Σε ποιο καλό του λεσβιακού ποδοσφαίρου, αναφέρεστε;

Κάποτε η Ελλάδα ήταν λίκνο πολιτισμού. Στις μέρες μας, ο πολιτισμός ως έννοια απουσιάζει παντελώς από την προσωπικότητα του Έλληνα, είτε αυτός είναι πολιτικός, είτε κοινωνικός, είτε αθλητικός. Στον συγκεκριμένο τομέα, αυτόν του αθλητισμού που μας ενδιαφέρει λόγω ενασχόλησης, γινόμαστε τα τελευταία χρόνια εδώ στη Λέσβο μάρτυρες πρωτόγνωρων καταστάσεων. Αφορμή, η ξαφνική άνοδος της ΑΕΛΚ στα ποδοσφαιρικά δρώμενα και η… ψυχωτική εμμονή των ανθρώπων που τη διοικούν, να ασχολούνται νύχτα μέρα με τον Αιολικό, μην μπορώντας να χωνέψουν ότι πολύ πριν εκείνοι αντιληφθούν τι σχήμα έχει η μπάλα, κάποιοι άλλοι είχαν γράψει ήδη (την όποια) ιστορία στο λεσβιακό ποδόσφαιρο.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που λόγω του κομπλεξισμού τους, δεν επέτρεψαν ούτε και επιτρέπουν στον ίδιο τους τον εαυτό, να χαρούν και να απολαύσουν τα εκπληκτικά ομολογουμένως κατορθώματά τους, από τη στιγμή ειδικά που κατάφεραν να οδηγήσουν την ΑΕΛΚ στη Super League, στη μεγαλύτερη επιτυχία που βίωσε ποτέ το ποδόσφαιρο του νησιού μας. Ακόμα και τώρα που η ομάδα της Καλλονής αγωνίζεται κόντρα σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, οι παράγοντές της επιμένουν να κλεφτοκοιτούν τον Αιολικό και τη Γ’ Εθνική. Και το χειρότερο; Παλαιότερα, πρόσφατα όχι πολύ πίσω, οι ίδιες αυτές κλεφτές ματιές τους έπεφταν και στη… Δ’ Εθνική και στο… τοπικό! Για τέτοια αρρώστια μιλάμε.

Το θέμα του Ζόρντι Ρόχας είναι πταίσμα σε όσα κατά καιρούς έχουν διαδραματιστεί παρασκηνιακά, επηρεάζοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό την εξέλιξη της ίδιας της ιστορίας. Το ζήτημα όμως δεν είναι ο Ισπανός. Εκείνος είχε τους προσωπικούς του λόγους να επιλέξει να έρθει στη Μυτιλήνη. Το πού ακριβώς θα έπαιζε, αποδείχτηκε ότι δεν τον ενδιέφερε και τόσο… Το ερώτημα είναι προς τι ο αλληλοσπαραγμός μεταξύ ΑΕΛΚ και Αιολικού; Χάθηκαν οι παίκτες; Όχι βέβαια. Είπαμε όμως. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Και κατά βάθος, οι Καλλονιάτες διατηρούν πολλά κατάλοιπα. Δεν μπορεί εξάλλου μόνη της η Super League, να σου χτίσει νοοτροπία…

Από την άλλη μεριά, η διοίκηση του Αιολικού έχει εγκλωβιστεί σε αυτήν την κόντρα. Όχι φέτος. Χρόνια τώρα. Οι διοικήσεις της ανάλωναν εξαρχής και αναλώνουν ακόμα και σήμερα τόσο πολύ χρόνο σκεπτόμενες πώς θα καταφέρουν είτε να επιτύχουν μία επικοινωνιακή νίκη έναντι της Καλλονής, είτε πώς θα «ξεγλιστρήσουν» από τα εμπόδια, που σκοπίμως εμφανίζονται μπροστά τους, με μοναδικό σκοπό να τις αποπροσανατολίσει από το αγωνιστικό σκέλος, βάσει του οποίου γίνεται στο τέλος κάθε χρονιάς το απαραίτητο ταμείο. Χαβαλέ κάνει η ΠΑΕ ΑΕΛΚ, η οποία το διασκεδάζει κιόλας, έχοντας το χρήμα, τις πλάτες της Λίγκας, αλλά και τη γενικότερη κοινωνική αποδοχή λόγω της κατηγορίας στην οποία αγωνίζεται. Και ο Αιολικός πέφτει συνεχώς στην παγίδα...

Με αυτά, με εκείνα και με τα άλλα, σήμερα 27 Ιανουαρίου οι δύο διοικήσεις ασχολούνται με τα καρναβάλια και τις Απόκριες. Τη στιγμή, που οι αντίπαλοί τους στα πρωταθλήματα που συμμετέχουν, ενισχύονται σημαντικά, "τσιμπάνε" βαθμούς και παλεύουν να τις ρίξουν στο καναβάτσο. Η ΠΑΕ ΑΕΛΚ όμως, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει τη δική της κατάσταση υπό έλεγχο. Κι αυτό γιατί τα περισσότερα από τα προβλήματά της, είναι λυμένα. Στον Αιολικό όμως, οι άνθρωποί του έχουν καταναλώσει τόση φαιά ουσία σε θέματα που άπτονται μεν του αγωνιστικού, όπως για παράδειγμα το γηπεδικό, αλλά δεν αφορούν αυτό καθαυτό το κομμάτι της μέτριας απόδοσης της ομάδας μέσα στο γήπεδο, που πλέον δεν έχουν το καθαρό μυαλό να προχωρήσουν στις απαιτούμενες κινήσεις, οι οποίες είναι αναγκαίες για να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο, κάθε τρικλοποδιά, κάθε αντίπαλο, παλεύοντας με αξιώσεις για την άνοδο και όχι ρίχνοντας «λευκή» πετσέτα από το τέλος του Α’ Γύρου!

Σε αυτούς που μιλούν ακόμα και σήμερα για «σύμπλευση», «συμπόρευση» ή «συνεργασία», για όσους επιμένουν να λένε πως «το καλό του νησιού πρέπει να μπαίνει πάνω από ομάδες και πρόσωπα», για εκείνους που επιμένουν να έχουν επιφανειακή άποψη για ένα ποδοσφαιρικό και κοινωνικό «πρόβλημα» που έχει πολύ βαθύτερες ρίζες, τις οποίες αγνοούν παντελώς, ένα έχω να πω: Βγάλτε επιτέλους το σκασμό! Οι ομάδες δεν είναι συντεχνίες. Η καθεμιά τραβάει το δρόμο της. Καλά κάνουν και είναι για πάρτη τους και στα μαχαίρια! Σε ποια κοινωνία ζείτε; Τι είδους απαιτήσεις έχετε; Σε ποιο καλό του λεσβιακού ποδοσφαίρου αναφέρεστε;

Στο δια ταύτα. Η ΑΕΛΚ, βιώνοντας για δεύτερη χρονιά την εμπειρία της Super League, με ρόστερ ικανό να τη διατηρήσει και μια τρίτη σεζόν στην κορυφαία κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχει την πολυτέλεια να κάνει… πλακίτσα στον Αιολικό της Γ' Εθνικής. Το ότι αυτό δε συνεπάγεται και ποδοσφαιρικό πολιτισμό είναι άλλο θέμα, που άπτεται της προσωπικότητας των παραγόντων της, των ψυχολογικών τους συμπλεγμάτων και των μικροπρεπών πρακτικών τους. «Ο άνθρωπος γεννιέται, δε γίνεται» έλεγαν οι παλιοί. Κάτι παραπάνω θα ήξεραν. Οι παράγοντες του Αιολικού όμως, καλό θα ήταν να «απαγκιστρωθούν» και μάλιστα γρήγορα από αυτήν την άγκυρα που τους έχουν ρίξει, η οποία κρατά την ομάδα χαμηλά. Ας σταματήσουν πια να αναλώνονται στις ίδιες και τις ίδιες συζητήσεις, διεκδικώντας το χαμένο δίκιο τους. Δε θα τους το δώσει κανείς! Αν θέλουν να πετύχουν τους υψηλούς στόχους τους, θα πρέπει να κάνουν την υπέρβαση. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και οργανωτικά. Να ανέβεις επίπεδο μπορεί να μην είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Αρκεί να ασχοληθείς σοβαρά. Στην τελική, ας παραδειγματιστούν μια φορά από την ΠΑΕ ΑΕΛΚ. Γιατί μέχρι σήμερα προσπαθούν εν μέρει να τη μιμηθούν. Και όπως αποδεικνύεται, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία…

Δε χρειάζεται να ξέρεις καντάρια μπάλα για να πετύχεις. Απόδειξη, ότι οι περισσότεροι που καυχιούνται για τη νέα ιστορία που γράφουν στις μέρες μας είναι «μυρωδιάδες» από ποδόσφαιρο. Έφτασαν όμως εκεί, όπου κανείς άλλος δεν μπόρεσε. Εκμεταλλευόμενοι μεν κάθε είδους συγκυρία, έχοντας δε ξεκάθαρο στόχο, διακριτές αρμοδιότητες και σαφές αγωνιστικό, οργανωτικό και κυρίως οικονομικό πλάνο. Όποιος αντέχει τη σύγκριση, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό. Όποιος δεν μπορεί, ας βγει να το παραδεχτεί. Όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται…