Φίλε, μην κόψεις το γήπεδο ποτέ!

Του Βασίλη Σαμπράκου

Πολύ άσχημο συναίσθημα να χάνεις έναν φίλο, από παρεξήγηση, απογοήτευση, ξενέρωμα. Πιθανόν να σε ανακουφίζει λίγο το συμπέρασμα μιας αυτοκριτικής που σε βγάζει λιγότερο φταίχτη από τον άλλο, αλλά το κενό και η θλίψη δεν σβήνουν.

Στην εποχή των περικοπών και των εκπτώσεων, τη σημερινή, έχει έρθει περικοπή και έκπτωση στα αισθήματα και την ανθρώπινη ποιότητα. Οι σχέσεις δοκιμάζονται πιο πολύ από ποτέ. Οι «φίλοι» χάνονται, στις ανθρώπινες σχέσεις που είχαν χτιστεί πάνω στην εξυπηρέτηση συμφερόντων.

Μου εξηγούσε ένας τύπος τις προάλλες πόσο θα ήθελε να παίζει η ομάδα του κάθε εβδομάδα εντός έδρας. Όχι μόνο για την ψυχαγωγική διέξοδο που του προσφέρει το ποδόσφαιρο, αλλά για το οξυγόνο που του βάζει στα πνευμόνια η γηπεδική παρέα. Συναντά τύπους, που κάνουν παράλληλη ζωή, με τους οποίους μοιράζεται συναισθήματα, δίχως κανένα φόβο για την πιθανότητα να τον κοιτάζουν στην τσέπη ή στην κοινωνική θέση, δίχως καμιά ανησυχία για την πιθανότητα να τον εκμεταλλευτούν. «Αντε να μου ζητήσουν ένα τσιγάρο, ή να πληρώσω εγώ τον καφέ επειδή του πήραν τα ψιλά στην πόρτα», όπως μου έλεγε.

Θυμάμαι ακόμη πολύ καλά την παρέα που πήγαινα μαζί της γήπεδο, όπως και όλη εκείνη την μικροκοινωνία γύρω από την σταθερή θέση στην οποία καθόμουν στην εξέδρα. Η παρέα του γηπέδου είναι πάντα εκεί, έτοιμη να σου δώσει μια αγκαλιά ή να σου σφίξει το χέρι στο γκολ, να σε παρηγορήσει όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά στο ματς ή στην ομάδα, να σου δώσει την ευκαιρία να ξεφύγεις και να ξεχαστείς από τα καθημερινά ζόρια, μέσα από μια συζήτηση για τα ακραία μπακ ή το νέο χαφ που δεν τη βρίσκει και κάνει κοντρόλ με το καλάμι, να μοιραστεί μαζί σου τα έξοδα μιας εκδρομής στην επαρχία για ένα παιχνίδι.

Το κείμενο αυτό απευθύνεται κυρίως στους πιτσιρικάδες, που φτάνουν στην ηλικία να διαλέξουν ψυχαγωγικές δραστηριότητες και ετοιμάζονται να κόψουν το γήπεδο επειδή δεν τους ακολουθούν εκεί οι παρέες τους από την πλατεία, το εμπορικό κέντρο, ή τον πεζόδρομο που συχνάζουν, ή επειδή ξενερώνει η γκόμενα. Μη κάνετε αυτό το λάθος. Μη χάσετε ποτέ τον δρόμο για το γήπεδο. Στη συνηθισμένη εξέδρα θα σας περιμένει πάντα η μόνη φιλική παρέα που δεν θα σας προδώσει ποτέ, διότι δεν θα αλλάξει ποτέ ομάδα.

Το κείμενο απευθύνεται και προς τους γονείς που αναρωτιούνται αν είναι ή όχι καλό να συνεχίσουν να επιτρέπουν στους πιτσιρικάδες τους να πηγαίνουν στο γήπεδο. Αν δεν γυρίζουν με το κεφάλι ανοιγμένο σπίτι, μη διστάζετε και μη το σκέφτεστε. Όχι απλώς να μην τους κόψετε το γήπεδο, εφόσον σας το επιτρέπουν τα οικονομικά, αλλά αντίθετα να ενθαρρύνετε τα παιδιά να συνεχίσουν να συχνάζουν στις εξέδρες. Οι ανθρώπινες σχέσεις που χτίζονται στην κερκίδα, μένουν αναλλοίωτες, δεν σε προδίδουν, και δεν σου ζητούν ποτέ να γίνεις ή να δείχνεις κάτι καλύτερο από αυτό που είσαι. Αρκει σε όλους να μοιράζεσαι μαζί τους την τρέλα για την ομάδα και το πάθος για το ποδόσφαιρο.

*Εμαθα πολύ πρόσφατα ότι χάθηκε ένα παιδί με το οποίο μεγαλώσαμε παράλληλα στην ίδια εξέδρα. Στεναχωρήθηκα σαν να επρόκειτο για αδερφικό μου φίλο, κι ας είχα να τον δω καμιά 15αριά χρόνια.  

** Ο Βασίλης Σαμπράκος  ξεκίνησε την πορεία του το 1992 ως μαθητευόμενος στην εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ». Τα επόμενα χρόνια εργάστηκε ως ρεπόρτερ στις εφημερίδες «Κόσμος των Σπορ», «Το Βήμα», «Sportime» και «Φίλαθλος».

(Πηγή: theinsiders.gr)