"Μπάλα στον Αέρα" 99 FM. Ακούστε Ζωντανά
Η δεύτερη συνεχόμενη τραγική εμφάνιση του Αιολικού είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση σύσσωμου του διοικητικού συμβουλίου και τη δρομολόγηση εξελίξεων με τον προγραμματισμό γενικής συνέλευσης.
Μια κίνηση, που δικαιολογημένα χαρακτηρίζεται από κάποιους ως αποδοχή των λανθασμένων επιλογών που έγιναν το καλοκαίρι, στο στήσιμο μιας ομάδας, η οποία ναι μεν είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί, όμως αυτή τη στιγμή απέχει παρασάγγας ακόμα κι από τις πιο μέτριες του ομίλου στην κατηγορία.
Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τη διοίκηση Βέρρου, γιατί μπήκε στη διαδικασία να κατεβάσει το μπάτζετ και παράλληλα την ομάδα στο γήπεδο. Ήταν επιτακτική ανάγκη και λόγω ιστορίας, να μην υποβιβαστεί ποτέ ξανά στα χαρτιά, αλλά και λόγω εποχής, ώστε αυτά τα δύο να συνδυαστούν για να πορευτεί με ηρεμία ο σύλλογος.
Από τη μία, η τραβηγμένη κίνηση πρόσληψης του Παναγιώτη Πιττού σε ρόλο προπονητή, η παιδική προετοιμασία σε επίπεδο φυσικής κατάστασης και τακτικής, ή οι προπονήσεις στις παραλίες πάνω στην άμμο. Από την άλλη η αστεία εμμονή στη στήριξη αυτής της επιλογής από τη διοίκηση, σε συνδυασμό με την άγνοια ως προς την ποιοτική ενίσχυση ή την αδικαιολόγητη -από κάθε άποψη- τσιγγουνιά ως προς την απαραίτητη πραγματοποίηση φιλικών αγώνων. Όλα μαζί, οδήγησαν σε αυτό το αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα εντός αγωνιστικών χώρων.
Αποτέλεσμα για το οποίο πρώτιστη ευθύνη έχει η διοίκηση Βέρρου, που το καλοκαίρι –έστω και υπό την πίεση του χρόνου- πήρε ουσιαστικά μόνο ρίσκα και τζόγαρε πάνω στη φανέλα του Αιολικού και την υστεροφημία των παραγόντων της.
Δεν περίμενε κανείς ότι το δημιούργημά τους θα ήταν τόσο κακό. Παρασύρθηκαν και πίστεψαν ότι η ομάδα μπορεί να πετύχει του στόχους της, χωρίς να κοπιάσει.
Έλειπε από την ομάδα ο ποδοσφαιράνθρωπος που θα χτυπούσε το καμπανάκι του κινδύνου. Και αυτός για να βρεθεί ή πληρώνεται όπως συμβαίνει στις επαγγελματικές ομάδες ή κερδίζεται μέσα από το όραμα μιας διοίκησης που θα εμπνεύσει όπως γίνεται στις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Σε κάθε περίπτωση, η διοίκηση Βέρρου δικαίως δεν ήθελε να πληρώσει, όμως αναγκάστηκε να πορευτεί με έλλειμμα καθαρά ποδοσφαιρικό.
Επιλέχθηκαν παίκτες που ίσως δεν μπορούν να παίξουν σε αυτό το επίπεδο και θα έπρεπε να έχουν ήδη αποχωρήσει, όπως έγινε και στην περίπτωση του αποδιοπομπαίου Καπίνο. Κάποιοι δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τον κανονικό ρυθμό των προπονήσεων, άλλοι πάλι έχουν καταθέσει μέχρι στιγμής τα διαπιστευτήριά τους σε ομάδες κατώτερες από όσες συμμετέχουν στο φετινό 8ο όμιλο του Περιφερειακού.
Ευθύνη έχουν φυσικά όσοι τους επέλεξαν, με το ελαφρυντικό ότι λόγω της ποδοσφαιρικής τους άγνοιας, έκαναν λανθασμένες μεταγραφές, σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσουν την αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη της ομάδας, μειώνοντας δηλαδή το μπάτζετ.
Όμως μερίδιο αναλογεί και σε όσους την κρίσιμη στιγμή αποχώρησαν, γιατί πολύ απλά έλεγαν πως ήθελαν να συνεχίσουν να κρατούν τον πήχη ψηλά, χωρίς όμως να είναι σε θέση να εγγυηθούν ή να πληρώσουν, ώστε να πετύχουν κάτι τέτοιο.
Πέρυσι ξοδεύτηκαν σχεδόν 300 χιλιάδες ευρώ σε έναν όμιλο 14 ομάδων, από τον οποίο κέρδιζε την άνοδο μόνο ο πρώτος. Φέτος, έχουμε την τύχη, λόγω της αναδιάρθρωσης να ανεβαίνουν έξι και επτά από έναν όμιλο 11 ομάδων.
Πάλι όμως κάποιοι επιμένουν να μιλούν για υπέρογκα –αυτή την εποχή- μπάτζετ ή για οικονομική ενίσχυση της ομάδας από την πλευρά τους, μόνο στην περίπτωση που αυτή θα προστεθεί στα ήδη προϋπολογισμένα έξοδα για φέτος. Δηλαδή, κάνοντας τα 140-150 χιλιάρικα, ας πούμε 200 συνολικά. Λεφτά υπάρχουν…
Στο δια ταύτα. Η Γενική Συνέλευση της ερχόμενης Δευτέρας δίνει την ευκαιρία σε όλους για αυτοκριτική. Αλλά πολύ περισσότερο για την κατάθεση βιώσιμων εναλλακτικών προτάσεων, όχι στη λογική του «θα» πληρώσουμε, αλλά κατ’ ουσία με τα λεφτά στο χέρι.
Κριτική, καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη δεν έχει σημασία, ξέρουν να κάνουν οι περισσότεροι, ειδικά μάλιστα όταν βρίσκονται «έξω από το χορό». Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό λοιπόν, για όσους θεωρούν πως έχουν τη λύση.
Τη Δευτέρα, πρέπει όλοι να βρίσκονται στην αίθουσα του Επιμελητηρίου. Να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να παραδεχθούν τα σφάλματά τους. Να ακούσουν όσα έχει να καταλογίσει η μία προς την άλλη πλευρά. Αλλά το κυριότερο, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΒΙΩΣΙΜΗ ΛΥΣΗ για έναν Αιολικό, που οδηγήθηκε ως εδώ με συγκεκριμένες επιλογές όσων έμειναν, αλλά και όσων έφυγαν.
Ο Αιολικός δεν είναι του Βέρρου ή του Γριπιώτη. Όπως δεν ήταν ούτε του Καραμπάση, ούτε του Χατζηκομνηνού, ούτε του Βαρκάρη, ούτε του Ματζουράνη, ούτε όλων εκείνων που πέρασαν από τον προεδρικό θώκο της διοίκησης. Ο ΑΙΟΛΙΚΟΣ είναι ΑΙΟΛΙΚΟΣ, σκέτο! Πάνω από πρόσωπα, πάνω από εγωισμούς, πάνω από πείσματα.
Αυτή τη στιγμή ο Αιολικός είναι θύμα, για το γινάτι της μίας ή της άλλης πλευράς. Φτάνει όμως πια...
Η ιστορία θα γράψει έτσι κι αλλιώς κι αυτή είναι ο αδιάψευστος κριτής όλων μας…
