Τρέξτε να φωτογραφηθείτε…

Και έρχεται επιτέλους αυτή η στιγμή, που περιμένεις μήνες ολάκερους. Να αγωνιστείς εκεί που ονειρευόσουν τόσο καιρό, όσο αγκομαχούσες να βγάλεις εις πέρας μια ακόμα σκληρή προπόνηση, να «καταπιείς» ένα ακόμα χιλιόμετρο. Και αγωνίζεσαι. Και νικάς. Και κρεμάς στο στήθος σου το πολυπόθητο μετάλλιο.

Κλαις. Από χαρά. Από φόρτιση. Από τις θύμησες. Έχεις περάσει τόσα πολλά μέχρι να φτάσεις ως εκεί ψηλά. Σκέφτεσαι τι θυσίασες. Πόσα έχασες. Αλλά και πόσα κέρδισες. Βλέπεις τη γαλανόλευκη σημαία να κυματίζει στον ουρανό. Συνειδητοποιείς πού βρίσκεσαι. Και μπορεί να δακρύζεις εκείνη τη στιγμή περισσότερο απ’ όλα, γιατί ξέρεις ότι οι δικοί σου άνθρωποι κλαίνε κι εκείνοι σχεδόν 12.000 χιλιόμετρα μακριά σου. Από χαρά. Από υπερηφάνεια. Από αγνή αγάπη.

Σύντομα λοιπόν θα έρθει και μια άλλη στιγμή. Η επιστροφή στην πατρίδα. Θα μπεις στο αεροπλάνο. Θα απογειωθείς. Θα προσγειωθείς. Και ξαφνικά θα μπεις στην αίθουσα υποδοχής. Θα δεις κόσμο συγκεντρωμένο. Θα χαμογελάσεις ευγενικά. Ίσως και λίγο αμήχανα. Θα πέσεις στην αγκαλιά των δικών σου ανθρώπων. Εκείνους αναγνωρίζεις μόνο μέσα στο πλήθος. Είναι αυτοί που πίστεψαν σε εσένα από την αρχή. Που θυσίασαν πολλά σε μια πορεία χρόνων. Που η μοναδική τους ανταμοιβή είναι αυτή η τεράστια χαρά που τους χάρισες. Και η αγάπη που τους έχεις. Όχι το μετάλλιο. Μονάχα η αγάπη.

Ύστερα θα έρθουν να σε αγκαλιάσουν και άλλοι. Θα σε συγχαρούν. Θα σου χαμογελάνε περήφανοι. Και σίγουρα θα ποζάρουν στους φωτογράφους. Θα κοιτάνε το μετάλλιο πιο πολύ από εσένα. Θα το χαϊδέψουν. Ίσως χαϊδέψουν κι εσένα. Μετά. Δικαίως θα αναρωτηθείς. Ποιοι είναι; Γιατί ήρθαν; Πού ήταν όλοι αυτοί, όταν εσύ δάκρυζες από πόνο μετά από μια σκληρή προπόνηση; Ποιος από εκείνους σε ήξερε πριν το μετάλλιο; Και ποια ήταν η συνεισφορά τους σε αυτή την επιτυχία;

Δεν θα λάβεις απαντήσεις. Για την ακρίβεια δεν περιμένεις καν απαντήσεις. Τις γνωρίζεις. Γιατί πολύ απλά, ποτέ μέχρι σήμερα στην αθλητική σου πορεία δεν προπονήθηκες σε μια σύγχρονη αθλητική εγκατάσταση. Ουσιαστικά, μόνο χειρότερος γινόταν ο χώρος προπόνησής σου στο πέρασμα των χρόνων. Παρότι διατέθηκαν χρήματα πολλά. Βλέπεις ο στίβος δεν είναι ποδόσφαιρο. Και προς Θεού, το ολυμπιακό σου μετάλλιο δεν συγκρίνεται (για εκείνους) με το «όπιο» του λαού. Την μπάλα. Σιγά που αξίζουν περισσότερο οι Ολυμπιακοί Αγώνες από τη Σούπερ Λίγκα. Πλάκα μας κάνεις;

Ήσουν εκεί όταν τα φορτηγά διέλυαν το μισοκατεστραμμένο ταρτάν του «Ταρλά». Το βάφτισαν εκσυγχρονισμό. Εσύ ακόμα εκεί προπονείσαι. Όσες μέρες δηλαδή δεν προτιμάς το δρόμο που οδηγεί από το χωριό προς το λιμάνι. Στα Πάμφιλα. Για σκέψου. Έριξαν και άσφαλτο πρόσφατα. Ποιος τη χάρη σου! Ας είναι. Μπορεί κάποτε όντως να εκσυγχρονιστεί πραγματικά το Στάδιο. Και να μπει νέο ταρτάν...

Κατά βάθος γνωρίζεις ότι αυτή η Πολιτεία σχεδόν πάντα είναι απούσα. Απούσα από τους αγώνες και τις προσπάθειες των «δικών» της παιδιών. Ποτέ όμως δε λείπει από τις βεγγέρες και τα σχετικά επινίκια. Τώρα έχει έρθει η δική σου σειρά...

Ακόμα δίνεις το χέρι ασυναίσθητα, δεχόμενη τα συχαρίκια τους. Ακόμα σε βγάζουν φωτογραφίες. Σε λίγη ώρα θα τις έχουν ανεβάσει όλοι στα κοινωνικά δίκτυα. Και θα καμαρώνουν. Δεν ξέρω αν είδες. Το βράδυ της Δευτέρας όλοι είχαν και μια φωτογραφία σου να βάλουν στα προφίλ τους. Μάντεψε. Ναι, σωστά. Ήταν από τις βραβεύσεις που σου έκαναν. Μετά το πρώτο σου (για αυτούς) μετάλλιο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, το καλοκαίρι. Βέβαια, ελάχιστοι γνώριζαν ότι λίγο νωρίτερα είχες πάρει κι άλλο μετάλλιο. Ασημένιο στο Βαλκανικό. Στη Σερβία. Το προσπέρασαν αδιάφορα τότε. Άραγε το έμαθαν κιόλας ποτέ;

Στην επιστροφή σου από την Ουγγαρία δεν ήρθαν πολλοί. Λίγοι και καλοί. Τώρα όλα θα είναι αλλιώς. Στην ουσία βέβαια, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Εσύ παραμένεις η Όλγα που προπονείται στα σοκάκια των Παμφίλων. Εκείνοι ακόμα δίνουν υποσχέσεις και κανονίζουν νέες βραβεύσεις. Κάποτε ενδεχομένως και να μπουν νέα ταρτάν…