Ποιος να συγκριθεί μαζί σου...

Από τις αλάνες του Πολιχνίτου, στην «υιοθεσία» του από τον Δαλαμπέκη, στην «Πλατεία», στον ΑΙΟ και στην καθιέρωσή του ως «ανίκητου» στις συνειδήσεις συμπαικτών και αντιπάλων. Ο σπουδαίος Παναγιώτης Σαλταμάρας στο παιχνίδι της ζωής του, έτσι όπως το αποτυπώνει για την οικογένειά του και τους φιλάθλους του ποδοσφαίρου, η «ΡΕΒΑΝΣ των Σπορ»...

Η είδηση της απώλειάς του, βύθισε στη θλίψη ένα ολόκληρο νησί. Ο Παναγιώτης Σαλταμάρας ηττήθηκε τελικά από τη μόνη που θα μπορούσε να τον κερδίσει σε μία ολόκληρη ζωή. Την τεράστια καρδιά του, που σταμάτησε να χτυπά τόσο βιαστικά και απροσδόκητα το μαύρο βροχερό απόγευμα της Παρασκευής. Το μεσημέρι της Κυριακής, στην κατάμεστη πλατεία του Αγίου Θεράποντα, σύσσωμη η ποδοσφαιρική οικογένεια της Λέσβου, απέδωσε την τιμή που έπρεπε σε αυτόν τον μεγάλο ποδοσφαιριστή, τον σπουδαίο άνθρωπο με το τελευταίο αποθεωτικό χειροκρότημα στη μεγάλη του πορεία στα γήπεδα που τόσο αγάπησε. Μία πορεία αξιοζήλευτη και αξιομνημόνευτη, που σαν ελάχιστο δείγμα της αναγνώρισής του, η «ΡΕΒΑΝΣ των Σπορ» επιχειρεί με την πολύτιμη συνδρομή του Τάκη Κουκουνιά να την αποδώσει και να περάσει τον «βράχο» στην αιωνιότητα.

Ο Παναγιώτης Σαλταμάρας γεννήθηκε στον Πολιχνίτο της Λέσβου το 1958. Από την παιδική του ηλικία, η τρέλα του με τη μπάλα ήταν εμφανής στο προαύλιο του σχολείου του, στο γήπεδο του χωριού και στις αλάνες.

Όταν τον ανακάλυψε ο Δαλαμπέκης…

Ήταν όμως τόσο εμφανής, που παρατηρήθηκε από τον Αντρέα Δαλαμπέκη κάπου στα 1974, όταν ανέβηκε στον Πολιχνίτο και ζήτησε από τον πατέρα του μικρού Παναγιώτη τότε, την άδειά του να τον πάρει να αγωνιστεί στον Παλλεσβιακό. Για να πειστεί όμως ο αυστηρός πατέρας του Σαλταμάρα, απαιτούνταν μία μεγάλη θυσία, που ο δύσκολος Αντρέας ωστόσο δέχθηκε να την κάνει για να μη χαθεί αυτή η «ταλεντάρα» όπως συνήθιζε να λέει από το ποδόσφαιρο.

Έτσι λοιπόν ο 16χρονος Παναγιώτης τότε, ανεβοκατέβαινε καθημερινά από τον Πολιχνίτο στη Μυτιλήνη με το Δαλαμπέκη συνοδό για να είναι ήσυχη η οικογένειά του. Με τον «Παλλέ» έδειξε γρήγορα δείγματα εξαιρετικής πάστας ποδοσφαιριστή που διέθετε και τα πολύ καλά του σωματικά προσόντα, τον καθιέρωσαν σύντομα στις βασικές επιλογές, δίνοντάς του και το δικαίωμα να αγωνιστεί στο αλησμόνητο μεγάλο ντέρμπι με τον Αιολικό με τον Ζλατάνο διαιτητή, που καθήλωσε εκείνη την εποχή όλη τη Λέσβο! Το 1980 η σειρήνα του Αιολικού ήχησε σαν φυσική συνέπεια της διαδρομής του και φορώντας για έναν χρόνο τα «κυανόλευκα», δικαίωσε τάχιστα της προσδοκίες του Αντρέα Δαλαμπέκη που πίστευε από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισε, ότι είχε να κάνει με έναν μεγάλο ποδοσφαιριστή.

Η καταξίωση στην Α΄ Εθνική, ο Πανιώνιος και ο Ατρόμητος

Έναν χρόνο μετά λοιπόν ο Πανιώνιος τον ζητά και τον αποκτά με μεταγραφή στην Α΄ Εθνική από τον Παλλεσβιακό, αφού στον Αιολικό έπαιζε ως δανεικός. Οι σεζόν 1981-1982 και 1982-1983 με τη φανέλα του «Ιστορικού» δίπλα σε ποδοσφαιριστές που άφησαν εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως ο σπουδαίος Δημήτρης Σαραβάκος, ήταν εκείνες που αποτέλεσαν σημείο αναφοράς μέχρι και σήμερα στην καριέρα του Παναγιώτη Σαλταμάρα για να ακολουθήσει η μεταγραφή στον Ατρόμητο Αθηνών και στη Β΄ Εθνική τη σεζόν 1983-1984. Ο Σαλταμάρας έπαιξε και δεύτερη χρονιά στον Ατρόμητο και το 1985 ήταν ξανά καθοριστικός για την ομάδα του, παίζοντας μάλιστα στη Μυτιλήνη και στον Ταρλά, ως αντίπαλος του Αιολικού που αγωνιζόταν στην ίδια κατηγορία! Η καταξίωση του Αιολικού στο ελληνικό ποδόσφαιρο και η καθιέρωσή του στις μεγάλες κατηγορίες, δικαίως τον έφεραν πίσω στη Μυτιλήνη, όπου πλέον καλύπτονταν και οι φιλοδοξίες του, για να γραφτεί ένα νέο μεγάλο κεφάλαιο στη διαδρομή του.

Το κεφάλαιο Αιολικός…

Φορώντας τη φανέλα με την ασπίδα στο στήθος, βίωσε μεγάλες αλλά και δύσκολες στιγμές με την ιστορική ομάδα της Μυτιλήνης, σημαδεύοντας για πάντα τη θέση του κεντρικού αμυντικού.

Το πάθος του με το ποδόσφαιρο, τον δυσκόλεψε να αφήσει τους αγωνιστικούς χώρους όταν τα ποδοσφαιρικά του χρόνια πέρναγαν και πριν την αυγή της νέας χιλιετίας, αφήνει τον Αιολικό και μετακομίζει στο Πλωμάρι και στον Αιγέα Πλωμαρίου, εκτελώντας χρέη παίκτη προπονητή.

Όταν κέρδισε μόνος του τον Αιολικό!

Στιγμή που ουσιαστικά τον καταξίωσε και ως «ανίκητο» στη συνείδηση συμπαικτών και αντιπάλων για τον ίδιο, ήταν η αλησμόνητη αναμέτρηση της ομάδας του τότε Αιγέα, με τον Αιολικό στον Ταρλά, όπου με τη συνδρομή του νεαρού τότε Αγρίτη, κέρδισε τη μεγάλη του αγάπη με 1-3, ρίχνοντας την στο Τοπικό! Ο Σαλταμάρας έπαιζε μόνος του άμυνα για… δέκα και παρά τα χρόνια που είχαν περάσει, απέδειξε για πολλοστή φορά πως ήταν γεννημένος νικητής.

Πως σταμάτησε ο «βράχος» τη μπάλα; Μόνο ένας δύσκολος τραυματισμός θα μπορούσε να αφήσει αυτό το θηρίο έξω από τις τέσσερις γραμμές και να τον μεταφέρει πια στους πάγκους για να μεταλαμπαδεύει το πάθος και την εμπειρία του στους νεότερους.

Ο Σαλταμάρας προπονητής

Η λατρεία του για τον Ολυμπιακό και η επιρροή του από τον Λες Σάνον, έφεραν στις προπονήσεις που διεξήγαγε πια σε Αιγέα, Αιολικό και Ατρόμητο Αγίας Μαρίνας που του εμπιστεύτηκαν αρχικά τη θέση του προπονητή, πρωτοποριακές τακτικές που προκαλούσαν ενθουσιασμό στους παίκτες του. Θεωρώντας αδιανόητο ένας παίκτης να μην έχει την ταχύτητα στην αντίληψη να δώσει τη μπάλα με τη μία, ο Σαλταμάρας εγκλώβιζε όλους τους διαθέσιμους ποδοσφαιριστές του σε ένα μικρό τετράγωνο από κώνους, απαιτώντας συνεχή κίνηση, απαλλαγή και σωστή μεταβίβαση. Οι φωνές έδιναν και έπαιρναν, αλλά στο τέλος όλοι γουστάρανε να τον δουν να χαμογελάει και να τους κάνει πλάκα, ρίχνοντας την ένταση…

Στους πάγκους πανηγύρισε τίτλους και ανόδους με Αιγέα Πλωμαρίου και Ατρόμητο Αγίας Μαρίνας επί «χρυσής» εποχής Γονιδέλλη, αλλά όχι με τον Αιολικό που τον στοίχειωνε πάντα ο υποβιβασμός που τον είχε υποχρεώσει ως παίκτης και προπονητής του Αιγέα! Κι αυτό γιατί τη σεζόν 2003-2004 διαδεχόμενος τον Χαλάτση στον πάγκο του ΑΙΟ, δεν κατάφερε την άνοδο κόντρα στον ΑΟ Μάνης και μία σεζόν μετά, υπό την Προεδρία του συντοπίτη του Άρη Χατζηκομνηνού, δεν πανηγύρισε την κατάκτηση του τίτλου και την επιστροφή στη Γ΄ Εθνική, καθώς αντικαταστάθηκε από το Μάρκο Μαυρομάτη στις τελευταίες αγωνιστικές.

Ο δικός μας Παναγιώτης…

Ο Σαλταμάρας ποτέ δεν σταμάτησε να ζει για το ποδόσφαιρο και όντας σε εξαιρετική φυσική κατάσταση πάντοτε, έπαιζε με φίλους σε κάθε ευκαιρία, προπονώντας παράλληλα ομάδες του τοπικού πρωταθλήματος. Χαρακτηριστικά πέρασε από τους πάγκους του Διαγόρα Αγίας Παρασκευής, του Αστέρα Ιππείου, του Ερμή Παμφίλων της ΑΕΛΚ έστω και για λίγο, με τελευταίο προορισμό τον Κεραυνό Αφάλωνα.

Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο, τον έφερε και μεταξύ των ιδρυτικών μελών του Συλλόγου Βετεράνων Ποδοσφαιριστών Λέσβου, που συγκέντρωνε όλη τη «χρυσή εποχή» του λεσβιακού ποδοσφαίρου, για την προώθηση του αθλήματος, την κοινωνική προσφορά και την διατήρηση της ζωντανής ιστορίας των λεσβιακών γηπέδων, στη θύμηση και αναφορά των νέων γενιών. Η αναγνώριση των συμπαικτών του στην αξία του και στο ήθος του, αποτυπώνεται στο ότι αποτελούσε μέχρι προχθές και τον προπονητή της ομάδας των Βετεράνων, αναγκάζοντας μέχρι και εξίσου μεγάλες και έντονες προσωπικότητες με εκείνον, όπως ο Θοδωρής Παπαλόπουλος, ο Γιώργος Σπάρταλης και ο Παναγιώτης Πιττός, να παίζουν υπό τις εντολές του!

Από εκεί και έπειτα, ο Παναγιώτης Σαλταμάρας μακριά από τα γήπεδα, ήταν από τις πιο απολαυστικές συντροφιές. Χαμογελαστός πάντα και βλοσυρός και ισχυρογνώμων όποτε επιβαλλόταν, υποστήριζε με αυθεντικότητα και ευθύτητα την άποψή του και αν και προκαλούσε τον ανταγωνισμό των… πάντων, ήταν και αγαπητός από τους πάντες!

Τα τελευταία χρόνια η τρέλα του για τη μπάλα, είχε την ευτυχή συγκυρία να καμαρώσει το γιο του Στρατή, να περνάει το κατώφλι της Γιουβέντους για να διαπιστώσει πως ο διάδοχός του έχει όλα τα φόντα να του μοιάσει και γιατί όχι; Να τον ξεπεράσει! Δίπλα του πέραν του «Βενιαμίν» Στρατή, η αγαπημένη του σύζυγος Ρένα, ο Θανάσης που τον έκανε περήφανο με τις σπουδές του και τα αμέτρητα ποδοσφαιρικά του «παιδιά», εμείς οι φίλοι του και οι συμπαίκτες του, που θα τον θυμόμαστε για πάντα και φωναχτά!

Γεια σου ρε μάγκα Παναγιώτη!

ΡΕΒΑΝΣ των Σπορ, 25/11/2013