"Μπάλα στον Αέρα" 99 FM. Ακούστε Ζωντανά
Ο προπονητής του Παγγεραγωτικού, που ανέλαβε το καλοκαίρι την ομάδα μετά από δύο προσπάθειες για την εξασφάλιση της ανόδου στα νησιωτικά μπαράζ, οι οποίες είχαν αποβεί άκαρπες, μίλησε στη "ΡΕΒΑΝΣ των Σπορ" για το σπουδαίο επίτευγμα των κοριτσιών του, για τους συνεργάτες του, τη διοίκηση και όσους βοήθησαν για να γίνει το όνειρο της Α2 πραγματικότητα.
Ο Παγγεραγωτικός είχε φτάσει τα δύο τελευταία χρόνια στην πηγή, αλλά δεν είχε πιει νερό. Συγκυριακά βέβαια, αφού οι πρωταθλήτριες Λέσβου είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στον Παναξιακό και τον ΑΟ Θήρας, δύο συλλόγους που ιδρύθηκαν πολύ πρόσφατα με σκοπό να παίξουν άμεσα στην Α1 και το κατάφεραν με διαδοχικές ανόδους.
Η σκυτάλη είχε περάσει από τον Στρατή Μυρογιάννη στον Σάββα Περτσέλλη και πλέον τα προπονητικά ηνία του Παγγεραγωτικού βρίσκονταν στα χέρια του Σωκράτη Γιακουμή, ο οποίος πλαισίωσε το τιμ με έμπειρους πρώην και νυν συμπαίκτες του, δημιουργώντας μια ομάδα με συγκεκριμένες αρμοδιότητες, γνώση του αντικειμένου και όρεξη για δουλειά.
Ποια ήταν τα τρία δυνατά σημεία της ομάδας;
«Πρώτα θα έλεγα το γεγονός ότι λειτουργούμε κυριολεκτικά σαν οικογένεια. Επίσης ότι η ομάδα διαθέτει αθλήτριες με τσαμπουκά και συνέπεια. Και φυσικά ότι όλοι όσοι βρισκόμαστε στον Παγγεραγωτικό, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, έχουμε τεράστια δίψα για πρωταθλητισμό και διάκριση!»
Τι συναισθήματα βίωσες στη διάρκεια των μπαράζ ανόδου;
«Ανάμικτα. Ποτέ δεν έχασα την πίστη μου βέβαια προς την ομάδα και προς την επίτευξη του στόχου που είχαμε θέσει εξαρχής. Το βόλεϊ είναι ένα αμιγώς ψυχολογικό άθλημα, με πολλές εναλλασσόμενες καταστάσεις. Μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα μπορεί να νοιώσεις την απόλυτη επιτυχία και στην επόμενη φάση την απόλυτη αποτυχία. Είναι ένα παιχνίδι υψηλής τεχνικής, μεγάλης στρατηγικής και έντονης τακτικής.»
Πώς θα χαρακτήριζε ο κόουτς, μονολεκτικά, τις αθλήτριές του;
Καλλιρόη Γιαμπαστή: «Απρόβλεπτη»
Ξένια Σταυρουλάκη: «Ψυχολόγος»
Θέκλα Αντωνιάδου: «Μαέστρος»
Χριστίνα Μπογιατζή: «Πεισματάρα»
Ειρηάνα Μαυρογένη: «Ψυχάρα»
Έφη Παπαδημητριου: «Τσαμπουκάς»
Λίνα Νούσια: «Στρατιώτης»
Νάγια Κοτζιά: «Προσγειωμένη»
Λουκία Αξαρλή: «Συνεπής»
Ρούλα Κουκούτα: «Άνετη»
Ελένη Βαρνά: «Χρυσοχέρα»
Ευδοκία Εξάρχου: «Παραπονιάρα»
Πάμε στις ανατροπές. Πρώτα εκείνο το απίστευτο come back με τον Φοίνικα Σύρου στο tie-break…
«Είχαμε πιεστεί παρά πολύ από το σερβίς και προσπαθούσαμε να βρούμε το ρυθμό μας από την έλλειψη των αγώνων, που δεν είχαμε στα χέρια και στα πόδια μας. Έπρεπε να δείξουμε πράγματα που δουλεύαμε συνεχώς όλη τη χρονιά, είχαμε όμως αστάθεια κυρίως στην υποδοχή, καθώς και κακές επιλογές επιθετικά. Το ψυχολογικό άγχος και η πίεση για την επίτευξη του στόχου, μας έκανε ευάλωτους πολλές φορές, αλλά πάντα είχαμε τον τελευταίο λόγο, γιατί ήμασταν και η πιο πλήρης ομάδα από όλες τις υπόλοιπες στα μπαράζ.
Ο Φοίνικας είχε μια πολύ συγκροτημένη ομάδα, έμπειρη που δεν έκανε λάθη, αλλά δεν είχε το ταλέντο μας ή τη δίψα μας για διάκριση. Το γεγονός ότι συναντηθήκαμε στην πρεμιέρα, περιέπλεξε τα πράγματα. Θέλαμε πολύ τη νίκη και την πετύχαμε. Η ανατροπή του 4-11 σε 15-13 στο tie-break οφείλεται στο καθαρό μυαλό και το πολύ καλό σέρβις μας μετά από εκείνο το σημείο που βρεθήκαμε στο -7.»
Ποια ήταν η καθοριστική οδηγία από τον πάγκο;
«Πιέστε στο σερβίς, είστε καλύτερες και δεν μπορείτε να χάσετε!»
Και μετά τη σχετικά άνετη νίκη επί του Πολυκράτη Σάμου, μια δεύτερη μεγάλη ανατροπή κόντρα στην Τελχινίδα Ρόδου, από 0-2 σετ…
«Το παιχνίδι αυτό ήταν για εμάς ο τελικός. Ξέραμε ότι το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου αγώνα θα έκρινε όλη την αγωνιστική προσπάθεια της χρονιάς, καθώς και το στόχο που είχαμε θέσει μαζί με τα κορίτσια και τον πρόεδρο Βασίλη Ανδριώτη. Είχαμε παίξει έναν πρόωρο τελικό με τον Πολυκράτη Σάμου (3-1) και καλούμασταν να κερδίσουμε μια ομάδα, η οποία έπαιζε για το γόητρο της, ήταν εκτός στόχου, αλλά δεν είχε και τίποτα να χάσει. Αυτό φάνηκε στα δύο πρώτα σετ, τα οποία κέρδισαν...
Πέρα από την κούραση που νοιώθαμε από τα συνεχή ματς, είχαμε μελετήσει τον αντίπαλο, όπως συνέβη και με τον Πολυκράτη, αλλά όχι με τον Φοίνικα. Στην αρχή τα «τεχνάσματα» στην προθέρμανση του προπονητή της Τελχινίδας και φίλου μου Νίκου Τσιντομηνά πήγαν να μας αιφνιδιάσουν. Μας είχαν διαβάσει και εκείνοι. Στα δυο πρώτα σετ, το άγχος αποκλειστικά μας κατέβαλε και παρουσιάσαμε τον κακό μας εαυτό. Η ομάδα της Ρόδου δεν έκανε κάτι σπουδαίο, της έβγαιναν όμως τα πάντα και στα δύο πρώτα σετ δεν είχαμε ούτε τύχη.
Κάποια στιγμή ωστόσο το μυαλό άρχισε να καθαρίζει…
«Από την πλευρά μας, γνωρίζοντας ότι διαθέτουμε μια ομάδα που είναι πραγματική οικογένεια, είχαμε συμβουλέψει τις αθλήτριες ότι σε περίπτωση που νοιώθουν πίεση στη διάρκεια του ματς, να μαζεύονται στο κέντρο και να ηρεμούν η μία την άλλη, κάτι που αποδείχθηκε ότι λειτούργησε καλά και μας βοήθησε πολύ, μετά το… δεύτερο χαμένο σετ!
Το 3ο σετ ήταν και το καθοριστικό. Ενώ άρχισε να γέρνει το αποτέλεσμα, εκεί ενεργοποιήσαμε τα μεγαλύτερα ψυχολογικά και αγωνιστικά μας αποθέματα, παράλληλα με την πίεση της κερκίδας προς τον αντίπαλο. Τότε ξεκίνησε η ολική μας ανατροπή. Αρχίσαμε να πιέζουμε από παντού. Σέρβις, επίθεση, μπλοκ, άμυνα. Σε εκείνο το σημείο άρχισε να βγαίνει η πραγματική εικόνα του Παγγεραγωτικού! Μετά το 2-2, που και τυπικά μας χάριζε την άνοδο ακόμα και αν χάναμε στο tie-break, δεν θα μπορούσα να είμαι ευχαριστημένος με μια ήττα. Ήθελα να κερδίσουμε πάση θυσία, διαφορετικά θα το θεωρούσα μια αποτυχία μέσα στην επιτυχία μας. Το έβλεπα όμως και στα πρόσωπα των κοριτσιών, πόσο πολύ ήθελαν να κερδίσουν! Στην αρχή βέβαια, μπορεί να χαλαρώσαμε χωρίς λόγο, μένοντας πίσω με 4-8…»
Αλλαγή τερέν, τάιμ άουτ και οδηγίες από τον πάγκο…
«Η εντολή ήταν μία και ξεκάθαρη. Μπείτε μέσα και... νικήστε τις. Έχουν… πιεστεί και δεν μπορούν να αντιδράσουν. Είστε ώριμες αθλήτριες, ξέρετε πλέον πώς θα κερδίσετε το ματς…»
Και κάπως έτσι ήρθε η νίκη και η άνοδος στην Α2. Σίγουρα θα είναι πολλοί εκείνοι, τους οποίους θα ήθελες να ευχαριστήσεις…
«Όντως. Τα κορίτσια μου πρωτίστως, διότι με όλη τους τη συμπεριφορά δείξανε μια απεριόριστη αθλητική ωριμότητα σε όλα τα επίπεδα, κάνοντάς με πραγματικά υπερήφανο που συνεργαστήκαμε αυτό το διάστημα και τελικά φτάσαμε χέρι-χέρι μέχρι την κορυφή. Εύχομαι σε όλες πάνω απ’ όλα να είναι υγιείς και να θέτουν πάντοτε στόχους στις ζωές τους, σε ότι και αν κάνουν.
Ευχαριστώ τον Πρόεδρο Βασίλη Ανδρίωτη, γιατί μου εμπιστεύθηκε την ομάδα και πάντα ήταν κοντά σε ότι χρειαζόμασταν. Έκανε αθόρυβη δουλεία, φέρνοντας τα μπαράζ στο νησί μας. Ήταν μια δική του επιτυχία, μια προσπάθεια που τελικά απέδωσε καρπούς. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, που θέτει στόχους και κάνει τα πάντα για να τους πετύχει.
Τους συνεργάτες μου, τον Ανδρέα Βαλκανιώτη -βοηθό-στατιστικολόγο- που στάθηκε δίπλα μου όλη αυτή τη σεζόν και με συμβούλευε πάντα με τον τρόπο του, όπως και ο Σάκης Τσάτσος, με τον οποίο συνεργαζόμαστε χρόνια τώρα και όποτε του ζητήθηκε να βοηθήσει ήταν εκεί. Τον γυμναστή Μανώλη Βερβέρη, που μας άλλαξε επίπεδο στη φυσική κατάσταση και μας πίεσε τόσο, όσο χρειαζόταν, για να αντεπεξέλθουμε σε όλη αυτή την απαιτητική χρόνια!
Αξίζει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» όμως και σε όλο το φίλαθλο κοινό της Λέσβου, που αγκάλιασε και ταυτίστηκε με την ομάδα του Παγγεραγωτικού, μας συμπαραστάθηκε σε όλους τους αγώνες. Υποσχόμαστε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες και τους θέλουμε κοντά μας του χρόνου στην Α2. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους είναι κοντά μου και με στηρίζουν, πιστεύοντας σε εμένα…»
