Καλό παράδεισο Ηλία Μπαζίνα...

Ο θάνατος του δημοσιογράφου Ηλία Μπαζίνα, που μεγαλούργησε με τα γραπτά του στην ιστορική αθλητική εφημερίδα του Φιλάθλου, ανάγκασε τους "μαθητές" του να αποτίσουν φόρο τιμής στη μνήμη του, μέσα από κάποια εξαιρετικά άρθρα, που δημοσιεύονται τις τελευταίες ώρες στις ιστοσελίδες του χώρου.

Ένα από αυτά, του Θοδωρή Χαρόπουλου στο soccerplus.gr, αναπαράγει σήμερα το "SL", ευχόμενο καλό παράδεισο στο μεγάλο "Δάσκαλο" της αθλητικής δημοσιογραφίας.

"Σε αυτή την εφημερίδα, στον ιστορικό «ΦΙΛΑΘΛΟ» που δεν υπάρχει πια, ούτε και πρόκειται ξανά να υπάρξει με τη μορφή που τον λάτρεψαν και τον μίσησαν εκατοντάδες χιλιάδες αναγνωστών, τίποτε δεν έπαιζε μπάλα προγραμματισμένο στο ακριβώς.

«Περίπου στις 12.30 πρέπει να κλείσουμε». «Φτιάξε ένα κομμάτι για το τάδε θέμα, περίπου 4.000 στοιχεία». «Σε περίπου μία ώρα θα έχω τελειώσει». Ακόμα και το ατελιέ, περίπου ατελιέ ήταν, οι πληρωμές περίπου κάθε μήνα γίνονταν ή περίπου μερικές φορές τον χρόνο, από ένα εντελώς στο περίπου «λογιστήριο» και είχε έναν ούτε καν περίπου ιδιοκτήτη. Όλα στο περίπου. Η, μάλλον, σχεδόν όλα…

Υπήρχαν και 2-3 πράγματα που ήταν στο ακριβώς. Και μπορεί να είναι και πολλά τα 2-3. Ένα από αυτά ήταν η στήλη Χωρίς Παρωπίδες του Ηλία Μπαζίνα. Ο Ηλίας ποτέ δεν ήταν μέρος του περίπου!

Το κείμενό του ήθελε ακριβώς τον ίδιο άνθρωπο να το ελέγχει, ακριβώς τον ίδιο άνθρωπο να το σελιδοποιεί, περιείχε πάντα ακριβώς την ίδια -αλα παλαιά- ορθογραφία, ενέπνεε ακριβώς το νόημα που ήθελε ο -αείμνηστος πια- γραφιάς του να αποπνέει. Στον Μπαζίνα, περίπου δεν υπήρχαν. Ακόμα και ο εκδότης, ο Καραγιαννίδης, ο διευθυντής, ο Κολοκοτρώνης, ήξεραν πως η στήλη του Μπαζίνα, το πνεύμα που διατηρούσε αμείωτα εφηβικό επί σειρά δεκαετιών ο πολυπράγμων Μανιάτης ήταν αν όχι το Α και το Ω της εφημερίδος, τουλάχιστον το ένα από τα δύο αυτά γράμματα. Το 90% των αναγνωστών με τον Μπαζίνα άρχιζαν ή τέλειωναν την μυστικιστική για τους φανατικούς του ανάγνωση του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ».

Οι επιστολές, άλλωστε, σε ποσοστό ίσως αφόρητα υψηλό για τα άλλα ονόματα της «μαρκίζας» της εφημερίδας, σε αυτόν απευθύνονταν. «Ηλία συμφωνώ», «Ηλία διαφωνώ», «Ηλία τι έγραψες πάλι, είσαι κορυφαίος», «Ηλία γράψε βιβλίο», «Ηλία φτιάξε μπλογκ». Ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς απηύθυναν στον Ηλία οι πιστοί αναγνώστες του.

Μέχρι και να φτιάξει ιστοσελίδα ένας άνθρωπος γεννημένος στη χαραυγή της κατοχής, να μάθει να παίζει και με τους υπολογιστές στα 60 και τα 70 του! Και όμως, ακόμα κι αυτό, έστω και με τη συνδρομή νεότερων, το κατάφερε. Όπως όλα όσα καταπιάστηκε ποτέ. Τον αθλητισμό, τη νομική, την δημοσιογραφία, την αρθρογραφία, την προπονητική. Μόνο ένα δεν πέτυχε να κερδίσει, τον καρκίνο.

Ο Ηλίας Μπαζίνας κάθε άλλο παρά αθλητικογράφος με τη στενή έννοια του όρου ήταν. Άλλωστε, σε ένα μεγάλο μέρος των άρθρων του καταπιάστηκε με τη μουσική και την αξία της, με τη φύση, με τις αμερικανικές σεκόγιες, τους ινδιάνους που λάτρευε, τα ζώα που θεωρούσε πάντα ισότιμα των ανθρώπων (ου μην και ανώτερο μέρους αυτών), με τη Μάνη, με το Βυζάντιο, για το οποίο εισήγαγε άγνωστες λεπτομέρειες στο ευρύ κοινό. Με τα πάντα. Και όπου δεν είχε άποψη, σπάνιο, αλλά υπαρκτό, ο Μπαζίνας ποτέ δεν φοβήθηκε να το ομολογήσει. Επίσης σπάνιο, ειδικά για τους καιρούς στους οποίους μεσουράνησε το γραπτό του.

Ο Μπαζίνας υπήρξε ένας λόγιος του αθλητισμού, ένας φιλόσοφος της ζωής, ένας σπάνιος άνθρωπος, με τα πάθη του, με τις μεγάλες αγάπες του. Κυρίως, υπήρξε για πολλούς ένας μεγάλος Σενσέι. Ένας δάσκαλος της δουλειάς, της σκέψης, της πένας. Ως τέτοιος, ο Ηλίας Μπαζίνας που έφυγε από κοντά μας το βράδυ της Πέμπτης, ουσιαστικά θα μείνει αθάνατος μέσω των γραφτών του. Κάτι σπάνιο και ζηλευτό.

Καλό παράδεισο λοιπόν…"