Ο χορτοφάγος αθλητής

Του

Θεοχάρη Καρίνου,

Διατροφολόγου -

Διαιτολόγου

Μερικοί αθλητές επιλέγουν να ακολουθήσουν χορτοφαγικές διατροφές. Οι διατροφικές συστάσεις για αυτούς τους αθλητές πρέπει να διατυπωθούν με την εκτίμηση των αποτελεσμάτων και της χορτοφαγίας και της άσκησης.

Η Αμερικάνικη διαιτολογική ένωση όσον αφορά τις χορτοφαγικές διατροφές παρέχει τις κατάλληλες διαιτητικές οδηγίες που πρέπει να εξεταστούν σε συνδυασμό με τις πληροφορίες που παρέχονται σε αυτό το σημείο. Η χορτοφαγία δεν έχει απαραιτήτως επιπτώσεις στις ενεργειακές ανάγκες, αν και η ενεργειακή διαθεσιμότητα θα  μπορούσε να  μειωθεί ελαφρώς εάν ένας χορτοφάγος έχει  μια εξαιρετικά υψηλή πρόσληψη ινών.

Όπως με όλους τους αθλητές, ο έλεγχος του σωματικού βάρους και της σύνθεσης του σώματος είναι τα προτιμώμενα  μέσα του καθορισμού εάν οι ενεργειακές ανάγκες ικανοποιούνται.

Μερικοί άνθρωποι, ειδικά οι γυναίκες, μπορούν να μεταπηδήσουν στην χορτοφαγία ως μέσο περιορισμού της πρόσληψης ενέργειας για να επιτύχουν το πρότυπο αδύνατο σώμα που ευνοείται σε ορισμένα αθλήματα.

Ενίοτε, αυτό μπορεί να είναι ένα βήμα προς την ανάπτυξη  μιας διατροφικής διαταραχής.

Λόγω αυτού του συσχετισμού, οι προπονητές και οι γυμναστές θα πρέπει να βρίσκονται σε επαγρύπνηση όταν ένας αθλητής γίνεται χορτοφάγος, εξασφαλίζοντας ότι διατηρείται το κατάλληλο βάρος. Οι μελέτες, με συνέπεια αναφέρουν,  ότι οι χορτοφάγοι έχουν χαμηλότερες πρωτεϊνικές προσλήψεις από ότι οι παμφάγοι. Αν και η πρωτεϊνική ποιότητα από μια χορτοφαγική διατροφή είναι επαρκής για τους ενήλικους, οι φυτικές πρωτεϊνες δεν αφομοιώνονται τόσο καλά όσο οι ζωικές.

Συνεπώς, για να ρυθμιστεί η ελλιπής πέψη (των φυτικών πρωτεϊνών), μπορεί να γίνει μια αύξηση περίπου 10% στο ποσό που καταναλώνεται. Οι πρωτεϊνικές συστάσεις για αθλήματα αντοχής είναι 1,2 -1,4 γρ. /κιλό σωματικού βάρους,  ενώ για αθλήματα αντίστασης και δύναμης μπορεί να χρειαστούν τουλάχιστον 1,6-1,7 γρ./κιλό σωματικού βάρους.

Οι χορτοφάγοι αθλητές με τις σχετικά χαμηλές ενεργειακές προσλήψεις, μπορεί να έχουν ανάγκη να επιλέξουν τα τρόφιμά τους προσεκτικά, εξασφαλίζοντας ότι οι πρωτεϊνικές τους προσλήψεις  είναι σύμφωνες με αυτές τις συστάσεις.

Οι χορτοφάγοι αθλητές  μπορεί να έχουν κίνδυνο για χαμηλές προσλήψεις Β12  και D, ριβοφλαβίνης, σιδήρου, ασβεστίου  και ψευδαργύρου,  επειδή πολλά  από αυτά τα θρεπτικά στοιχεία  είναι υψηλά σε περιεκτικότητα στα ζωικά προϊόντα.

Ο σίδηρος  είναι  μια θρεπτική ουσία που  μπορεί να είναι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για αυτούς τους αθλητές.

Εξαιτίας της χαμηλότερης βιοδιαθεσιμότητας του σιδήρου στις φυτοφαγικές διατροφές, οι αποθήκες σιδήρου στους χορτοφάγους είναι γενικά χαμηλότερες από ότι στους παμφάγους, παρά τις συνολικές προσλήψεις σιδήρου οι οποίες είναι παρόμοιες ή και υψηλότερες στους χορτοφάγους.  Όταν συνδυάζεται  με τα στοιχεία που δείχνουν ότι η άσκηση  μπορεί να αυξήσει τις απαιτήσεις σιδήρου, υπάρχει ενδεχόμενο οι χορτοφάγοι αθλητές,  ιδιαίτερα οι γυναίκες, να διατρέξουν  μεγαλύτερο κίνδυνο για ένδεια σιδήρου.

Συνεπώς, θα ήταν συνετό να ελέγχεται η κατάσταση του σιδήρου συχνά. Οι αθλήτριες χορτοφάγοι  μπορούν να ωφεληθούν από τις διατροφές που περιλαμβάνουν επαρκείς θερμίδες,  υψηλότερα επίπεδα λίπους και σημαντικά ποσά ασβεστίου και σιδήρου.