"Μπάλα στον Αέρα" 99 FM. Ακούστε Ζωντανά
Ο Πρόεδρος του Αιολικού σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του, άνοιξε αποκλειστικά την καρδιά του στη «ΡΕΒΑΝΣ των Σπορ» και προανήγγειλε την αποχώρησή του από την προεδρία της ομάδας της Μυτιλήνης μετά από τρία χρόνια
Έπειτα από τρεις αγωνιστικές περιόδους, κατά τις οποίες ο Αιολικός είχε βρει τη διοικητική ηρεμία που του έλειπε χρόνια τώρα, έχοντας εξασφαλίσει παράλληλα και την οικονομική στήριξη από την οικογένεια Τρύφωνα, η ιστορική ομάδα της Μυτιλήνης επιστρέφει στην αβεβαιότητα. Λίγες ημέρες πριν την πραγματοποίηση της Γενικής Συνέλευσης του συλλόγου, η «ΡΕΒΑΝΣ των Σπορ» μπήκε στα γραφεία του Αιολικού και συνομίλησε με τον άνθρωπο, που αποδεδειγμένα έχει προσφέρει πολλά, έχοντας διαχρονικούς υποστηρικτές, αλλά συχνά – πυκνά και αρκετούς που… λατρεύουν να τον μισούν. Ο Σταύρος Γριπιώτης, πιο δεκτικός από ποτέ, ήρεμος και συνειδητά αποφασισμένος για όσα θα ακολουθήσουν, ανοίγει την καρδιά του σε μια συνέντευξη που θα συζητηθεί, μιλάει για όλους και για όλα, αναλαμβάνει το μερίδιο που του αναλογεί στην αποτυχία εξασφάλισης της ανόδου, αναγνωρίζει τα λάθη του, καταθέτει τις πικρίες του και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους αποχωρεί από την προεδρία του συλλόγου.
«Στα τρία χρόνια αυτά, σα στόχο είχαμε να υπάρχουν τουλάχιστον 15 ποδοσφαιριστές ντόπιοι στο ρόστερ και πάνω τους να χτίζουμε τις υπόλοιπες μεταγραφές. Φέτος, υπήρχαν οι δύο τερματοφύλακες Ζαχαρής και Παπαλόπουλος, τρία στόπερ Σαλταμάρας, Γ. Σαμπάνης και Καπταγιάννης, οι νεαροί Μαρίνος, Βερβέρης, καθώς και ο Μπράκουλα ως εναλλακτικές λύσεις, Καδής και Κίστα στα χαφ, μεσοεπιθετικά ο Λαλάς, ο Μιχαλάκης, ο Κάλφας και μπροστά ο Μ. Σαμπάνης. Προσθέστε και τους Κριπιντίρη, Γάλα, θα είχαμε και περισσότερους από 15 στο ξεκίνημα της σεζόν, αν δεν αποχωρούσε ο Μιχαλάκης. Τόσο η γνώμη η δική μας, όσο και του τότε προπονητή Άγγελου Διγκόζη, ήταν ότι δεν μπορεί να αλλάξει όλο το δυναμικό σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και έτσι έμειναν οι Παπαζούδης, Μπακάλης, Μίχος, Γάλας και Μανουσάκης. Συμφωνήσαμε από κοινού ότι η ομάδα θα ενισχυόταν σε 6-7 θέσεις, που είχαν εντοπιστεί, ώστε να ολοκληρωθεί πλήρως το ρόστερ. Πόσο κοντά ή πόσο μακριά ήμασταν τελικά το καλοκαίρι από το αρχικό πλάνο; Αυτό θα ήθελα να το κρίνει ο κόσμος…»
«Στον Διγκόζη παραδώσαμε ένα οικονομικό πλάνο, τονίζοντάς του πως δεν επιθυμούσαμε να έχουμε δεύτερες ή τρίτες εναλλακτικές λύσεις στο ρόστερ εκτός νησιού…»
«Η αλήθεια είναι ότι αφού του γνωστοποιήθηκε το ρόστερ, ζήτησε και τρίτο στόπερ, πέραν των Κριπιντίρη, Παπαζούδη, ενώ έθεσε ζήτημα ενίσχυσης και στα χαφ. Όμως βγαίναμε εκτός μπάτζετ. Μπορεί να είχε δίκιο. Ο πρωταθλητισμός ίσως ήθελε εναλλακτικές λύσεις αρκετά μεγάλης αξίας και πείρας, αλλά δεν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε. Η πρότασή του λοιπόν ήταν να φύγουν κάποιοι παίκτες, ώστε να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός. Για την ακρίβεια τρεις συνολικά, ενώ ξαφνικά έθεσε θέμα και δύο συνεργατών. Έκανα πίσω ως ένα βαθμό, αποδεχόμενος την έλευση ενός συνεργάτη του, συμφώνησα να γίνει μία ακόμα μεταγραφή, αλλά όχι να απομακρυνθούν Μυτιληνιοί ποδοσφαιριστές.»
«Θεωρώ ότι αποτύχαμε στο 70% των επιλογών.»
«Δύο βασικοί λόγοι. Το γηπεδικό ασφαλώς, που αν καταφέρναμε να ανέβουμε κατηγορία θα ήταν… παγκόσμιο ρεκόρ, αφού αγωνιζόμασταν μακριά από την έδρα μας. Και σίγουρα, δεν κρύβομαι από κανέναν, η αποτυχία μας στο σχεδιασμό της ομάδας τόσο το καλοκαίρι, όσο και το Δεκέμβριο. Θεωρώ ότι αποτύχαμε στο 70% των επιλογών. Βέβαια, όλες οι επιλογές μας έγιναν με κάποιο κριτήριο τη συγκεκριμένη στιγμή. Αναζητούσαμε τερματοφύλακα, πήραμε τον Πουρή από τον περσινό πρωταθλητή, ο οποίος είχε δεχθεί ένα γκολ σε ολόκληρο το Β’ Γύρο. Αντίστοιχα και στη θέση του δεξιού μπακ, τον Στουρνάρα. Αριστερά, τον Κρουσταλέλη με τη σύμφωνη γνώμη του Διγκόζη. Στην άμυνα, τον Κριπιντίρη, Μυτιληνιό και με εμπειρία Super League. Ψάχναμε δεκάρι, καταλήξαμε στον Ιορδανίδη και μπροστά φέραμε τον Φλίγκο. Από αυτούς τους παίκτες, κάποιοι δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα, είτε βάσει των χρημάτων που μας στοίχισαν, είτε βάσει των προσδοκιών μας. Αποτύχαμε στις περισσότερες επιλογές…»
«Φυσικά, αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, ίσως και να κατέληγα σε μια τέτοια λύση. Δεν μου αρέσει να αποποιούμαι τις ευθύνες, το τελικό Ok των επιλογών το δίνει πάντα ο πρόεδρος. Ασφαλώς μετά από συζήτηση με τον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή. Πέσαμε έξω όμως. Όχι μόνο το καλοκαίρι, αλλά και τον Δεκέμβρη, όταν πήραμε Τσιλιγκίρη και Βαγγελή, οι οποίοι είναι εγνωσμένης ποδοσφαιρικής αξίας, αλλά τη στιγμή που τους θέλαμε, μέσα στη Σπάρτη ας πούμε, δεν μπορούσαν να προσφέρουν γιατί είχαν να αγωνιστούν αρκετό καιρό. Επομένως ναι, ίσως να έπρεπε να κάνω ένα τέτοιο βήμα, ώστε να σχεδιάσει την ομάδα κάποιος άνθρωπος εκτός νησιού, που θα είχε περισσότερες επαφές ή γνώσεις. Βλέπετε και οι δύο προπονητές, με τους οποίους κάναμε σχεδιασμό, Διγκόζης και Ταουσιάνης, ήταν εκτός κατηγορίας και εκτός λογικής του 3ου Ομίλου. Ίσως λοιπόν να χρειαζόταν κάποιος άνθρωπος που να γνωρίζει καλά τη Γ’ Εθνική συνολικά. Υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα στο πρωτάθλημα της Γ’, σε σχέση με της Β’ ας πούμε.»
«Ναι! Αν το δούμε αριθμητικά ή στατιστικά. Με δεδομένο ότι μια ομάδα για να πετύχει, χρειάζεται να δοθεί χρόνος και να δείξουμε εμπιστοσύνη στον προπονητή. Αλλά εκ των αποτελεσμάτων κρινόμαστε όλοι. Επομένως θα πω ότι οι αλλαγές που έγιναν, ήταν αναγκαίες τη στιγμή που αποφασίστηκε να συμβούν.»
«Περίμενα από ποδοσφαιριστές με ηγετική φυσιογνωμία να κρατήσουν σε υψηλό επίπεδο τα αποδυτήρια»
«Υπάρχει πικρία. Περίμενα από ποδοσφαιριστές με ηγετική φυσιογνωμία να κρατήσουν σε υψηλό επίπεδο τα αποδυτήρια. Όμως ορισμένες στιγμές είχαμε έντονο πρόβλημα. Αυτή είναι η πικρία μου. Και σίγουρα, σε μια εποχή που τα πάντα καταρρέουν στην Ελλάδα, όταν κάθεσαι απέναντι στον τεχνικό διευθυντή ή στον πρόεδρο για να κουβεντιάσεις τις απολαβές που επιθυμείς για να αγωνιστείς σε μια ομάδα, πρέπει να έχεις και το γνώθι σαυτόν, τι μπορείς να προσφέρεις. Το ερώτημα είναι, αυτά που παίρνω από την ομάδα, τα αποδίδω μέσα στο γήπεδο; Πιστεύω ότι λίγοι θα έκαναν την αυτοκριτική τους. Σε ότι με αφορά, θεωρώ πως με βάση τα όσα πρόσφερε η διοίκηση σε αυτούς τους παίκτες, δεν θα έπρεπε να μας αναλογεί η 4η θέση.»
«Έχοντας ένα άσχημο ξεκίνημα με δύο ήττες, παίζαμε συνέχεια με την πλάτη στον τοίχο. Σε οποιαδήποτε πειθαρχικά παραπτώματα συνέβησαν, είχα τη φιλοσοφία να προσπαθήσω να τους φέρω στο φιλότιμο, να τους δώσω να καταλάβουν το λάθος τους, ώστε να μην το επαναλάβουν. Όχι να τους τιμωρήσω. Εξάλλου η όποια τιμωρία τους οικονομικά ήταν δεδομένη, εάν η ομάδα δεν έβγαινε κατηγορία. Σίγουρα, μπορεί κάποιος να πει ότι η μέθοδος απέτυχε. Ήταν και παραμένει η φιλοσοφία μου όμως.»
«Πάντα υπήρχε σε κάθε αγώνα μια αιτία. Τύχη, συγκυρία, ανικανότητα, ψυχολογία. Και πάντα τόνιζαν πως θα τα δώσουν όλα στη συνέχεια για να κερδίσει ο Αιολικός το πρωτάθλημα. Δε θα τα ρίξω μόνο στους παίκτες. Έχουν φυσικά μερίδιο ευθύνης, όπως και όλοι μας. Διαθέταμε τα φόντα μέχρι το Δεκέμβρη τουλάχιστον, πριν κάνει τις δικές της μεταγραφές η Σπάρτη, να είμαστε μπροστά και με διαφορά. Συνέβησαν όμως πολλά. Ακόμα και το μεταναστευτικό επηρέασε. Δεν μπορέσαμε να παίξουμε τα φιλικά που θέλαμε. Πήγαμε μόνο μία φορά Τουρκία και ήταν δύσκολο να φέρουμε ομάδες στη Λέσβο. Από την άλλη, χτύπησε ο Φλίγκος πριν καν ξεκινήσει η χρονιά. Στην πρεμιέρα με τη Χαλκίδα δεχόμαστε το γκολ στις καθυστερήσεις και πάμε με κακή ψυχολογία στο ντέρμπι με τη Σπάρτη. Ανακάμψαμε βέβαια, αλλά και πάλι δεν μπορέσαμε σε κανένα χρονικά σημείο να βρεθούμε στην κορυφή.»
«Πιστεύω ότι ο 3ος Όμιλος είναι πιο βατός. Και αγωνιστικά και οικονομικά σε σχέση με τον 4ο Όμιλο, όπου υπήρχε για παράδειγμα ο ΟΦΗ ή ο Φωστήρας και φυσικά πολλά ακόμα διπλά ταξίδια στην Κρήτη. Οι δικές μας πληροφορίες έλεγαν ότι η Σπάρτη δεν θα είχε άμεσα τη χρηματοδότηση για να χτυπήσει την άνοδο. Μην ξεχνάτε ότι αυτό συνέβη από το Δεκέμβρη και μετά. Ο Παναργειακός δυσκολευόταν εξαρχής, ενώ ο Παναρκαδικός δεν έδειχνε τη θέληση, επομένως είχαμε τύχη στον 3ο Όμιλο.»
«Κοιτάξτε, δεν διεκδικώ τον τίτλο του πρώτου παράγοντα της Μυτιλήνης. Έχω κατακτήσει όμως πιστεύω τον τίτλο του ανθρώπου που αγαπά υπερβολικά τον Αιολικό. Την αγάπη μου για αυτή την ομάδα είχα οδηγό και γι’ αυτό τη βάζω όλο αυτό το διάστημα πάνω απ’ όλα. Δεν επιθυμώ να κρίνω εγώ λοιπόν τι πρόσημο είχε αυτή η τριετία. Ούτε θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να θυμηθώ πως και τις δύο φορές που έπεσε η ομάδα στο τοπικό, μπήκα μπροστά και η ομάδα ανέβηκε ξανά κατηγορία. Όλα τα χρόνια, όποτε με χρειάστηκε ο σύλλογος ήμουν παρών. Και βοηθούσα την ομάδα είτε πρόεδρος ήταν ο Φλωρίδης, είτε ο Βέρρος. Και θα είναι χαρά μου, πάντοτε, κάθε επιτυχία του Αιολικού. Δε με νοιάζει να με κρίνουν ως παράγοντα. Αλλά ως άνθρωπο που αγαπά υπερβολικά τον Αιολικό. Με κατηγόρησαν πολλοί ότι η ομάδα ταξίδευε με 26 άτομα αποστολή. Ο Αιολικός, σε όποια κατηγορία αν αγωνίζεται και δεδομένης της χορηγίας που είχαμε, έπρεπε να βγάζει προς τα έξω την εικόνα της επαγγελματικής ομάδας. Έτσι είχα μάθει και ως ποδοσφαιριστής στον Αιολικό. Έτσι έπρεπε να γίνει λοιπόν, για να ζηλεύουν την οργάνωσή μας. Είχα όραμα τη δημιουργία ενός προπονητικού κέντρου, όπως και έγινε, εφάμιλλο του ονόματος και της ιστορίας της ομάδας. Το μόνο που δεν καταφέραμε ήταν να έχουμε την έδρα μας, που μέτρησε αρνητικά, αγωνιστικά και οικονομικά.»
«Δε σας κρύβω ότι θα την ήθελα μια τέτοια ερώτηση, αλλά δεν ξέρω κιόλας αν κρύβει κάποια παγίδα. Αν θυμάστε καλά, την πρώτη χρονιά ήμουν δίπλα του και οικονομικά, αλλά για ένα βαθμό χάσαμε την άνοδο από τον Αχαρναϊκό. Την επόμενη σεζόν, ο Άκης (σ.σ. Βέρρος) είχε τη φιλοσοφία ότι μπορούσε να επιτευχθεί η άνοδος-παραμονή με χαμηλότερο μπάτζετ. Προσωπικά διαφωνούσα και είχα κάνει την πρόβλεψη ότι η ομάδα θα πέσει. Δεν μπορούσα λοιπόν να στηρίξω κάτι που δεν το πίστευα. Έγινε η προσπάθεια αυτής της διοίκησης, αλλά φτάσαμε σε εξευτελιστικά γεγονότα για το σύλλογο. Στο τελευταίο ματς στην Αγιάσο, βέβαια ο Βέρρος είχε παραιτηθεί από την προεδρία, δεν υπήρχαν τα χρήματα για να πληρωθεί η διαιτησία. Και έχοντας πληροφορηθεί όσα επρόκειτο να συμβούν, φρόντισα να υπάρχουν τελικά χρήματα στο γήπεδο για να γίνει κανονικά το παιχνίδι, απλά και μόνο για να μην ξεφτιλιστεί ο Αιολικός. Ίσως όπως λέτε αυτή τη χρονιά, εάν ο Άκης εισάκουε την άποψή μου, να είχε βγει νωρίτερα η ομάδα κατηγορία και σήμερα να μιλούσαμε για άλλα πράγματα.»
«Θα μπορούσε, συμφωνώ. Εγώ δεν έλεγα να πάμε στα ίδια νούμερα. Αλλά όχι και να κατέβουμε σχεδόν στο 1/3 του περσινού προϋπολογισμού. Έλεγα ότι δεν είναι δυνατόν να πετύχει έτσι η ομάδα. Και δεν μπορώ να προσφέρω κάποια χρήματα, ενώ δεν έχω εμπιστοσύνη στο πλάνο. Μπορεί και να πετύχαινε. Μακάρι να πετύχαινε. Πρώτος θα έδινα συγχαρητήρια στον κ. Βέρρο…»
«Αυτό είναι υποκειμενικό. Έχετε κάνει και αρκετά δημοσιεύματα κατά καιρούς, ότι παίρνω τις αποφάσεις με το συναίσθημα, ότι είμαι συγκεντρωτικός και ότι πολλές φορές από την υπερβολική μου αγάπη μπορεί να πνίξω την ίδια την ομάδα. Δεν είναι εύκολο να απαντήσω μετά βεβαιότητας. Όταν αγαπάς κάτι παθολογικά, το αγαπάς και απόλυτα. Δεν ξέρω αν οι ενέργειές μου είναι υπερβολικές. Αυτό που θέλω να καταθέσω όμως, είναι ότι σε κάθε επιτυχία αυτής της ομάδας χαίρομαι, σε κάθε της αποτυχία πικραίνομαι και όποτε ζήτησαν τη βοήθειά μου, στάθηκα στο πλευρό της.»
«Έχοντας την τελευταία τριετία δίπλα μας, χορηγικά, την οικογένεια Τρύφωνα, η λειτουργία της ομάδας, στο επίπεδο που αναφέρετε, θέλαμε και έπρεπε να είναι άμεμπτη. Πολλοί βλέπετε, συνέδεαν κακώς την παρουσία της, με τη διοίκηση του συλλόγου. Εγώ ως πρόεδρος όμως, δεν ήθελα να ριψοκινδυνέψω σε καμία περίπτωση. Καλοπροαίρετα, πίστευα ότι το 50%-50% ήταν εξασφαλισμένο. Σε κάποια παιχνίδια του ομίλου όμως, αποδείχθηκε ότι κάποιες άλλες ομάδες είχαν πετύχει να εξασφαλίσουν κάποια σφυρίγματα υπέρ τους, όπως η Σπάρτη στον Α’ Γύρο.»
«Καμιά φορά όμως, σε αντιμετωπίζουν ανάλογα με τη θέση που βρίσκεσαι.»
«Όχι βέβαια, δεν αξίζει. Αλλά δεν θα μπω στη διαδικασία να χαρακτηρίσω ομάδες. Η ανυποληψία προέρχεται από ανθρώπους, που αντιμετώπισαν κατ’ αυτόν τον τρόπο τον Αιολικό. Αν μήτι άλλο, είναι πολύ περιφρονητικό για εκείνους. Εμείς ήμασταν κύριοι όλα αυτά τα τρία χρόνια απέναντι σε όλους. Με αυτούς που άλλα λέγανε και άλλα κάνανε, δεν θέλω καν να ασχοληθώ. Απλώς, εμείς βάσει μπάτζετ, βάσει ιστορίας, βάσει δυναμικής, δεν έπρεπε να είμαστε μόνο τρεις βαθμούς μπροστά από τη Βάρδα. Και δέκα ακόμα θα ήταν λίγοι. Καμιά φορά όμως, σε αντιμετωπίζουν ανάλογα με τη θέση που βρίσκεσαι. Θα ήταν όλα αλλιώς, αν στο τέλος του Α’ Γύρου ήμασταν πέντε βαθμούς μπροστά από το δεύτερο…»
«Κανείς δεν ξέρει τι έχω τραβήξει φέτος. Σε μια περίοδο με capital control, σε μια χρονική στιγμή που τα πάντα καταρρέουν στην οικονομία, να έχω τη διοίκηση και να είμαι υπόλογος σε ό,τι γίνεται στον Αιολικό. Αναγκαστικά, ο πρόεδρος πρέπει να βρει λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Όταν μια διαιτησία κοστίζει 1.700€, χρήματα που πρέπει να υπάρχουν μετρητά πριν το ματς, αποστολές με κόστος άλλα τόσα και παραπάνω, όταν υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας με 420€ άντληση από κάθε λογαριασμό και πρέπει να βρεθούν λεφτά για τον Αιολικό, για το σπίτι, για το παιδί που σπουδάζει μακριά, στη διάρκεια του αγώνα υπάρχει πίεση φοβερή, την οποία κανείς δεν αντιλαμβάνεται. Ειδικά στο συγκεκριμένο ματς, μια απώλεια βαθμών σήμαινε ότι βγαίναμε εκτός και από τη διεκδίκηση της 2ης θέσης. Δικαιολογημένη λοιπόν η έκρηξή μου.»
«Δεν μου αρέσει να κρύβομαι πίσω από άλλους. Το σχεδιασμό τον κάναμε από κοινού, μαζί με τον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή. Θέλετε να έχω ως πρόεδρος τη μεγαλύτερη ευθύνη; Νομίζω πως θα ήταν άδικο. Παίρνω όμως το μερίδιο που μου αναλογεί κι ας είναι το μεγαλύτερο. Από κει και πέρα, φέρουν τη δική τους ευθύνη οι ποδοσφαιριστές και μικρότερη ο προπονητής.»
«Κατ’ αρχήν θέλω να πω με την ευκαιρία που μου δίνετε, πως είμαστε τυχεροί ως Αιολικός, έχοντας χορηγό τη συγκεκριμένη οικογένεια, τα αδέλφια Παναγιώτη και Θόδωρο Τρύφωνα, αλλά παράλληλα και ως κοινωνία, που οι συγκεκριμένοι συντοπίτες μας στέκονται αρωγοί σε οτιδήποτε πρεσβεύει το νησί, είτε σε ατομικό είτε σε ομαδικό επίπεδο. Όχι μόνο στον αθλητικό τομέα. Είναι γεγονός πως ο Παναγιώτης, με τον οποίο έχουμε καθημερινή επαφή, δεν είναι ο άνθρωπος που έχει αυτοσκοπό να ανεβάσει τον Αιολικό κατηγορίες. Θέλει να στηρίζει κάθε προσπάθεια που ξεκινά από το νησί και να τη βλέπει να λειτουργεί καλά, να μεγαλώνει και γιατί όχι να μεγαλουργεί, με βάση πάντα το δικό του κριτήριο. Αυτό τον χαροποιεί. Δε σας κρύβω, πως η άποψή του πέρυσι το καλοκαίρι, ήταν να πορευτούμε πιο συγκαταβατικά, με Μυτιληνιούς ποδοσφαιριστές και όσα καταφέρναμε να πετύχουμε. Το βάρος που νιώθω στους ώμους ήταν πως τον επηρέασα, επειδή ταυτίζομαι με το όραμα των φιλάθλων του Αιολικού, να διεκδικήσουμε την άνοδο. Αυτό λοιπόν που φέρω βαρέως είναι πως τον έπεισα να ανεβάσουμε το μπάτζετ, το οποίο καλύφθηκε κατά τα 2/3 από την οικογένεια Τρύφωνα και κατά 1/3 από εμένα, διεκδικώντας τον τίτλο. Κάτι που τελικά δεν καταφέραμε. Ήθελα να ψηλώσουμε τον πήχυ, λόγω και της παρουσίας της ΑΕΛΚ στη Super League, έπρεπε να μπορέσουμε να έχουμε λόγο και στον Ταρλά. Εκ του αποτελέσματος όμως, δεν μπόρεσα να πετύχω, όσα του είχα πει...»
«Όντως, συναντηθήκαμε μετά από αυτό το ματς και είχαμε συζήτηση στο γραφείο του. Η προσωπική μου άποψη, την οποία αποκόμισα από την κουβέντα που κάναμε, είναι ότι η οικογένεια Τρύφωνα θα παραμείνει κοντά στον Αιολικό, χωρίς να γνωρίζω όμως το μέγεθος αυτής της χορηγίας. Νομίζω ότι θα τοποθετηθεί επίσημα, κάποια στιγμή, σύντομα. Αυτό θα εξαρτηθεί από το ποιος θα είναι στη διοίκηση, τι στόχους θα βάλει, τι πρόγραμμα θα παρουσιάσει. Εάν υπάρξει μια συλλογική προσπάθεια, εκτίμησή μου είναι ότι η οικογένεια θα συνεχίσει να προσφέρει στον Αιολικό, στο μέτρο πάντα που το επιθυμεί.»
«Δεν μπορώ να ανταπεξέλθω πλέον οικονομικά σε αυτά που οφείλει να παρέχει ο πρόεδρος του Αιολικού, με βάση το σκεπτικό και τη φιλοσοφία μου.»
«Όχι! Γιατί δεν μπορώ να ανταπεξέλθω πλέον οικονομικά σε αυτά που οφείλει να παρέχει ο πρόεδρος του Αιολικού, με βάση το σκεπτικό και τη φιλοσοφία μου. Ο Αιολικός πρέπει να είναι πρωταγωνιστής σε όποια κατηγορία κι αν συμμετέχει. Δεν θα μπορούσα να είμαι πρόεδρος σε ένα σχήμα, που θα κατέβαζε την ομάδα για να διεκδικήσει απλά την παραμονή της στην κατηγορία. Δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου. Αυτό άλλωστε έπραξα και στη δεύτερη χρονιά θητείας του Βέρρου. Γιατί διακινδυνεύουμε να εξελιχθεί η ιστορία ανάποδα και ένας υποβιβασμός θα είναι πια ταφόπλακα για το σύλλογο. Και δεν πιστεύω πως θα βρεθεί ξανά ένας Γριπιώτης, να τον αναλάβει στο τοπικό και να τον ανεβάσει κατηγορία. Ξέρετε κάποια πράγματα λέγονται και πικραίνουν. Σε μια γενική συνέλευση, αναφέρθηκε ότι στη χρονιά του τοπικού ξοδεύτηκαν 100.000€ και ότι τα χρήματα ήταν υπερβολικά πολλά. Είδατε τον Πανθηραϊκό πριν λίγες μέρες και θα δείτε και τη Ρόδο σύντομα. Ρωτήστε τους πόσα ξόδεψαν εκείνοι για να βγουν στη Γ’ Εθνική. Σαν άνθρωπος, για να συμμετέχω κάπου, πρέπει να έχω ένα όραμα και να το πιστεύω. Άσχετα αν θα το πετύχω ή όχι. Για να είμαι λοιπόν πρόεδρος, πρέπει ο στόχος να είναι η άνοδος. Αλλά αφού δεν μπορώ για τρίτη συνεχόμενη χρονιά να βάλω τα χρήματα που πρέπει, αυτόματα δεν μπορώ να είμαι και πρόεδρος.»
«Και ποιος θα χρηματοδοτήσει αυτές τις χρονιές; Το ελάχιστο μπάτζετ που μου αναφέρετε τώρα, για μια τέτοια ομάδα δηλαδή που θα στοχεύει στην παραμονή, κυμαίνεται στις 300.000€. Από πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα;»
«Αυτή είναι μια άποψη, μια ιδέα. Πρέπει να την πιστέψουν κάποιοι άνθρωποι και να την υλοποιήσουν. Αλλά θωρώ ότι δεν θα πετύχει. Και θα διακινδυνεύσει η ομάδα την άμεση καταστροφή. Μακάρι να υπάρξουν ενδιαφερόμενοι. Ένας λόγος που δίνω και τη συνέντευξη στην εφημερίδα σας, αφού η γενική συνέλευση πλησιάζει, είναι για να φέρουν τις προτάσεις τους όσοι το επιθυμούν, αναλαμβάνοντας την ομάδα. Μπορεί να ακολουθήσουν ενδεχομένως και αυτόν τον προγραμματισμό που προαναφέρατε ή όποιον άλλον έχουν κατά νου.»
«Όχι, ούτε έχω συζητήσει, ούτε έχω σκεφτεί. Επειδή όμως θέλω να είμαι ξεκάθαρος απέναντί σας, προσωπικά το προηγούμενο καλοκαίρι είχα συνομιλήσει με τον κ. Βέρρο. Του ζήτησα να έρθει κοντά μας και να μπει μάλιστα μπροστά. Θέλω να καταλάβετε, πως δεν βρίσκομαι στον Αιολικό για την καρέκλα. Και σήμερα, αν έρθει κάποιος με θέληση να αναλάβει την προεδρία, εφόσον θέσει στόχο πρωταθλητισμού, εγώ θα είμαι στο πλευρό του. Από όπου κρίνει πως μπορώ να συνδράμω, εντός ή εκτός διοίκησης. Μπορεί βέβαια πολλοί να μη με θέλουν κιόλας, ίσως το όνομά μου να είναι βαρύ, τι να πω. Εμένα με ενδιαφέρει ο Αιολικός, οι υψηλοί του στόχοι και η επιστροφή της ομάδας στις ανώτερες κατηγορίες. Αυτό θα ήταν ιδανικό, ειδικά την ερχόμενη σεζόν, δεδομένου ότι ο Ταρλάς θα είναι πιθανότατα διαθέσιμος για τους αγώνες μας, μετά τον υποβιβασμό της ΑΕΛΚ.»
«Κοιτάξτε, υπάρχει ένα παραχωρητήριο δεκαετές, το οποίο δόθηκε από την προηγούμενη δημοτική αρχή. Για άλλους λόγους βέβαια, αφού όπως λέγεται η ΠΑΕ ΑΕΛΚ το ζήτησε προκειμένου να επιχορηγηθεί από τον ΟΠΑΠ, έχοντας να επιδείξει κάποιες αθλητικές εγκαταστάσεις στη διαχείρισή της. Το λάθος λοιπόν ξεκινά από εκεί. Υπάρχει και ο κανονισμός της Super League, που δεν δέχεται άλλη ομάδα σε γήπεδο, το οποίο χρησιμοποιεί ως έδρα κάποιο μέλος του συνεταιρισμού, αδιαφορώντας αν πρόκειται για δημοτικό. Καταλήξαμε στα δικαστήρια, εάν έχει ισχύ ή όχι αυτό το παραχωρητήριο, βγήκε μια προσωρινή απόφαση, από κει και πέρα ο Δήμος Λέσβου αναμένει τις οριστικές δικαστικές αποφάσεις και φυσικά πλέον έχει σημασία πώς θα αποφασίσει να πορευτεί και η ίδια η ΠΑΕ ΑΕΛΚ, αφού πολλά φημολογούνται. Εμείς, ως Αιολικός, δε θεωρώ ότι κάναμε λάθη. Έχει σφάλει 100% η προηγούμενη δημοτική αρχή.»
«Φυσιολογικό είναι, μια απόσταση 40 χιλιομέτρων να δυσκολέψει την παρουσία των φιλάθλων μας στο Λεκανοπέδιο και λόγω της οικονομικής συγκυρίας. Ευθέως λοιπόν, σας απαντώ όχι! Δεν έμεινα ευχαριστημένος από την παρουσία του κόσμου σε μια αφιλόξενη έδρα και σε τέτοια απόσταση. Αναγνωρίζω όμως τις δυσκολίες. Το γεγονός επιβεβαιώνει ο αγώνας με τον Κανάρη στον Ταρλά. Στο πιο αδιάφορο βαθμολογικά ματς της χρονιάς, είχαμε τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία, ακόμα και από τα ντέρμπι που δώσαμε στην Καλλονή. Μας επηρέασε σε πολλαπλά επίπεδα η απώλεια της φυσικής μας έδρας. Αλλά από ένα σημείο κι έπειτα δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά. Ακόμα και στη διάρκεια των δικαστηρίων, όταν ζητήσαμε να κάνουμε χρήση του σταδίου, οι όροι που μας προτάθηκαν από τη μεριά της ΠΑΕ ΑΕΛΚ ήταν παντελώς ασύμφοροι για το σύλλογο…»
«Δεν πιστεύω ότι θα επανέλθει κανένα τέτοιο σενάριο. Αυτή είναι η γνώμη μου. Ούτε μία στο εκατομμύριο δεν υπάρχει περίπτωση να συμπορευθούν οι δύο ομάδες.»
«Μιλάμε για την τελευταία τριετία, σωστά; Ας πάρουμε τις χρονιές μία προς μία. Την πρώτη στο τοπικό, ως διεκδικητές της ανόδου δεν θα μπορούσαμε να το πράξουμε, αγωνιζόμενοι στην ίδια κατηγορία με αυτές τις ομάδες. Πέρυσι, στηρίξαμε έμπρακτα τον Διαγόρα και μάλιστα ο Παναγιώτης Τρύφων ακόμα και οικονομικά. Θέλαμε να πετύχει την άνοδό του για πολλούς λόγους. Φέτος, από τη στιγμή που ο Αίγειρος είναι ακόμα σε διαδικασία μπαράζ, δεν θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε, σεβόμενοι τον αγώνα που δίνουν. Ξέρετε, στα χωριά οι παράγοντες είναι τοπικιστές. Στηρίζουν την τοπική τους κοινωνία, το χωριό, την ομάδα τους και καλά κάνουν. Κατάγομαι από τα Λουτρά και γνωρίζω. Όχι, δεν προσπάθησα, διότι πιστεύω ότι δεν υπήρχε ο κατάλληλος άνθρωπος και γενικώς δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Καταλαβαίνω όμως ότι η ερώτησή σας έχει να κάνει και με το γεγονός, πως πάντοτε, μετά από κάποια αποχώρησή μου, είχα ενεργήσει για τη διάδοχη κατάσταση. Το 2004 παραδώσαμε την ομάδα στον Άρη Χατζηκομνηνό, το 2009 στο Γιάννη Φλωρίδη, ακολούθως το 2011 στον Ταξιάρχη Βέρρο. Αυτή τη στιγμή, επειδή είναι θολό το τοπίο στο λεσβιακό ποδόσφαιρο, όλα είναι ρευστά. Δεν γνωρίζουμε ακόμα πού θα παίζει η ΑΕΛΚ, εμείς ως Αιολικός φαντάζομαι πως σύντομα θα έχουμε μια επίσημη τοποθέτηση από την οικογένεια Τρύφωνα για τις προθέσεις της, ο Αίγειρος είναι ακόμα σε διαδικασία μπαράζ, θεωρώ ότι είναι νωρίς ακόμα. Όποιοι ενδιαφέρονται όμως, θα φέρουν τις προτάσεις τους στη γενική συνέλευση και θα είμαστε εκεί για να τις συζητήσουμε…»
«Ναι, λείπουν. Αλλά εδώ, θέλω να αναφερθώ σε όσους στήριξαν έμπρακτα το συμβούλιο τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει σημασία πόσα χρήματα έδωσε ο καθένας, αφού το σημαντικό που πρέπει να εξεταστεί είναι αν του περίσσευαν, στις εποχές που διανύουμε. Τους ευχαριστώ όλους, που με στήριξαν από το υστέρημά τους. Είναι το λιγότερο που μπορώ να τους πω…»
«Προσπάθησα να δώσω αρμοδιότητες. Είναι όμως και θέμα χαρακτήρων. Δεν μπορώ να τους κρίνω λοιπόν. Ένα ξέρω. Στον Αιολικό χρειάζονται όλοι. Ακόμα και οι ιδιόρρυθμοι. Στο μέλλον, σίγουρα, αρκετοί από αυτούς τους ανθρώπους θα προσφέρουν ξανά στον Αιολικό. Τα υπόλοιπα τα κρατάω για μένα…»
«Σίγουρα έχει δώσει πολλά χρήματα στο ποδόσφαιρο. Όμως διάλεξε να βάλει απέναντί του πολλούς ανθρώπους, εντός και εκτός τοπικής κοινωνίας. Ήταν επιλογή του, το αποτέλεσμα γνωστό και γι’ αυτό κρίνεται σήμερα.»
«Να δω τον Αιολικό όσο πιο ψηλά γίνεται. Σκαλοπάτι – σκαλοπάτι. Έπαιξα στη Β’ Εθνική με αυτή την ομάδα. Ανεξάρτητα ποιος θα είναι πρόεδρος, η χαρά μου, εφόσον συμβεί η επιστροφή μας, θα είναι τέτοια που θα τον ευχαριστήσω για την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου.»
«Πάντα, έλεγα πως όταν μπορώ οικονομικά να προσφέρω σε αυτή την ομάδα, θα το κάνω. Στην παρούσα χρονική στιγμή όμως, δεν είμαι εκείνος που μπορεί να οδηγήσει την ομάδα στη Β’ Εθνική. Οικονομικά μιλώντας πάντα. Και δεν είμαι από εκείνους που θα δεχόμουν να κάθομαι στην καρέκλα και να με χρηματοδοτούν εξ’ ολοκλήρου άλλοι.»
«Αυτές είναι οι πιο δύσκολες ερωτήσεις τώρα… (γέλια)»
Ποδόσφαιρο: «Το 1/3 μου. Τα άλλα δύο είναι η οικογένεια και η δουλειά».
Αιολικός: «Όλη μου η ζωή»
Αετός Λουτρών: «Η μισή μου ζωή.»
ΑΕΛΚ: «Αδιάφορη έννοια για εμένα. Σαν μια ομάδα που δεν υπάρχει στη Μυτιλήνη.»
Ταρλάς: «Το σπίτι μας»
Οικογένεια Τρύφων: «Ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η Λέσβος»
Αγαπημένος Λέσβιος ποδοσφαιριστής διαχρονικά: «Ανδρέας Δαλαμπέκης»
Αγαπημένος συμπαίκτης: «Γιάννης Μανούσος»
Αγαπημένος Έλληνας ποδοσφαιριστής εκτός νησιού διαχρονικά: «Μίμης Παπαϊωάννου»
Αγαπημένος ξένος ποδοσφαιριστής διαχρονικά: «Λιονέλ Μέσι»
Αγαπημένος προπονητής: «Μιχάλης Γρηγορίου»
Σπουδαιότερη νίκη: «Αχαρναϊκός-Αιολικός 0-1, επί προεδρίας Βέρρου. Είχα συνοδεύσει την αποστολή και με είχαν τα ΜΑΤ περικυκλωμένο μέσα σε ένα μπουθ. Φοβόμουν ακόμα και να κοιτάξω τους Μυτιληνιούς στην εξέδρα.»
Η ήττα που πόνεσε περισσότερο: «Η φετινή στο Λουτράκι. Μας έβγαλε εκτός στόχων.»
Μεγαλύτερη αδικία: «Ξανά στο Λουτράκι, φέτος. Με έχει στιγματίσει αυτό το ματς. Το αξίζαμε και αν είχαμε κερδίσει, θα ήταν όλα διαφορετικά, το πιστεύω...»
Μεγαλύτερη «τρέλα» για τον Αιολικό: «Την κρατώ μέσα μου. Θα ήθελα να μην τη δημοσιοποιήσω.»
