Έρη Βογιατζή: Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο

Αποτελεί μια από τις άξιες εκπροσώπους της Λέσβου στο χώρο του ελληνικού βόλεϊ, έχοντας τιμήσει στα χρόνια της αξιοπρόσεκτης καριέρας της, όλες τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε, κρατώντας πάντοτε σε ξεχωριστή θέση τον Ερμή Παμφίλων, που έγινε το εφαλτήριο μιας σπουδαίας διαδρομής στα τάραφλεξ.

Ο λόγος για την Έρη Βογιατζή, που ανοίγει την καρδιά της στο sportlesvos.gr και σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, μας εξηγεί το πώς ξεκίνησε και το πώς εξελίχθηκε ως αθλήτρια, συγκρίνοντας τις διαφορές των πρωταθλημάτων, όπου αγωνίστηκε. 

Παράλληλα, μας εκμυστηρεύεται ξεχωριστές στιγμές της μέσα στα γήπεδα, καλές όπως τη συμμετοχή της στην Εθνική ομάδα, αλλά και άσχημες, σχολιάζοντας ταυτόχρονα και θέματα της επικαιρότητας.

Έκανες τα πρώτα σου βήματα στο βόλεϊ στη Λέσβο και τα τελευταία χρόνια αγωνίζεσαι εκτός νησιού. Οι διαφορές είναι τεράστιες;

"Ασφαλώς!  Κι αυτός είναι και ένας απ τους κύριους λογούς (αν όχι ο κυριότερος) που επέλεξα να συνεχίσω να αγωνίζομαι εκτός νησιού... Στην Αθήνα υπάρχει πολύ μεγαλύτερος ανταγωνισμός και περιθώρια βελτίωσης για όποιον θέλει να ασχοληθεί παραπάνω με το άθλημα. Υπάρχουν προπονητές που πραγματικά μπορούν να σε βοηθήσουν να τελειοποιήσεις αυτά που ήδη ξέρεις και να σε εξελίξουν. Όχι πως στο νησί δεν υπάρχουν καλοί προπονητές... αλλά εδώ τα κίνητρα είναι περισσότερα και μεγαλύτερα κι αν έχεις και λίγο πείσμα μπορείς να πας ψηλά.

Επίσης στην Αθήνα όλο και κάποιος θα βρεθεί να στηρίξει οικονομικά μια ομάδα και να την αναδείξει, σε αντίθεση με το νησί που αυτός ο «κάποιος» δεν βρίσκεται πουθενά και οι αθλητές αναγκάζονται να πληρώνουν από την τσέπη τους μέχρι και τα εισιτήρια και τη διαμονή τους για να εκπροσωπήσουν το νησί σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα!"

Πιστεύεις ότι ο κύριος λόγος μη ενασχόλησης της νεολαίας στη Λέσβο με αθλήματα σάλας, είναι η έλλειψη σύγχρονων εγκαταστάσεων;

"Κατά τη γνώμη μου αυτός είναι ένας απ τους βασικούς λόγους. Στο νησί υπάρχει μόνο ένα κλειστό γυμναστήριο, στο οποίο οι ώρες λειτουργίας του πρέπει να μοιραστούν σε όλες τις ομάδες χάντμπολ, μπάσκετ και βόλεϊ του νησιού (ανδρών-γυναικών) και όπως είναι φυσικό είναι περιορισμένες για κάθε ομάδα. Τα τελευταία χρόνια, οι ομάδες του βόλεϊ κάνουν κάποιες προπονήσεις στο σχολικό γυμναστήριο των ΤΕΕ, στο οποίο όμως το χειμώνα το κρύο είναι αρκετό (απ' όσο θυμάμαι).

Το ότι τα γήπεδα αυτά είναι, το ένα στο κέντρο της πόλης και το άλλο έξω από το κέντρο, δε δίνουν τη δυνατότητα σε παιδιά από πιο απομακρυσμένες περιοχές του νησιού να ασχοληθούν, αν θέλουν, με το κάθε αγώνισμα που απαιτεί χώρο κλειστού γηπέδου. Όσο να 'ναι, οι διαδρομές από το ένα μέρος του νησιού στο άλλο είναι αρκετά μεγάλες... Πιστεύω, πως αν υπήρχαν περισσότερα κλειστά γήπεδα τόσο το βόλεϊ όσο και τα άλλα αθλήματα σάλας θα ήταν πολύ πιο διαδεδομένα και ανεπτυγμένα στο νησί."

Η Σάμος, που πρόσφατα διοργάνωσε τον τελικό Κυπέλλου γυναικών, έχει σαφέστατα μικρότερη έκταση από τη Λέσβο κι όμως διαθέτει τρία υπερσύγχρονα Κλειστά Γυμναστήρια. Στη Χίο, όπου επίσης έχεις αγωνιστεί, οι υποδομές είναι καλύτερες. Ένιωσες στο παρελθόν σαν αθλήτρια, ότι η Λέσβος είναι ξεχασμένη;

"Ναι το ένιωσα και νομίζω πως ακόμη είναι. Πιστεύω πως είναι απαράδεκτο ένα τόσο μεγάλο νησί όπως η Λέσβος να έχει μόνο ένα κλειστό γυμναστήριο και καθόλου στήριξη. Στη Χίο μπορεί οι υποδομές να μην έχουν μεγάλη διαφορά από τη Μυτιλήνη, αλλά η τοπική αυτοδιοίκηση είναι δίπλα τους (τουλάχιστον πριν κάποια χρονιά που βρισκόμουν εκεί) και έτσι διοργανώνουν συχνά τουρνουά με ομάδες της Τουρκίας, της Αθήνας αλλά και με άλλων νησιών, δίνοντας στους αθλητές τους την ευκαιρία να έχουν περισσότερα παιχνίδια.

Και στη Σάμο συμβαίνει επίσης το ίδιο. Στη Μυτιλήνη δε θυμάμαι ποτέ να έχει συμβεί κάτι ανάλογο μιας και οι τοπικοί φορείς παραμένουν αδρανείς. Η Λέσβος θεωρούνταν (και ακόμη θεωρείται σε κάποια αθλήματα) «αουτσάιντερ» σε όλες τις διοργανώσεις κι αυτό είναι πολύ άσχημο συναίσθημα για τους περισσότερους αθλητές που αγωνίζονται."

Ο φετινός πρωταθλητής Λέσβου στις γυναίκες, Παγγεραγωτικός, πάλεψε για την άνοδο στην Α2 αλλά δεν τα κατάφερε. Θεωρείς ωστόσο ότι με τόσο λίγα ματς μέσα στη χρονιά, λόγω μη ανταγωνιστικού πρωταθλήματος, οι εμφανίσεις των κοριτσιών στη Νάξο κι οι δύο νίκες σε τέσσερα ματς, ήταν ένας μικρός άθλος;

"Νομίζω πως τα κορίτσια του Παγγεραγωτικού τα πήγαν πάρα πολύ καλά και πραγματικά τους αξίζουν συγχαρητήρια, όπως και στον προπονητή τους Στρατή Μυρογιάννη. Είχα την τύχη να κάνω μια προπόνηση μαζί τους μέσα στις διακοπές του Πάσχα και πραγματικά πιστεύω πως είχαν πολύ μεγάλες δυνατότητες ανόδου! Σίγουρα το γεγονός ότι δεν είχαν πολλούς αγώνες μέσα στη χρονιά έπαιξε πολύ μεγάλο ρολό, γιατί όπως και να 'χει, όσο καλά κι αν παίζεις, μπαίνεις με διαφορετική ψυχολογία και με λιγότερο άγχος μέσα στο γήπεδο όταν έχεις παιχνίδια στην πλάτη σου όλη τη χρονιά... Εκτός αυτού φέτος, η Νάξος απ' την αρχή της χρονιάς ήθελε τόσο πολύ την άνοδο, που είχε κάνει 2-3 μεταγραφές παικτριών, που έχουν αγωνιστεί σε μεγάλες κατηγορίες...

Παρ' όλα αυτά όμως και παρ' όλες τις ατυχίες του Παγγεραγωτικού οι εμφανίσεις τους στα μπαράζ ήταν πολύ αξιόλογες και επειδή ο χώρος του βόλεϊ δεν είναι πολύ μεγάλος και τα νέα μαθαίνονται και ταξιδεύουν, σας λέω πως έχουν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις... Ελπίζω του χρόνου να πάνε ακόμη καλύτερα και να αναδείξουν το νησί, όπως έκαναν φέτος οι άνδρες του ΓΑΣ που ανέβηκαν στη Β' Εθνική κατηγορία."

Είχες την πρώτη σου επαφή με το βόλεϊ στον Ερμή Παμφίλων. Πώς ξεκίνησες;

"Κατά λάθος! Μπορεί από μικρή να κυνηγούσα τον μπαμπά μου στα γήπεδα ως αθλητή και ως προπονητή, αλλά μιας και δεν υπήρχαν ομάδες στο νησί και προπονητές που να ασχολούνται με μικρές ηλικίες στο συγκεκριμένο άθλημα, τίποτα δεν έδειχνε πως θα έπαιζα βόλεϊ ακόμα κι αν το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν να κάνω πάσες (όπως έβλεπα και μου μάθαινε ο μπαμπάς μου) στον τοίχο του σπιτιού μου...

Πέρασα από σχεδόν όλα τα αθλήματα που υπάρχουν στο νησί: κολύμβηση, μπάσκετ, χάντμπολ, στίβο. ώσπου ένα απόγευμα που γυρίζαμε από την προπόνηση του στίβου, ο μπαμπάς μου είπε: «Ξέρεις τι θα κάνουμε; Θα ξεκινήσουμε μια ομάδα βόλεϊ.» Ε, 2-3 μέρες μετά ξεκίνησε να προπονεί την αδερφή μου, την ξαδέρφη μου, την κολλητή μου φίλη και εμένα και ένα μήνα αργότερα είχαμε μαζευτεί γύρω στα 20 παιδιά και έτσι δημιουργήθηκε ξανά η ομάδα βόλεϊ του Ερμή Παμφίλων..."

Είσαι ευχαριστημένη από το πως εξελίχθηκε η καριέρα σου στη συνέχεια;

"Νομίζω πως ναι... Η αλήθεια είναι πως μου άνοιξαν πολλές πόρτες και μου δόθηκαν ευκαιρίες που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ! Προσπάθησα να τις πάρω όλες και νομίζω πως το έκανα... Έπαιξα 2 χρονιά στο ΦΟΚ Χίου, όπου πανηγυρίσαμε και την άνοδο μας στη Β' κατηγορία (τότε), συμμετείχα στην Εθνική Ομάδα, έφυγα για ένα χρόνο από τη Μυτιλήνη στα 17 μου και πήρα αρκετό χρόνο συμμετοχής στην κατηγορία της Α1 με την ομάδα του Πανελληνίου, όπου έμεινα για δύο χρόνια αλλά και στο σχολικό πρωτάθλημα (που προσπαθήσαμε να πάρουμε το εισιτήριο για το Παγκόσμιο και δυστυχώς δεν τα καταφέραμε), πέρυσι πήρα μεταγραφή στην ομάδα του Ηλυσιακού (Α2 κατηγορία) και φέτος αγωνιζόμουν με την ομάδα της Φιλίας Ηλιούπολης (Α2 κατηγορία).

Πιστεύω, πως ως τώρα τα έχω πάει μια χαρά... Σίγουρα αν με βοηθούσαν κάποιες συγκυρίες λίγο περισσότερο θα ήμουν ακόμη καλύτερα αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες... Όπως και να χει, το τι έγινα και το τι έμαθα το οφείλω κατά κύριο λόγο στον μπαμπά μου (Δημήτρη Βογιατζή), που ήταν ο πρώτος μου προπονητής κι αυτός που με έκανε να αγαπήσω το βόλεϊ. Ήταν και είναι δίπλα μου όχι μόνο στις νίκες αλλά και στις ήττες και του έχω αφιερώσει τον κάθε μου πόντο και το κάθε μου παιχνίδι... Και όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω γιατί μου φώναζε και γιατί ήταν τόσο αυστηρός μαζί μου μέσα στο γήπεδο (ακόμα είναι δηλαδή όταν κάθεται στις κερκίδες)."

Θα υπήρξαν όμως και άσχημες στιγμές. Ποια σου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη;

"Η πιο άσχημη μου στιγμή ως τώρα στο γήπεδο ήταν όταν παίξαμε τελικό στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα νεανίδων και βρισκόμουν στην ομάδα του Πανελληνίου. Ήταν η χρονιά που είχαμε μετακομίσει με τον μπαμπά μου στην Αθήνα, για να μπορέσω να κυνηγήσω τις ευκαιρίες που μου δίνονταν. Ο μπαμπάς μου βρισκόταν ως βοηθός στον πάγκο της ομάδας μου και στην απέναντι ομάδα, στον Ηρακλή Κηφισιάς, αγωνίζονταν η αδερφή μου! Αν κερδίζαμε θα έπαιρνα τη βοήθεια του 10% των μορίων για τις Πανελλήνιες εξετάσεις, κάτι που η αδερφή μου είχε ήδη εξασφαλίσει. Δυστυχώς χάσαμε 3-2...

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αγκαλιάσω τη Μένη (αδερφή μου)... Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι η εικόνα των κοριτσιών της αντίπαλης ομάδας, να χορεύουν και να ζητωκραυγάζουν στο αντίπαλο γήπεδο για τη νίκη τους και την αδερφή μου κάπου ανάμεσά τους να κλαίει με λυγμούς, που δεν είχα καταφέρει να πάρω κι εγώ αυτό που τόσο ήθελα και κυνηγούσα...

Ο μπαμπάς μου μας κοιτούσε και τις δύο και δεν ήξερε τι να πει και τι να κάνει... Όταν γυρίσαμε σπίτι, η αδερφή μου έφερε το μετάλλιο της και μου είπε "αυτό κανονικά είναι δικό σου". Για μένα το μετάλλιο αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα... Και αξίζει περισσότερο από κάθε 10%!"

Μίλησέ μας και για την εμπειρία σου στην Εθνική ομάδα...

"Η κλήση μου στα κλιμάκια της Εθνικής ομάδας έγινε το καλοκαίρι του 2004. Ήμασταν αρχικά γύρω στα 150 κορίτσια από κάθε μεριά της Ελλάδας και σε κάθε προετοιμασία (Χριστούγεννα - Πάσχα - Καλοκαίρι) μειωνόμασταν ώσπου τα Χριστούγεννα του 2006 είχαμε μείνει 20 και μας κάλεσαν για προετοιμασία με την Εθνική ομάδα κορασίδων στο Λουτράκι... Η χαρά μου όταν έπιασα στα χέρια μου το χαρτί της ομοσπονδίας ήταν απερίγραπτη! Η προετοιμασία διήρκησε γύρω στις 15-20 μέρες και στη συνέχεια επιλέχθηκα από τον κύριο Δημήτρη Ανδριόπουλο (προπονητή) να είμαι μέσα στη 12αδα που θα ταξίδευε για Σλοβακία, όπου θα γινόταν η πρόκριση για το Βαλκανικό πρωτάθλημα.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ πως ένιωσα τη στιγμή που μπήκα στο γήπεδο και άρχισε να παίζει ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας! Είχα βουρκώσει και έτρεμα ολόκληρη! Ήμουν πολύ περήφανη που αγωνιζόμουν τόσο για τη χώρα μου όσο και για το νησί μου μιας και ήμουν η πρώτη παίκτρια βόλεϊ του νησιού που είχε κληθεί σε εθνική ομάδα... Δυστυχώς βέβαια δεν καταφέραμε να πάρουμε την πρόκριση... Ως και το καλοκαίρι του 2007 με καλούσαν στις προετοιμασίες της εθνικής ομάδας κορασίδων και νεανίδων, αλλά λόγω τραυματισμών που είχα, δεν κατάφερα να αγωνιστώ σε άλλες εκδηλώσεις.

Από εκεί και πέρα δεν ήταν δυνατή η συμμετοχή μου στην εθνική γυναικών γιατί είχα μείνει πλέον "πίσω". Όλα όμως λένε πως συμβαίνουν για κάποιο λόγο... Η Εθνική ομάδα για μένα ήταν το έναυσμα για να αγαπήσω περισσότερο το βόλεϊ. Έχω κρατήσει όλες τις καλές στιγμές της Εθνικής ομάδας και έχω πατήσει στην εμπειρία μου αυτή για να εξελιχτώ..."

Αν και έχεις ακόμα καλά χρόνια μπροστά σου σαν αθλήτρια, θα σε ενδιέφερε η ενασχόληση με την προπονητική;

"Ναι θα με ενδιέφερε και μάλιστα πολύ... Είχα ξεκινήσει πέρυσι να προπονώ παιδάκια στις ακαδημίες του Ηλυσιακού και μου άρεσε! Είναι πολύ ωραία η αίσθηση να βλέπεις μικρά παιδιά να μαθαίνουν και να εξελίσσονται και να ξέρεις πως αυτό γίνεται χάρη σε εσένα! Δυστυχώς φέτος ο χρόνος μου εξαιτίας της σχολής μου (Γυμναστική Ακαδημία) και των υποχρεώσεων με την ομάδα ήταν περιορισμένος κι έτσι δεν έψαξα για κάτι αντίστοιχο.

Θα 'θελα όμως όταν σταματήσω να παίζω βόλεϊ να ασχοληθώ με την προπονητική και πιστεύω πως και η σχολή μου (αν την τελειώσω ποτέ) μπορεί να με βοηθήσει να εξελιχθώ και σ αυτό το κομμάτι του βόλεϊ και ποιος ξέρει. αν όλα πάνε καλά, θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να μπορέσω να προπονήσω μια μεγάλη ομάδα ή αν γυρίσω στο νησί να βοηθήσω στην ανάπτυξη του αθλήματος εκεί."

Αναμφίβολα, θα διατηρείς φιλίες με συμπαίκτριες ή αθλήτριες άλλων ομάδων. Η πιο κολλητή που προέκυψε μέσα από τα γήπεδα;

"Μμμμ... Σίγουρα όταν είσαι σε μια «ομάδα» δένεσαι με τις συμπαίκτριες σου και αν ταιριάζετε και σαν χαρακτήρες κρατάτε επαφές και μετά... Αυτή με την οποία έχω δεθεί περισσότερο είναι η Μάρβη Γιοβάνη (η οποία έχει και καταγωγή από τη Μυτιλήνη) που ήμασταν μαζί στον Πανελλήνιο και από τότε έχουμε κρατήσει πολύ στενές επαφές αν και πλέον παίζουμε δυστυχώς αντίπαλες. Γενικότερα έχω κρατήσει σχεδόν με όλες τις πρώην συμπαίκτριές μου επαφές, με άλλες περισσότερες και με άλλες λιγότερες.

Άλλες κοπέλες που κάνουμε παρέα και οι σχέσεις μας ξεκίνησαν μέσα στα γήπεδα είναι η Κατερίνα Γιώτα (Κηφισιά), η Εύα Χαντάβα (Ολυμπιακός), η Γιώτα Γκιουζέλη (ΑΕΚ), η Στέλλα Χριστοδούλου (Πανελλήνιος) και άλλες πολλές..."

Και μιας και μπαίνουμε σε καλοκαιρινούς ρυθμούς, θα σε δούμε προσεχώς να παίζεις και Beach Volley στις αμμουδιές του νησιού μας;

"Όσο περίεργο κι αν ακουστεί, το beach volley δεν μ αρέσει πολύ ή τουλάχιστον δεν μ' άρεσε... Δεν ξέρω γιατί και πώς, αλλά προτιμώ να βλέπω!! Λίγο ο ήλιος που καίει, λίγο η θάλασσα δίπλα που σε τραβάει να βουτήξεις.

Είχαμε κατέβει με τη Μάρβη πριν 2 χρόνια σε ένα τουρνουά που είχαν διοργανώσει εδώ στο νησί και για πρώτη φορά που κατεβαίναμε, τα πήγαμε μια χαρά, αλλά πέρυσι δεν ασχολήθηκα καθόλου. Φέτος βέβαια λέω να κατέβω μιας και το έχω υποσχεθεί στην αδερφή μου (που ασχολείται κι αυτή με το βόλεϊ) πως θα κατέβουμε μαζί σε τουρνουά, οπότε κάπου θα με πετύχετε..."