή μάλιστα κλήθηκε και στην Εθνική Ελλάδας, βιώνοντας την ύψιστη τιμή να εκπροσωπήσει τη χώρα της σε μια διεθνή διοργάνωση. Είναι η εποχή που το κορίτσι της ιστορίας μας κάνει δειλά-δειλά τα πρώτα του βήματα στα χνάρια της μεγάλης αδερφής. Η αρχή είναι δύσκολη. Το τρέξιμο δεν δείχνει να της ταιριάζει. Ο προπονητής της όμως κάτι βλέπει σε εκείνη και αποφασίζει να δοκιμάσουν σε κάτι διαφορετικό. Δεν θα τρέχεις, της λέει. Θα βαδίζεις. Και είμαι σίγουρος ότι θα γίνεις πάρα πολύ καλή σε αυτό. Τα χρόνια πέρασαν. Το μικρό κορίτσι μεγάλωνε μέσα στους στίβους και οι επιτυχίες ήταν όχι απλώς ανάλογες της μεγάλης αδερφής της οικογένειας, αλλά έφτασαν ακόμα πιο ψηλά. Οι δυο τους είχαν πολλά κοινά. Δεν ήταν μόνο η αγάπη τους για τον κλασικό αθλητισμό. Δεν ήταν τα μετάλλια τους ή η συμμετοχή στην Εθνική Ελλάδας. Ήταν η κοινή πορεία προς την κορυφή. Μια κορυφή που δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Κόντρα σε όλους και σε όλα.

Εκείνο που μέτρησε ήταν ξεκάθαρα η αγάπη που λάμβαναν από την οικογένεια τους. Μια οικογένεια που στάθηκε αρωγός των προσπαθειών τους σε κάθε δύσκολη στιγμή. Ανεξαρτήτως συνθηκών και χρονικών συγκυριών. Μια οικογένεια, που πέρα από τον πατέρα, τη μητέρα, αλλά και τον μικρότερο αδερφό, εμπλουτίστηκε στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων με τον προπονητή των δύο κοριτσιών, αλλά και τους ανθρώπους του συλλόγου που εκπροσωπούν στους αγώνες τους. Όλοι τους μια αγκαλιά στα εύκολα και μια γροθιά στα δύσκολα. Κάνοντας από την αρχή ως και σήμερα, αυτό που έμαθαν από μικρά παιδιά. Να αγαπούν τον αθλητισμό, όχι για τα μετάλλια και τις διακρίσεις από τα οποία αυτός συνοδεύεται κάποιες φορές, αλλά για τις αξίες που πρεσβεύει και τα οφέλη που μπορεί να προσφέρει.

Το μικρό κορίτσι της ιστορίας μας ασφαλώς και έχει όνομα. Όπως και όλοι οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές αυτού του κειμένου. Η Όλγα, που απόψε το βράδυ στην Αργεντινή δίνει τον πιο σημαντικό αγώνα της αθλητικής της ζωής στην Ολυμπιάδα Νέων του Μπουένος Άιρες, αγάπησε τον στίβο χάρη στη αδερφή της τη Μιχαέλα. Λάτρεψε το βάδην με πρωτοβουλία του προπονητή της Γρηγόρη Κοντού. Όμως όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί ποτέ, αν ο μπαμπάς Σπύρος και η μαμά Μυρσίνη δεν είχαν «σπρώξει» τα παιδιά τους στο στίβο και στην Αθλοκίνηση Μυτιλήνης. Με το ταλέντο να ξεχειλίζει στην οικογένεια, δεν θα αποτελέσει έκπληξη αν ο μικρότερος Γιώργος διαπρέψει κι εκείνος στο προσεχές μέλλον.

Δεν είναι τυχαία η σημερινή αναφορά στην οικογένεια. Δυστυχώς στις μέρες μας, αυτές οι οικογένειες είναι που σηκώνουν το βάρος καθημερινά για να μπορούμε εμείς να γράφουμε σε λίγη ώρα ενδεχομένως για το μετάλλιο της Όλγας στο μακρινό Μπουένος Άιρες. Οι γονείς είναι οι χορηγοί τους. Παρότι συζητάμε για το υψηλότερο αθλητικό επίπεδο, είναι ελάχιστοι οι υπόλοιποι που συνδράμουν στην πορεία τους προς την κορυφή. Κι όμως, τα παιδιά αυτά δεν απογοητεύονται. Κάθε άλλο. Πεισμώνουν, δουλεύουν ακόμα πιο σκληρά και είναι έτοιμα κάθε φορά που θα ξεκινήσουν τον αγώνα τους, να διαψεύσουν όλους εκείνους που ενδεχομένως δεν πίστεψαν έγκαιρα στην αξία τους. Χορηγούς, φορείς, την κοινωνία την ίδια στην οποία μεγαλώνουν.

Λένε πως ένα σημαντικό κλειδί για την επιτυχία είναι η αυτοπεποίθηση. Και ένα σημαντικό κλειδί για την αυτοπεποίθηση είναι η προετοιμασία. Η Όλγα τα διαθέτει και τα δύο. Πιστεύει πολύ στις δυνατότητές της και προπονήθηκε εξαιρετικά το προηγούμενο διάστημα. Εκείνο που την κάνει όμως να ξεχωρίζει στα δικά μου μάτια, είναι ότι διαθέτει και χιούμορ. Ικανό να την αποφορτίσει από το δεδομένο άγχος ενός μεγάλου αθλητή ή μιας αθλήτριας πριν έναν σπουδαίο αγώνα. Για την ακρίβεια τον σπουδαιότερο αγώνα στη μέχρι σήμερα πορεία της. Το insta story που ανέβασε από το Ολυμπιακό Χωριό, νομίζω ότι λέει όλη την αλήθεια. Όμως κατά βάθος κρύβει και μια μελαγχολία...

Αν όλοι μας προσπαθήσουμε για μια στιγμή να αντιληφθούμε τι έχει καταφέρει αυτή η 16χρονη από τα Πάμφιλα της Λέσβου, πού ακριβώς βρίσκεται, τι κυνηγά και πώς ορθώνει το ανάστημά της πλάι στις αντιπάλους της, ίσως με την επιστροφή της από την Αργεντινή της δώσουμε ως κοινωνία επιτέλους αυτό που πραγματικά αξίζει.   

Καλή επιτυχία Όλγα μας! Είσαι ήδη νικήτρια στις καρδιές μας...