"Μπάλα στον Αέρα" 99 FM. Ακούστε Ζωντανά
Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα των τελευταίων τριών δεκαετιών στον χώρο του Λεσβιακού ποδοσφαίρου, με έντονη παρουσία μέσα στα γήπεδα, ένας χαρισματικός ποδοσφαιριστής με έμφυτο ταλέντο και ανοδική πορεία χρόνο με τον χρόνο που τίμησε μεταξύ άλλων και τη φανέλα του Αιολικού, είναι ο Στέλιος Χωματάς.
Αποτέλεσε για πολλά χρόνια σε κάθε μεταγραφική περίοδο το «μήλον της έριδος» για τις ομάδες της Λέσβου, κεντρίζοντας κατά καιρούς το ενδιαφέρον και ομάδων εκτός νησιού.
Σπεσιαλίστας στις απ’ ευθείας εκτελέσεις φάουλ με πόδια «διαβήτη», ήταν ο «κίνδυνος θάνατος» για τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Παίκτης με ευφυΐα στον τρόπο παιχνιδιού του, με έξυπνες μεταβιβάσεις προς τους συμπαίκτες του και πρώτος σκορερ πολλές φορές με περισσότερα από 30-40 γκολ τη σεζόν αλλά μια χρονιά και στη Δ Εθνική. Είχε τον τρόπο να «ματώνει» τα αντίπαλα δίχτυα, να σηκώνει στην πλάτη του ολόκληρη την ομάδα και τους παράγοντες, προπονητές και φίλους του ποδοσφαίρου να πίνουν νερό στο όνομα του. Από τα «δεκάρια» που λατρέψαμε και από τους τελευταίους Μυτιληνιούς που είχαν αναντικατάστατη θέση στο αρχικό σχήμα της εντεκάδας του Αιολικού, τις χρονιές που αγωνιζόταν στη Δ Εθνική και κυρίως όταν το ρόστερ αποτελούνταν στον μεγαλύτερο βαθμό ακόμα από ντόπιους παίκτες. Αλήθεια, ποιος προπονητής δεν θα ήθελε να έχει στην σύνθεση της ομάδας του τον Χωματά;
Από τη θέση του Γενικού Αρχηγού πλέον στον Κεραυνό Αφάλωνα, ο Στέλιος Χωματάς που έχει γράψει ανεξίτηλα το όνομα του στον πίνακα με τους πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που έχει γεννήσει αυτός ο τόπος, μας μεταφέρει τις αγωνίες του για το μέλλον του Λεσβιακού ποδοσφαίρου, κρούοντας το καμπανάκι του κινδύνου σε όλους τους εμπλεκόμενους και κυρίως του παράγοντες. Ένας χώρος που συρρικνώνεται με το πέρασμα του χρόνου, ένας χώρος που δεν μοιάζει πια σε πολλά με τα δικά του χρόνια ως ποδοσφαιριστής και όπως τονίζει αν συνεχίσουν οι περισσότερες ομάδες να κοιτάζουν μόνο τον πρωταθλητισμό ή το πώς θα αποφύγουν τον υποβιβασμό, η Λέσβος κινδυνεύει να σβήσει από τον ποδοσφαιρικό χάρτη.
Ήμουν 14 ετών όταν εκδόθηκε το δελτίο μου στον Βύρωνα Μόριας. Στον πρώτο μου αγώνα το 1991 μάλιστα εκτός έδρας με τον Ατρόμητο Ανεμώτιας κερδίσαμε και εγώ σκόραρα δύο φορές. Δεν θα ξεχάσω, τότε μου έδωσαν να βάλω κάτι ποδοσφαιρικά παπούτσια πέντε νούμερα μεγαλύτερα. Έβαζα κανονικά νούμερο 40 και μου έδωσαν 44-45. Παρ’ όλα αυτά κατάφερα να κάνω δύο γκολ.
Μετά από καλές εμφανίσεις στο τοπικό πρωτάθλημα, ο Αιολικός έδειξε ενδιαφέρον και επικοινώνησε με την ομάδα μου. Αυτή την εποχή ξέρουμε ότι τον πρώτο λόγο τον είχε η ομάδα. Αν δεν ήθελε η διοίκηση να σε παραχωρήσει, δεν έφευγες ποτέ. Στον Αιολικό έπαιξα τέσσερα χρόνια «σπαστά», στη Γ Εθνική και Δ Εθνική και στην Α τοπική κατηγορία όταν είχε υποβιβαστεί.
Πρώτα, να δώσω συγχαρητήρια στους ανθρώπους που έφτασαν την ομάδα ξανά μετά από σχεδόν 40 χρόνια εκεί που ονειρευόταν κάθε Μυτιληνιός, στη Super League 2. Όσο για τον σημερινό Αιολικό δεν μπορώ να πω πολλά γιατί όπως κάθε Μυτιληνιός, Αιολικό νιώθουμε μόνο τις Κυριακές που η ομάδα έρχεται να παίξει στο νησί. Όλοι θέλουμε να γυρίσει ο Αιολικός πίσω στη βάση του και να σταματήσει αυτό το πήγαινε-έλα που συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια. Το γιατί συμβαίνει αυτό και τι ευθύνεται, με παίκτες κλπ., είναι μεγάλη συζήτηση. Όμως αυτό που ξέρουμε είναι ότι πρέπει η ομάδα να επιστρέψει εδώ. Να ζεσταθεί ξανά ο κόσμος. Είναι θέμα διοικήσεων σίγουρα, αλλά πρέπει και εμείς εδώ και οι τοπικοί φορείς να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους και να μην αδιαφορούν.
Κατά τη γνώμη μου πρέπει πάντα να υπάρχει το ντόπιο στοιχείο στην ομάδα που λέγεται Αιολικός. Ακόμη και τη φετινή χρονιά στη Super League 2 που σίγουρα το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό, θα έπρεπε ίσως να έχουν δοθεί κάποιες ευκαιρίες και με δουλειά κα υπομονή να υπήρχαν περισσότεροι Μυτιληνιοί εκτός από τον Γιώργο Μανούσο που είναι παίκτης επιπέδου Super League 1.
Τις προηγούμενες χρονιές δεν το συζητώ, θα έπρεπε να παίζουν περισσότεροι παίκτες από το νησί. Δεν ξέρω γιατί δεν εμπιστεύονται τα ντόπια παιδιά. Είναι θέμα διοίκησης και προπονητή και τι προτεραιότητες έχουν θέσει. Όποιος και να ήταν ο στόχος, κατά τη γνώμη μου, ο αριθμός των Μυτιληνιών παικτών στο ροστερ έπρεπε να ήταν μεγαλύτερος.
Η πιο δυνατή στιγμή για μένα ήταν η συμμετοχή μου στον φιλικό αγώνα Αιολικός-ΑΕΚ. Όταν επιλέχθηκα τότε από τον Αιολικό να συμμετάσχω, ήμουν 17 ετών. Επίσης, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, η συμμετοχή μου στον τελικό του κυπέλλου Ερασιτεχνών απέναντι στον Αλωμπό Αριδαίας που κατακτήσαμε το τρόπαιο 4-2. Τότε είχα πετύχει 3 γκολ και ένα πέτυχε ο Τζίμης Βλαστέλλης.
Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα και ότι συμβαίνει μέσα στο γήπεδο είναι έργο όλων των ποδοσφαιριστών. Προσπαθούσα ως επιθετικός να βάλω γκολ για να κερδίσει η ομάδα μου. Με την βοήθεια των συμπαικτών μου πήγαινε καλά όλο αυτό τις περισσότερες φορές.
Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω αδικημένος. Από συζητήσεις με τρίτους πάντως και ειδικά με ανθρώπους του χώρου, όλοι συμφωνούν στο ίδιο. Όλοι μου λένε ότι είχα τις δυνατότητες να παίξω σε μεγαλύτερες κατηγορίες γιατί είχα προτάσεις από Β Εθνική, ακόμη και Α Εθνική, πέρα από τον Βύζαντα Μεγάρων που αγωνίστηκα για μια σεζόν. Αδικημένος νιώθω σίγουρα από ανθρώπους που περίμενα να στηρίξουν την προσπάθεια μου και δεν το έκαναν.
Είναι πολύ δυσάρεστο να παίζεις σε πρωτάθλημα με μόνο δέκα ομάδες. Στα δικά μου χρόνια υπήρχαν τρεις κατηγορίες με τουλάχιστον 15 ομάδες. Κάθε χωριό είχε την ομάδα του και ας παίζαμε σε χωμάτινα γήπεδα.
Τότε όπως και τώρα υπάρχουν πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές που αγαπάνε το άθλημα και θέλουν να αγωνίζονται. Δεν υπάρχουν όμως πια παράγοντες. Δεν υπάρχει πια αυτός ο ρομαντισμός που υπήρχε παλιότερα. Βέβαια έχουν αλλάξει τα δεδομένα και όσοι έχουν μείνει παλεύουν σκληρά για να κρατήσουν τις ομάδες.
Όμως πρέπει να τονίσουμε ότι μεγάλη ευθύνη έχουν και τα σωματεία και κατ’ επέκταση οι διοικήσεις. Όταν οι περισσότερες ομάδες έχουν στο μυαλό τους μόνο τον πρωταθλητισμό ή να αποφύγουν τον υποβιβασμό, αδιαφορώντας για την ανάδειξη νέων παικτών, τότε μοιραία κάποια στιγμή το ποδόσφαιρο στη Λέσβο θα σβήσει. Αν δεν δώσεις ευκαιρίες σε νέους παίκτες, τότε αυτοί απογοητεύονται και απομακρύνονται.
Αυτό που εφαρμόζει η ΕΠΣ Λέσβου με την υποχρεωτική συμμετοχή παικτών γεννηθέντων το 2007 και νεότερους, έπρεπε κάθε ομάδα να το πράττει οικειοθελώς με 2-3 παίκτες αυτής της ηλικίας και όχι υποχρεωτικά επειδή το προβλέπει η προκήρυξη. Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία.
Ως γενικός αρχηγός θέλω να ευχαριστήσω τον πρόεδρο της ομάδας Γρηγόρη Κάϊτατζη που μου έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψω στα γήπεδα. Στόχος μας ήταν από την αρχή να φτιάξουμε έναν νέο Κεραυνό με παίκτες μικρής ηλικίας. Νομίζω το έχουμε πετύχει, αφού ο μέσος όρος ηλικίας είναι 18 ετών. Έτσι θα συνεχίσουμε με υπομονή και τα επόμενα χρόνια θα έχουμε δημιουργήσει ένα δυνατό σύνολο με δικούς μας παίκτες. Αυτή θα είναι η δικαίωση μας και ήδη βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο. Συστήνω και στα υπόλοιπα σωματεία της Λέσβου να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, όσο προλαβαίνουμε.
Από την αρχή σκοπό μας είναι η ομάδα να έχει μια αξιοπρεπή εμφάνιση-πορεία στην κατηγορία που αγωνίζεται. Θέλουμε να παίζουν όσο το δυνατόν περισσότεροι νέοι παίκτες και νιώθουμε μεγάλη ικανοποίηση γιατί το έχουμε πετύχει σε μεγάλο βαθμό. Επτά τουλάχιστον παίκτες που αγωνίζονται ανελλιπώς ακόμη πηγαίνουν σχολείο. Είμαι βέβαιος ότι η ομάδα μπορεί να παραμείνει στην κατηγορία και να πάρει όσο το δυνατόν καλύτερη θέση στην τελική βαθμολογία. Γίνεται εξαιρετική δουλειά από τον προπονητή μας, τον Παναγιώτη Αφαλωνιάτη και αυτό φαίνεται μέσα στις τέσσερις γραμμές.
Πιστεύω για την κατάκτηση του τίτλου θα μονομαχήσουν οι δύο ομάδες που προπορεύονται, ο Διαγόρας και ο Αιγέας. Έχω αγωνιστεί και στις δύο ομάδες και με τις δύο έχω κατακτήσει το πρωτάθλημα και την άνοδο στη Δ Εθνική. Εύχομαι να κατακτήσει τον τίτλο στο τέλος ο καλύτερος.
Κλείνοντας να ευχηθώ σε όλους χρόνια πολλά και καλή χρονιά με υγεία και χωρίς τραυματισμούς μέσα και έξω από τα γήπεδα.
